World War III: Protecting People Around You

Chapter 4

Chapter 4

Maaga kaming gumising ni Ange para hindi masyadong mainit kapag naglibot-libot kami. Sa ngayon, I'm waiting for her na matapos mag-ayos para makababa na kami and to meet the guys for breakfast. Ako ang nauna sa kanya maligo kaya s'ya ang huli sa'min, syempre.

Nang matapos na s'ya ay dumiresto ulit kami sa cafeteria to eat our breakfast. Compared to yesterday, kaunti lang ang tao dito. Mag-8am pa lang naman kaya siguro kakaunti ang mga kumakain ngayon.

Lumipas ang kalahating oras nang mag-decide kami na mag-ikot-ikot na. Dumadami na din kasi ang tao sa cafeteria. Tumitingin-tingin lang naman kami sa paligid. Sayang nga eh, may pagka-nature lover pa naman ako. As a remembrance man lang sana, I wanted to take a picture of this place but unfortunately, hindi allowed. Iyon yung isa sa mga rules and regulations nila. Their number one rule is: no taking pictures within the school vicinity. Hindi rin naman kami allowed na lumabas sa lugar na 'to, as if naman na tatakas kami para umuwi. First of all, walang nga kaming uwian for five months. At wala akong sense of direction. In short, madali akong maligaw lalo na kapag wala akong kasama at first time ko sa isang lugar. I know the difference between left and right, hindi lang talaga ako matandain sa lugar. Kaya 'wag n'yo akong dadalhin sa lugar na maraming pasikot-sikot.

Anyway, from my observations at sa mga naikot na namin, the tallest building here is the place kung saan kami nag-orientation.

I don't know if orientation bang malalaman 'yon dahil schedule lang naman yung sinabi sa'min. They didn't even told us the purpose why we're here.

I don't also know how many times I've told this but this school is really huge! It's the best word that really fits this place. From the tallest building in front (not only the tallest but also the widest), the cafeteria at the back of it and the blocks from the both sides of the field na hindi mahahalata na dorm pala. Hindi pa naman iyon doon nagtatapos dahil hindi kalayuan sa mga lugar na iyon ay may mga building at hallways na at sa tingin ko ay iyon na ang mga classrooms namin. There are benches na pwede pang pagtambayan. At hindi rin sa kalayuan ay may garden. The place is covered with trees saka ng parang kulambo na kulay blue. Sa gitna no'n ay may fountain na nagsisilbing daluyan ng tubig para madiligan ang mga halaman. It's the best place para magrelax. Sa kabilang side naman ng garden na iyon ay may mapunong lugar ngunit nakakatakot dahil madilim at masukal. Nakakapangilabot ang aura ng lugar na iyon kaya hindi na kami nag-abala pang puntahan. Instead, sa garden na lang namin napiling tumambay at magpahangin. Very relaxing and refreshing ang simoy ng hangin. May mga upuan naman dito pero mas gusto namin na maupo sa lapag. Hindi naman maalikabok dahil malinis at madamo.

"Mas maganda siguro dito kung may dagat." Andrew.

"Bakit naman?" Ange.

"Naisip ko lang. It'll be much nicer here if there's a beach. The feeling under the coconut trees lying on the swing, taking a nap, enjoying the view and doing lots of water activities."

"I agree. If there's a bonfire and we're around it, laughing, playing guitar, talking about our most embarrassing moments, talking about love... about our plans in the future. Just sharing and making memories with each other that will surely last." Nangangarap kong sabi habang nakatitig sa langit. Ang ganda ng sikat ng araw ngayon, h'wag na sanang umulan katulad kahapon.

"Yeah, it's a lot of fun because it's what we wished for but we are not here for a vacation, guys." Paninira ng moment ni Charles sa amin.

"Oo nga pala." Nadidismaya naming pagsang-ayon.

We're here for a special training not for leisure, mostly, not for a vacation. Bigla na lang naging gloomy ang atmosphere. Nakakalungkot. Siguro epekto na din ito ng pagod dahil sa laki ng naikot namin. Isa pa, malayo kami sa pamilya namin, sa mga taong malapit sa amin kaya siguro ganito.