JUST (COMPLETED)

CHAPTER 19

A/N: Grammatical Errors ahead, read at your own risk.

JAVIER'S POV

"Stop! I am ok! Just please, stop!"

"But— -"

"No buts, please." She plead to Shiela with the use of her eyes. Napatigil naman ito, tsaka huminga ng malalim. Tumingin na ito sa relo niya. Tsaka humarap samin lahat. "I don't want to go right now, but I need to go somewhere. Pasensya na kayo, ah? Babawi ako next time." Tumayo na siya at nag-ready na para umalis.

Agad na gumalaw ang katawan ko para sana ihatid siya ng maramdaman ko ang mahigpit na paghawak sakin sa kamay ni sai. When I look at her, she's pleading for me to stay. And I do that. So, I stay.

Nakita ko rin ang pagtayo ni Jacob. "Sabay na ko sayo, naalala ko may pupuntahan rin pala ako." Tumango lang ito sa kaniya. "Alis na kami, mag-ingat kayo! Bye!"

My mind telling me to go with them, sumabay na sa kanila umuwi. And tell my sorry for C, but my heart wants me to stay with my girlfriend.

And when it comes to decisions, my heart always win. So I choose to stay with my girlfriend, even if I really want to go.

Ilang minuto kaming natahimik sa lamesa ng biglang nagsalita ang kapatid ko. "Kuya, umalis muna kayo sa harapan ko niyang babae mo baka hindi ko kayo matantiya." Agad kong sinunod ang sinabi nito. May isang salita ang kapatid ko, at kapag sinabi niya talaga gagawin niya may masaktan mang iba.

She is cruel in her own way. Prangka rin siya, to the point na kahit masasakit na yung sinasabi niya sayo she will still continue whatever she will say. Kung mahina nga lang ang kaharap nito, baka madepress pa ito sa sobrang pagkaprangka nito.

Kaya iilan lang talaga ang tumatagal sa ugali niya. She sometimes act as a brat, spoiled, kaya wala talagang tatagal lalo na pag-tinamaan yan ng pagiging prangka.

Nang medyo makalayo na kami ay napansin ko ang lungkot sa mukha ng girlfriend ko. "I am sorry, hindi ko alam na ganon yunv mangyayari. I shouldn't did that. Nagalit pa tuloy sayo yung kapatid mo."

"No, it's ok. May mali rin naman ako." I don't want to be a hypocrite, telling her that she didn't do something wrong kasi alam naman namin na what she, we did hurt someone. It may intentional or not, nakasakit pa rin kami.

Pagtingin ko sa mga mata niya, napansin ko na naluluha na siya. I cupped her chin tsaka itinaas para mapaharap ang mukha niya sa akin.

"Wala na tayong magagawa. Nakasakit na tayo, and hindi na mababago pa yon. The only thing that we must do, is to tell her our sorry. Which is not advisable right now, tsaka na siguro natin gawin yan kapag naghilom na yung sakit." She nod, but her eyes is still sad. "Don't be sad, please, nalulungkot din ako." She tried to smile but it ended up fake.

"Ok, para hindi ka na maging sad mag-date na lang tayo." Her eyes twinkled showing her happiness, kahit hindi siya magsalita once na makita ko lang ang mata niya alam ko na agad kung ano yung nararamdaman niya.

"Really? We're gonna do that?" Her voice lace with excitement na kahit ako ay napapangiti na lang.

"Yes, we are."

Lumipat kami ng lugar na pagda-date-an, we ended up in front of park. "Let's go! Dito na lang tayo, may mga street foods naman na makakain."

"Are you sure? Ayaw mo sa mga restaurant na lang tayo?" I asked her slightly shock. This is the first that we will date in the park.

"Ok na to. Nagsasawa na rin naman ako na ang dami mong nagagastos, everytime na nagdadate tayo. Let's be practical, marami ang nagugutom ngayon kaya wag tayong magpakasasa sa paggastos ng pera." The way she said that, mas lalo lang akong na-iinlove sa kaniya. She is the example of simple yet perfect.

