JUST (COMPLETED)

CHAPTER 12

A/N: Grammatical Errors ahead, read at your own risk.

CHLOE'S POV

Bago pa niya matapos ang sinasabi niya, nagulat ako sa ginawa ko. I slapped her. Hard. Gusto Kong mag-sorry sa nagawa ko, but my mouth doesn't want to open.

"H-how dare you!" She shout at me. Lalapitan na sana niya ako, pero pinigilan siya ng kasama niya. Tinignan niya ito ng masama, but he only said 'stop' dahilan para tumigil ito sa pag-piglas. "Makakarating to Kay Javier! Sinasabi ko sayo!" She said in a warning tone.

I just shrugged. Tsaka siya tinalikuran, pero bago pa man ako umalis ay hinarap ko ang mukha ko sa kanila. "I don't care kung makarating man sa kaniya ang sasabihin mo, I trust Javier na papaniwalaan niya yung sasabihin ko sa kaniya. Kahit mahal ka niya, alam ko na maniniwala siya sakin." I said, and quickly walked away. Ngayon ko lang napansin na kanina pa pala ako nagpipigil ng hininga. I heaved a deep sigh, and close my eyes for a second. Baka sakaling mawala yung iniisip ko.

Bigla akong nanghina ng maalala ko yung sinabi ko sa girlfriend niya. Parang sirang plaka na paulit-ulit sa utak ko yung sinabi kong 'I trust Javier na papaniwalaan niya yung sasabihin ko sa kaniya. Kahit mahal ka niya, alam ko na maniniwala siya sakin.'

Pero bakit ngayon, parang nawalan ako ng confidence na papaniwalaan ako ni Javier. Bakit parang ang bilis naman bumaliktad?

Alam ko na wala pang isang buwan kami naging kaibigan, pero alam ko na may tiwala na kami sa isa't-isa.

O ako lang talaga yung may tiwala sa kaniya? Pero siya, kahit kaunti wala siyang tiwala sakin.

Ang sakit. Ganon pala yon, masakit pala na malaman na walang tiwala sayo, yung isang taong never mo pinagkaitan ng tiwala. I want to shout all the hurt that I'm feeling, pero hindi ko magawa. I tried to keep my tears at bay, but they still keep on insisting to shed. Tumingin ako sa kawalan. Kahit anong gawin ko ang sakit sakit.

"Y-you don't trust me." I heard my broken voice said. And I also heard myself sobbing.

Nang makita ko siyang papalapit sakin, I raised my hand to stopped him from walking. He stopped. "I-i trust you." He said sincerely. But hindi ko maramdaman yung pagka-sincere ng sinabi niya. Para bang sinabi niya lang yon para gumaan yung pakiramdam ko. "Please, stop crying."

Humarap ako sa kaniya habang may pumapatak na luha sa mga mata ko. "How can I stop my tears, kung yung mata ko mismo yung ayaw tumigil? How can I stop my tears, kung alam nitong nasasaktan ako?" I tried to wiped my tears, pero katulad ng sabi ko patuloy pa rin to sa pag-agos. "Did you see that? Kahit anong gawin Kong punas, kusa pa rin silang lalabas." I sobbed silently for a minute. "And please stopped acting like you care for me, when you're not."

I tried to wiggle when he hugged me, but he has his arms tight with my body. Kahit anong gawin kong piglas at tulak sa kaniya, hindi matanggal yung pagkayakap niya sakin. "I'm sorry, I didn't mean to make you cry. And shh, I cared for you." I stopped struggling, hinayaan ko lang siyang yakapin niya ako, kahit hindi ko siya yinayakap.

I sobbed silently. I tried to clear my voice, but to no avail garalgal pa rin ito. "Alam mo ba na ayokong marinig mo yung reason kung bakit ko siya sinampal, kasi alam kong masasaktan ka. Para kasi sakin, OK na ako yung masaktan wag lang ikaw." I said honestly, still crying. "But I've learned na kailangan kong sabihin sayo yung totoo. Even if it means, na masaktan ka."

He stopped hugging me. Tsaka siya tumingin sakin. He wiped my tears away. And he cupped my cheeks, before he stared at my eyes. "Then tell me the truth." Sabi niya sa nagmamaka-awang boses.

Hinawakan ko ang kamay niya tsaka ko tinanggal ang pagkakahawak niya sa pisngi ko. But instead na bitawan ang mga kamay niya, hinawakan ko ito ng mahigpit. I cleared my voice. "I was in the mall earlier, with my best friend Tina. We ate in Jollibee, after that papunta na kami sa NBS ng maramdaman kong naiihi ako. Pumunta ako sa cr, then lumabas din agad pagkatapos. Pagkalabas ko, don ko napansin si Psychedelia na may kasamang guy, nilapitan ko na siya kasi gusto kong batiin siya, but I stopped in my tracks ng marinig ko yung pinag-uusapan nila." Tumingin ako sa mga mata ni Javier, his eyes telling me na magpatuloy so ayon nga yung ginawa ko. "She's talking about you." I sighed.

"S-she said, she's just using y-you for money. Na konting lambing lang daw, m-magbibigay ka na ng pera. S-she also said na hindi ka naman niya talaga m-mahal. N-nandidiri pa nga daw siya k-kapag nagki-kiss k-kayo e. At ang t-tanga mo daw." I said honesty. Nang matapos ko sabihin ang mga yon, ay tumahimik ang mga paligid namin.

