998 Ψυχικοί Πόλεμοι

2

Έβρισκε πάντα κάτι όμορφο σε έναν μακρινό πλανήτη. Ήξερε πως μέσα σε αυτό το σχετικά απλό τοπίο, τα φεγγάρια, τις θάλασσες και τις ηπείρους, υπήρχαν αμέτρητες άλλες λεπτομέρειες, κρυμμένες.

Ο πλανήτης Σούνι πλησίαζε όμως γρήγορα, πιο γρήγορα από άλλες φορές κι έτσι δεν είχε πολύ χρόνο για αυτές τις αφηρημένες σκέψεις.
Ο Ράλιατ, ο προσωπικός σύμβουλος του αυτοκράτορα ταξίδευε με ριντς, ένα από τα γρηγορότερα μεταφορικά σκάφη της Αυτοκρατορίας. Η μεγαλειότητα του, του είχε κάνει ξεκάθαρο πως έπρεπε κάθε ατάλ να συμμετάσχει σε αυτόν τον πόλεμο και κυρίως οι ατάλ του Σούνι. Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο και περιθώρια αποτυχίας.
Ευχόταν μόνο να ήταν άλλος ο λόγος που επισκεπτόταν τη γενέτειρά του ύστερα από τόσα πολλά χρόνια. Επιστρέφω για να φέρω τον πόλεμο...και όχι μόνο.

Το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη ήταν καλυμμένο από νερό και έλη. Μεγάλες μπλε και γκρίζες εκτάσεις που δεν ήταν δυνατόν να αλλάξουν όψη με τον καιρό, παρέμενε το ίδιο τοπίο που είχε αγαπήσει πριν πολύ καιρό. Ένοιωσε νοσταλγία κοιτώντας αυτόν τον ζοφερό, όμορφο κόσμο ξανά. Όσο περισσότερο πλησίαζε το αυτοκρατορικό σκάφος τόσο το τοπίο μετατρεπόταν από μια μακρινή σφαίρα στον ουρανό σε ένα εκθαμβωτικό τοπίο που τον περικύκλωνε. Περάσανε από τις νότιες εκτάσεις όπου υπήρχαν οι αχανείς ζούγκλες· πέρα από αυτά τα αφιλόξενα και ψυχρά μέρη ανοίχτηκαν πάλι πάνω από τις θάλασσες ταράσσοντας τα νερά με κατεύθυνση τη Λευκή Νήσο.

Από μακριά ακόμη μπορούσε να διακρίνει την ομορφιά του. Μια λευκή πινελιά στον απέραντο μπλε καμβά. Το νησί δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο αλλά ήταν μεγαλύτερο από όσο έδειχνε. Μόλις πλησίασαν αρκετά του έκανε εντύπωση το πόσο είχε ανθίσει και ομορφύνει το κάποτε μελαγχολικό, μοναχικό νησί. Τα λευκά δέντρα που κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειάς του, τώρα συνοδεύονταν από ροζ, πορτοκαλί και κόκκινα δημιουργώντας μια όμορφη αντίθεση. Είχαν επίσης προσθέσει τεχνητές λίμνες σε διάφορα σημεία ενώ κάπου εντόπισε και την ύπαρξη ελαφιών να τρέχουν με χάρη. Αυτός ο τόπος έχει πραγματικά ανθίσει, σκέφτηκε καθώς έκλεινε τα μάτια του και αφουγκράστηκε.

Περιπλανήθηκε νοητά στο νησί μέσα από τη ζωή που έκρυβε. Ζώα βρίσκονταν παντού, μερικά τρόμαξαν από την ανεξήγητη αίσθηση της παρουσίας του μα σύντομα εγκατέλειψε τις συνειδήσεις τους. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί ίχνος ζωής από ανθρώπους όμως. Δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος στο νησί, μόνο ατάλ. Το σκάφος τους επιτέλους έφτασε μέχρι τον ναό. Ατάλι Νόμι.