"Gumastos man tayo ng marami o hindi, di non mababago na may mga nagugutom pa rin. Bakit kapag magtipid ba tayo mabubusog sila?" Umiling ito. "Di ba wala rin? So, kahit anong gawin natin kahit gumastos ako ng malakk or not hindi non mababago na may magugutom at magugutom." Tumango tango pa ito.

Biglang lumitaw ang nguso nito. She is pouting. "Hindi ko naman sinabi na kapag magtipid tayo, they will end up having foods. Ang pinapalabas ko, instead na gamitin natin ang pera sa mararangyang date why don't we give it to someone na mas nangangailangan. Yung matitipid natin ngayon, we can give it to some children na nagugutom. Nakakaawa kaya yung mga bata na walang nakakain samantalang tayo gumagastos ng malaki sa isang araw lang na hindi naman gaano makabuluhan." She's looking infront of her. Don ko napansin yung isang bata na namamalimos. "Yes, we made memories that we will always keep. Pero mas maganda kaya yung memories na alam nating nakatulong tayo sa mas nangangailangan." Hinawakan niya na ang kamay ko, then naglakad na kami papalapit sa bata. "The memories that we will make us smile when we remember."

Naglakad na kami hanggang sa mapunta kami sa tapat ng batang namamalimos. "Ate, kuya, pahingin naman po kahit barya lang. Pangkain lang po."

Bumitaw siya sa hawak ko tsaka nag-squat sa harap ng bata. "Anong pangalan mo?" Nakangiti nitong tanong.

"Christian po, pero ang tawag po sakin ng mga kalaro ko ay chan." She pat his head, tsaka niya inabot dito ang kamay.

Tinignan lang ito ng bata. "Halika, lilibre ka namin ng pagkain. Bibili tayo don." May tinuro itong carenderia stall. Hinawakan naman na ng bata ang kamay nito.

"Ate, pwede po bang isama natin ang mga kapatid ko? Ilang araw na po kasi kami walang makain."

Tumingin sakin si sai, nagtatanong ang mga mata kung pwede ba. "Let's ask kuya." Napatingin sakin ang bata.

"Kuya? Pwede po ba?"

Malugod ko naman silang nginitian. "Oo naman. Asan ba sila, chan?" Nakita ko ang paglawak ng ngiti sa mga labi nito. Tsaka nagturo sa isang parte ng park kung saan may mga bata rin na namamalimos. "Halika puntahan na natin sila at ng makakain na tayo."

Ganon nga ang ginawa namin. Pinuntahan namin sila tsaka masayang pumunta sa karenderya na pagkakainan namin.

"Kayo na naman? Di ba sabi kong bawal mamalimos dito? Alis!" Nagulat ako sa ginawa ng may-ari ng karenderya lalo na nung pinagtabuyan niya pa ang mga bata gamit ang hawak hawak nito na pantaboy ng langaw.

Ngunit bago pa ako makapagreklamo ay naunahan na ako ni Sai. Humarang ito sa harapan ng mga bata at ng may-ari ng karenderya. "Ate, what you're doing is against the law, baka gusto mong kasuhan kita ng child abuse?" Mataray na sabi nito, pero andodon pa rin ang galang sa pagsasalita.

"Anong child abuse don, ineng? Pinoprotektahan ko lang ang mga tinda ko sa mga batang marurungis na yan." Tinuro pa nito ang mga batang wala ng imik sa gilid.

Hindi na ako nakapag-timpi kaya hinarangan ko ang kamay nito na nakaduro sa mga bata. "We are here to eat, ate, hindi para manggulo. Pero sa ginawa mo, hindi na ako magtataka kung bakit wala gaanong kumakain sa karenderya niyo." Napansin ko ang paglunok nito ng laway. "Para wala ng gulo, lilipat na lang kami ng karenderya." Hinawakan ko na ang kamay ng mga bata. Ngunit bago pa kami umalis ay nag-iwan muna ng salita si sai.

"Just a piece of advice. Sana naman, ate, sa susunod hindi na mangyari to. Kung ano man ang katayuan ng tao, irespeto mo. We are equal in God's eyes. Hindi mo ikayayaman ang panlalait sa kapwa. Baka yan pa ang ikabagsak mo." Sinabayan pa nito ang huling salita ng flip hair.