The secret

Hoofdstuk 3

Ik wou de deur openen, maar mijn moeder stond er al. "Waar bleef je nou?! Ik heb al gegeten!" Er klonk boosheid maar ook ongerustheid in haar stem, ik word soms een beetje gek van haar. "Mam, rustig, ik viel alleen maar in slaap..." Toen werd haar boze blik bezorgd. "Er kon wat gebeuren, Ari..." Ik negeerde haar. "Mam, het is een beetje onnodig om in de deuropening te blijven staan." "Je hebt gelijk.." ze loopt naar binnen met mij achter haar aan, ik sluit de deur. "Ik heb nog wat bewaard," ze loopt naar de keuken terwijl ik ga zitten aan de keukentafel. Mijn moeder komt er na enkele minuten weer aan, "hier.". Ze zet me een bord voor. "Bedankt." Ze loopt weer naar de kamer en gaat zitten op de bank. Rode kool... Okee, niet bepaald geweldig, maar het kan ermee door... Ik pakte een stuk aardappel zonder jus, en gaf het aan Witje. Witje begon dankbaar aan de aardappel te knabbelen, mijn moeder had gelukkig niks door. Toen ik mijn eten op had, liep ik naar de keuken om mijn bord in de vaatwasser te zetten. Ik zag dat mijn moeder de aardappelschillen nog niet weggegooid had, dankje mam, wat me dus heel goed uit kwam. Ik pakte een bakje en deed daar de schillen in. "Nou Witje, je hebt eten." Fluisterde ik, zodat mijn moeder het niet zou horen. Ugh, ik moest nog huiswerk maken. Ik loop dus naar boven en zet Witje de grond. Ik ga achter mijn bureau zitten. Ik haat huiswerk, ik zie er het nut gewoon echt niet van in. Ik pak mijn huiswerk, maar leg het na een paar minuten alweer weg. Ja, ik weet dat het slecht is om mijn huiswerk niet te maken, maar ik heb er op dit moment gewoon geen behoefte aan. Ik pak het boek, dat Mark en ik in het bos hebben gevonden, voor me en zit na te denken wat die ster zou kunnen betekenen. Het lijkt op de ster van mijn ketting,  geen flauw idee waar die is gebleven,  waar ik nooit echt belangstelling voor heb gehad. Ik besloot mijn ketting maar eens te gaan zoeken, en haal zowat mijn hele kamer overhoop. Witje rent verschrikt de hele kamer door, en stoot dus het doosje met de edelstenen om. "Witje!" Nou, lekker dan. Ik mag al die edelstenen dus weer in het doosje doen. Dan valt mijn blik op iets wat tussen de edelstenen ligt : mijn ketting. Ik viste de ketting tussen de edelstenen eruit, en besefte toen dat ik de edelstenen ook weer terug in het doosje moest doen. "Oke, rustig blijven..." Ik zucht, en doe snel de edelstenen in het doosje. Ik pak de ketting. Het is precies dezelfde ster als op het boek. Ik draai de ketting om, en zie er een naam op staan : Sarah Rowlands.Wie is dat? Hoe kom ik ooit aan dit ding? Misschien moet ik het aan mijn moeder vragen. (Oja, even voor de duidelijkheid, ik heb ook nog een geboorteketting (Waar ik het in het einde van het proloog over heb).) Ik ren naar beneden. "Mam! Wat is dit?! Waarom staat er Sarah Rowlands?!" Ze zat op de bank met een boek, ze keek op. "Wat lieverd?" Ik liet haar de ketting zien. "Waar zie jij Sarah Rowlands staan dan?" Ik keek haar verbaasd aan. "Gewoon hier..." "Ik zie niets... Maarja. Dat is de ketting die je bij je had toen ik je vond." Ze glimlachte,  ik keek haar verbaasd aan. Ben ik gevonden? "Wat?!" Haar gezicht betrok, ze keek alsof ze iets had gezegd, wat ze beter niet had kunnen zeggen. "Niks Ari, ik zei dat je het kreeg toen je geboren werd..." Maar ik had haar duidelijk gehoord, dus ik geloof haar niet. Waarom zou ze trouwens een andere naam in de ketting zetten? "Je liegt." Zei ik koel. "Je hebt me dus gevonden." Het is niet dat ik het goed opneem, integendeel, ik ben woedend, woedend dat ze het me niet verteld was. Mensen worden meestal bang voor me, als ik dit doe in plaats van gelijk te schreeuwen. "Ja..." zegt mijn moeder zacht. "Waarom heb je dat nooit verteld." Ze kon het beter gewoon zeggen, nog even en ik zou uitbarsten, één verkeerd woord... "Omdat ik het je wou vertellen wanneer je er klaar voor was..." Yupp, dat was een verkeerde opmerking,  nu was ik pas echt woedend! Nog niet klaar! Ik ben overal al klaar voor! "Ja, tuurlijk! En ik was er drie jaar geleden zeker nog niet klaar voor! Had het gewoon verteld!" Mijn moeder (nouja, wat je een moeder kunt noemen) keek geschrokken, ik lette er niet op, en ren naar mijn kamer. Ik draai de deur op slot en begin te huilen. Waarom had dat mens het niet gewoon verteld?! Dan zou ik het veel beter opgevat hebben. Witje voelt volgensmij dat ik verdrietig ben, want ze komt naar me toe. Ik til haar op, en aai haar, ze troost me. Ik glimlach, waarschijnlijk is zij de enigste die me begrijpt, nouja, Mark begrijpt mij ook. Maarja, is die ene Sarah Rowlands mijn echte moeder? Ik denk het haast wel... Maar waar is ze dan? Zou ze dood zijn of leeft ze nog? En hield ze eigenlijk wel van me? Dit allemaal is opeens teveel informatie. Oke... Ik pak mijn dagboek, waar ik al jaren niet meer in geschreven heb, en schreef :

Mijn naam is Arianna Smith, mijn echte achternaam waarschijnlijk Rowlands. Ik ben 15, bijna 16, jaar oud, ben een vondeling, dieren voelen zich tot mij aangetrokken, en ik kan edelstenen laten gloeien.

Dat ben ik, en zal ik waarschijnlijk altijd blijven...