The secret

Hoofdstuk 2

Ik keek naar de edelsteen die in mijn hand lag en schrok me een ongeluk! De edelsteen gloeide! Ik gilde en gooide het weg, het licht wat het zonet had gegeven doofde weer. Dit was me nog nooit eerder gebeurt... Was dit een grap? Mark keek me nog steeds verschrikt aan. "Wat was dat?!!" zei ik hysterisch. "Dat wou ik net aan jou vragen..." Mark, die normaal overal een antwoord op had, wist het niet! Door deze gebeurtenis werd ik bang van mezelf... Ik haalde diep adem, en keek naar wat er om me heen gebeurde, dat kalmeert me altijd. Het was begin lente, niet ver van mij vandaan fladderden vlinders en de open plek stond vol met bloemen. Ik glimlachte, ik hou van de natuur. Toen ik weer iets rustiger was, merkte ik dat iets naar me keek, ik voelde wat op mijn schouder en gilde weer. Ik keek achter me en zag een hert, geschrokken van mijn gil, naar me kijken. Oh man, ik moest mezelf maar eens afleren zo snel te gillen. Mark bewoog, en het onschuldige dier vluchtte weg. Ik keek hem beschuldigend aan. "De dieren hebben altijd al van je gehouden, je kwam eens aanzetten met een konijn dat achter je aanliep.." Hij zuchtte en leek jaloers. "Ben je nou jaloers?" Hij begon ongemakkelijk te kijken. "Eeehh... Nee..." Ik begon te lachen, ik wist best dat hij het niet toe wou geven, maar zijn reactie bleef grappig. Hij keek op zijn horloge en stond op. "Sorry, ik moet weg. See you later!" "Dag." Ik keek hem na en was toen alleen. Ik ging liggen en sloot mijn ogen. Voor ik het besefte viel ik in slaap.

Ik schrok wakker, en vroeg me af waar ik was. Het begon te schemeren. Ik nam de omgeving in me op, er zijn heel veel bomen, een open plek met bloemen en... Ik had maar beter niet kunnen kijken, ik schrok alweer. Ik keek recht in de ogen van dezelfde hert als eerst. "Je liet me schrikken!" Ik krabbelde overeind. Het hert keek me aan met zo'n blik van: 'het spijt me.' Ik hoorde geritsel uit de bosjes, toen kwam er een konijn uit... Nee wacht, een..twee..drie..vier! Vier konijnen kwamen de bosjes uit. Ik hoorde opeens heel veel gefluit van vogels die op me af kwamen vliegen. Er kwamen steeds meer dieren. Ik keek verbaasd naar de groep om me heen. "W..wat??" Ik weet dat dieren snel op me afkomen... maar dit heb ik nog nooit meegemaakt... Toen zag ik een klein konijntje in het midden, ze was helemaal alleen, geen moeder, geen broertjes of zusjes maar helemaal alleen. Toen begreep ik het. Ze wouden dat ik voor haar zou zorgen. Ik liep naar het konijntje, en pakte haar op. Ze was zo wit als sneeuw, er schoot een naam te binnen, Witje. "Ik zorg wel voor haar." Ik glimlachte naar de dieren, die gerustgesteld weer in de bosjes verdwenen. Toen zette ik Witje in mijn tas, pakte mijn fiets en fietste snel naar huis.