Not so Fabulous (waargebeurd)

=Cijfertjes en Zac Efron=

Tja social media. Ik ben er nooit echt een fan van geweest. Alhoewel, acteurs stalken is altijd leuk. Ik kan mezelf er uren mee vermaken en begin vrolijk te glimlachen als ik een nieuwe, knappe (laten we eerlijk zijn; we stalken ze ook omdat ze knap zijn) tegenkom die ik nog niet volgde. Maar social media en school dus. Dan begin ik het toch echt minder leuk te vinden. Het verschil tussen mijn Instagram account en die van mijn vrienden was pijnlijk groot. Zij hadden minstens twee honderd volgers, terwijl ik bleef hangen op de honderd. Daarnaast waren hun posts perfect. Je kent het wel; honderden foto's maken om die ene perfecte foto te plaatsen.

Ik snapte het idee nooit en poste meestal iets samen met vrienden of mijn broer. Het werd gezien als saai, niet like-waardig en simpel. Persoonlijk vond ik het oprechte foto's, iets wat je in deze tijd nog maar weinig ziet. Maar goed, mijn vrienden hadden dus veel likes, veel volgers en perfecte foto's. Het leek niet zo erg te zijn tot de foto's specifieker werden. Zo poste ik een foto's waarin ik samen met Tess aan bakken was. Het was een leuke foto al zeg ik het zelf. Echter werd die niet gewaardeerd door mijn andere vrienden. Ja, ze reageerde er wel leuk onder met duizenden hartjes, X'jes en nog vele andere emoties die ik niet snapte, maar achter je rug om werd er gezegd hoe gemeen je wel niet was.

Ik heb het al gezegd, maar zeker in die tijd was ik een naive persoon en viel het me niet op. Ik ben altijd al slecht geweest in mensen begrijpen in dit soort jaloezie, maar toen der tijd was ik er nog slechter in. Dus in overmaat van ramp stelde ik die foto ook in als mijn profielfoto. Dat was onbewust een stap tot de eerste oorlog tussen mij, Chloe, Nina en Julia. Vanuit het niets volgde een rij foto's op hun Instagram waarin iedereen voorkwam behalve een iemand. Je kan het vast wel raden, maar voor degene die het niet doorhebben; ik werd niet op de foto's vertoont. Zelfs al was ik bij de gebeurtenis in de foto aanwezig, werden de foto's zonder mij op social media geplaatst. Niet dat het me veel uitmaakte, op de meeste van de foto's stond ik verontwaardigd naar de camera te kijken terwijl de rest een duckface deed of een kusje blies naar een onbekend persoon van het internet. Noem me dom, noem me een nerd; ik ben het met je eens.

Maar terug naar de cijfertjes van populariteit. Het werd pijnlijk duidelijk dat ik het minst populair was van onze vriendengroep en dat zorgde er ook voor dat ze onbewust dachten dat ik het er het minst van wist. Echter was dit niet waar, hoogstwaarschijnlijk wist ik het meest met mijn stalker skills, maar dat hield ik voor mezelf. Je moet altijd geheimen talenten hebben, zeggen ze. Well, ik heb ze, maar het zou zonde zijn om ze direct aan jullie te vertellen, toch?

Maar goed, social media dus. Ondanks de minder goede cijfertjes op mijn telefoonscherm leek het goed te gaan tussen onze vriendengroep. Ik werd steeds meer gevormd tot het stereotype nerd, maar de waarheid was dat ik school niet eens zo onwijs leuk vond. Ik vond de lessen wel interessant en ik vond mijn vrienden leuk, maar daar hield het ook wel bij op. Docenten vond ik niet leuk, ik kon ze eerder wurgen dan liefhebben, en de pauze waarin werd gevochten om vijf minuten bij je locker te komen staan, liet mij al besluiten om het eerste jaar geen locker te gebruiken. Maar buiten dan was het te doen. Okay, het was geen high school mucial waarin een Zac Efron de nerd als vriendin krijgt en het was ook niet dat er een zogenoemde "badboy" op je af kwam zoals in vele boeken, maar het was goed genoeg om in te overleven en het iedere dag uit te houden. Misschien was dat ook de reden waarom ik nerd werd genoemd.

Ik was niet constant aan het klagen over dat school een hel was (ik ben nog netjes in taalgebruik) en dat de toetsstof vreselijk veel was, waar ik nu met een lach op terug krijg. We moesten toen der tijd (let niet op mijn soms ouderwetse taalgebruik. Ik ben en blijf een geschiedenis nerd met een reden) tien pagina's leren, iets wat nu nog maar 1 achtste van het geheel is. Daarnaast vond ik het ook niet van belang om bij iedere zin die een docent zei vermoeid te gaan kreunen of te gaan protesteren. Ik hield vaak mijn mond, maakte de genoemde opdrachten gedurende de uitleg en ging met een lege rugzak zonder huiswerk weer op weg naar huis. Ik kon er stiekem wel om lachen, tot ook andere het doorkregen en mij vroegen om huiswerk te sturen.

Nog voordat ik het doorhad was ik het meisje waar heel mijn klas naartoe kwam of mee omging puur voor het overschrijven van het huiswerk. Tuurlijk, vaak stuurde ik het door. Maar soms deed ik ook zelf niet mijn huiswerk en ontstond er een soort stress bom onder de leerlingen met verwijten naar mij toe met de woorden die ik voor de helft niet kende.

Tja.. school misschien toch niet helemaal ding