Not so Fabulous (waargebeurd)

=Een mixer in je baarmoeder=

De dag des oordeels zulle sommige zeggen, de nachtmerrie van ieder meisje zal een ander zeggen. Terwijl dat iedereen druk zijn vakantie aan het bespreken was met de rest en ze vertelde over al hun crushes op jongens die ze één keer hadden gezien in een supermarkt van achttien of ouder, maakte ik me zorgen over het bloed dat langzaam uit mijn lichaam kwam. Ik was de eerste die ongesteld was geworden en had ik had de meest gruwelijke verhalen aangehoord van doorlekken in de klas tot buikpijn hebben en niet meer kunnen lopen. Ik zal je eerlijk zeggen, ik was in paniek die ochtend. Mijn moeder was niet thuis en broer moest dan ook mijn redder zijn. Hij was een schat (zoals altijd) en gooide me al het maandverband toe die hij in mijn moeders kast vond. Ik heb alle gebruiksaanwijzingen minstens twee keer gelezen en hij heeft me pijnstillers mee naar school gegeven. Echter wist hij zelf natuurlijk niks over het maandelijkse ritueel en beloofde hij me om mijn moeder te berichten en thuis klaar te staan met warme thee. Toch was ik er zeker van dat ik zou doorlekken, dus trok ik mijn donkerste broek aan en zorgde ik ervoor dat ik iedere pauze naar de wc ging. Ik vertelde het de rest met een rood gezicht (zie je woordgrap? Mijn humor is vrij slecht, wen er maar aan) en niet veel later begonnen ze te praten over hoeveel pijn het wel niet deed en dat je chocolade en ijs moest eten. Ze waren zelf nog niet ongesteld geworden, maar ik waardeerde hun poging tot helpen, denk ik... Echter had ik het gevoel dat ze eerder het gevoel hadden het middelbare leven echt begon en ze daarmee nog meer de Amerikaanse films konden naspelen.

Ik zal eerlijk zijn met je zijn, ik voelde die dag nauwelijks wat en ik ben ook niet doorgelekt. Mijn hongergevoel ging niet per sé omhoog (maar ik heb over het algemeen altijd honger, dus dat zegt niet zo veel bij mij) en ik had ook geen rugpijn zoals andere die hebben. Maar één ding was zeker, mijn loopkunsten werden er niet beter op. Ik ben van oorsprong al een onhandig persoon die altijd struikelt, valt of verkeerde dingen op de verkeerde momenten zegt en haar lach niet kan inhouden op de meest serieuze momenten (ik heb ooit eens de slappe lach gekregen toen ik een vriendin van mij keihard viel en haar knie over bloed lag.. Don't blame, het was grappig!). Dit is wellicht een van de geheimen talenten waar ik je nog niet over hebt vertelt.

Maar goed, mijn loopkunsten dus... Soms kreeg ik vanuit het niets een kramp waardoor ik het gevoel had dat er een mixer in mijn baarmoeder zat die aanstond en ik niet meer in staat was om normaal te kunnen lopen. Het leverde voor de eerste keer leuke momenten op voor mijn vrienden, maar ik wenste die dag alleen maar om thee en een deken.

Toch dacht ik dat het ongesteld zijn allemaal wel meeviel en ik was er relax onder, tot ik het fenomeen niezen ontdekte in de wereld van ongesteld zijn. Ik had er nooit van gehoord en ik had er geen voorstelling van. Niemand had mij vertelt dat zodra je niest tijdens de periode, je lichaam het bloed laat gaan zoals een draak vuur spuwt. Ik zat in de les toen mij dit overkwam en ik schok me kapot.

Terwijl Tess me uitlachte om mijn rare nies (daar zal ik een ander keer over vertellen) raakte ik in paniek. Ik durfde niet op te staan en toen de bel ging heb ik Tess wel zeker vijf keer gevraagd of ik was doorgelekt. Nog zoiets, je vreest er altijd voor maar in vier jaar tijd is het maar een keer gebeurt. Ik haat mijn lichaam soms. Tot mijn grote geluk werd Tess een week later voor het eerst ongesteld en zaten we met zijn tweetjes in hetzelfde schuitje. Ze noemde het de aardbeien periode en al snel had ik die naam overgenomen.

Uiteindelijk was het wellicht toch niet zo erg als mensen beweerde. Ik vond het wel jammer om erachter te komen dat sommige ouders een taart kopen voor hun dochter en dat mijn moeder dat onzin vond. Toch weer een taart minder... Ondanks de missende taart waardeerde ik wel dat ik constant thee kreeg (een verslaving die steeds erger wordt gedurende het verhaal) van mijn moeder. Echter hoefde ik niet het hele verhaal van het vrouw worden en wat er kan gebeuren nadat je de eerste keer ongesteld was geworden aan te horen. De blik van mijn broer en vader zeiden genoeg; ik hoef het verhaal nooit meer te horen en ik wilde niets liever dan verdwijnen in de deken die ik op dat moment om me heen had liggen. Mijn moeder ging tevens ongestoord verder en zag niet mijn smekende blik (of ze negeerde hem) in de hoop dat ze stopte. God, ik heb me nog nooit zo geschaamd als toen. En dat zegt veel met een leven zoals ik.

Nu, vier jaar later, kan ik er alleen maar om lachen als ik terug denk aan de eerste keer ongesteld worden. Als ik raar loop lachen mijn vrienden mij uit en we hadden al snel besloten dat het maandelijkse ritueel moest worden gevierd als een feest; we waren namelijk geen tienermoeder (niet dat het ook kon, want jongens waren niet interessant)! Vandaar de naam feesttijd.

We pesten elkaar met onze rumoeriger gedrag en checken zonder te schamen of we zijn doorgelekt. We lenen dingen aan het elkaar uit en maken grappen over de maandelijkse periode (ook al is de woordgrap 'Ik voel me kut en ben bloedirritant') Je moet toch iets met je leven toch?

Sorry! We zijn een tijdje weggeweest vanwege vakantie, toetsweek en met school op Italiëreis, maar we zijn er weer met een hoofdstuk en hopen dat jullie dingen herkennen :)
Xx