Naramdaman ko na lang na tinatanggal na niya ang pagkakahawak sakin. Nang tignan ko ang mukha niya, makikita mo na naman na galit siya. Binitiwan ko ang pagkakahawak sa kamay niya. Nang mabitawan ay tumayo siya. "Are you that desperate?" Nagulat ako sa sinabi niya. I thought naniniwala siya sakin? "I should have seen it coming, na idadahilan mo yan, like what my girlfriend said."

Ang mga luhang kaninang tumigil sa pagbagsak, ay nahulog ulit. Bakit hindi ko ba naisip na pwedeng baliktadin ng gilfriend niya ang pangyayari? Pero bakit hindi ko rin ba naisip na, baka hindi niya ako paniwalaan? Nagpakampante ako, na totoo yung sasabihin ko kaya maniniwala siya sakin.

Pero sino bang niloko ko? Mahal niya ang kalaban ko, so anong laban ko don na kaibigan lang?

Bakit ba kailangan paulit-ulit na lang akong masaktan?

Tumingin ako sa kaniya, kahit na alam kong patuloy pa rin ang pagluha ko. "You really trust her that much, huh?" He nod. He just nod, pero iba yung sakit na naramdaman ko nung ginawa niya yon. "H-how about me? Do you trust me?" I asked, nagbabakasakali na kapag sinabi niya yung sagot medyo mabawasan yung sakit na nararamdaman ko.

"I trusted you. Pero ngayon, ng marinig ko yung mga sinabi mo, nagdadalawang isip na ako." He said emotionless. Ramdam kong unti-unting nababasag ang puso ko sa sinabi niya. "Tsaka pwede ba, let's stopped the charade, nakakasawa na. And please, stopped crying hindi na ako maa--"

Before he can finish his sentence agad akong tumayo tsaka siya sinampal. "Do you think na umaarte lang ako? Ganon ba talaga kapag kaibigan lang yung tingin mo sa isang tao, na kahit tiwala hindi mo mabigay? Na kahit sabihin ko na sayo yung totoo, hindi ka maniniwala kasi, oo nga pala, kaibigan mo lang ako samantalang siya, mahal mo nga pala. But is that enough reason para hindi mo ako pagtiwalaan?" Pinalo-palo ko siya sa dibdib, pero parang wala lang sa kaniya.

"Ang unfair mo naman pala! Samantalang ako, pinagtanggol na kita't lahat-lahat, bandang huli ako pa rin pala yung magiging masama. Alam mo, pinagsisisihan kong pinagtanggol pa kita. E di sana hindi ako nasasaktan ng ganito! I hate you!" yet I still love you.

He stopped my hands that punching him. "I said stopped! Tama na, kahit anong gawin mo hindi na ako maniniwala sayo." His words are like knives that keep on stabbing my heart. Ang sakit! "Naging mabait ako sayong kaibigan, tapos ganto yung igaganti mo sakin? Samin?! Yung totoo, ano ba talaga yung rason mo kung bakit gusto mo kaming paghiwalayin?!" His voice is full of rage. "Are you in love with me?" He asked seriously.

I wiped my tears, and stared at his eyes. "Do you want me to be honest?" I said emotionless. He just nod. "Lahat ng iniisip mo totoo. Lahat ng sinabi sayo ng girlfriend mo, lahat yon totoo. And yes, kanina pa ako uma-act, nakakasawa na nga." I said. "And for your last question. Yes, I am in love with you. I won't deny it, kasi at the end ako pa rin naman yung masasaktan. Pero wag kang mag-alala, ibabaon ko yon sa limot katulad ng pagbaon ko sa friendship natin." I gave him a fake smile. "At kung gusto mong mag-sorry ako sa girlfriend mo, for the last time, I will do that. At kapag nagawa ko na yon, let's be civil to each other."

Lumakad na ako papaalis, pero bago pa ako makalayo ay hinarap ko sa kaniya ang ulo ko. "Before I forgot, please forgot everything that happened today. And if you forgot, tomorrow is my birthday, kahit man lang bukas na lang, umattend ka, kahit papaano sasaya na ko non." Tsaka na ako tumalikod, at naglakad papaalis. "Bye!" I waved for the last time, habang nakatalikod.

Nang maramdaman kong nakakalayo na ako, tsaka lang tumulo ng tuloy tuloy yung luha ko. Tsaka ko lang narinig ang hikbi na kanina pa gustong lumabas.

Bakit ba ang sakit magmahal? Kung kelan naamin ko na sa sarili ko na mahal ko siya, saka naman to nangyari. Ano ba talagang mali sakin. Alam kong bago pa lang niya ako makilala ay may mahal na siya, pero bakit mas masakit pala ngayon. Sinubukan ko namang itago, dine-deny ko pa nga na hanggang friendship lang kami pero bakit parang lalo akong nahulog sa kaniya.

For the past days, wala nga siyang ibang ginawa kung hindi saktan ako, not intentional, pero bakit nami-miss ko pa rin siya. Ganon ba talaga ang magmamahal, magpapakatanga ka. Magpapaka-manhid ka sa sakit. But at the end, mahal mo pa rin siya.