Christina Perri-Jar of Hearts
Güneş yine tam tepedeydi,savsak adımlarla eve doğru yürüyordum.Kafamda en ufak bir düşünce yoktu.Çevrede olanlara bakıyordum sadece;herkesin başka kafada olmasına,hayata eğlenmek için gelmiş gibi yaşayanlara,gezenlere,öpüşenlere...Diyordum içimden "Nasıl bu kadar mutlu olabilirler,hiç mi üzülecek şey yok hayatlarında?"Düşünceme cevap aramanın sonuçsuz olacağını bildiğimden adımlarımı hızlandırdım,evimin kapısının önüne geldim.Anahtarı küçük delikten geçirdim de kapıyı açtım.Evim 7. kattaydı ama ben asansörü kullanamıyordum.Hayır arızalı değildi,sadece kullanamıyordum işte.Merdivenlerden nefes nefese kapımın önüne ulaştım,kapıyı açtım ve içeri girdim.Çok yorgundum ve hemen uyumak istiyordum.-Tabi ne kadar mümkün olacaksa-.Duş almak için öncelikle banyoya girdim aynadaki görüntüme baktım sanki tanıyabilecekmiş gibi.Kimdi bu esmer tenli sarı saçlı adam?Bir oyun muydu bu yoksa şaka mı? Hayal gücümden mi ibaretti bu keskin yüz hatları yoksa gerçekliğin ta kendisi miydi? Düşünme,düşünme,düşünme,düşünme.Ellerimi saçlarımın içinden geçirerek duşa kabine girdim.Soğuk su atar mıydı düşünceleri kafamdan,temizler miydi irinli fikirlerden beynimi? Girdim soğuk suyun altına,vücudum soğuktan titrerken içim cayır cayır yanıyordu.Hiçbir fırtına bunu söndüremezdi biliyordum.
Ne kadar durdum o soğuk suyun alında bilmiyorum belki 5 dakika belki 5 saat.Zamanın akışına yetişemiyordum,takip edemiyordum onu.Her şeyden uzaktım aslında.Zamandan bile.Banyodan sonra çıkardığım o pis kıyafetleri giymiştim tekrar.Bir şeyler yemek için mutfağa girdim,iştahım yoktu ama bayılmamak için yiyordum sadece.Kendime bir sandviç yaptım ve masaya oturup onu yemeye başladım.
"Sonunda eve geldin"
Yemeğimi bitirdikten sonra yatak odama doğru ilerledim.Ama bir sigara molası vermenin fena bir fikir olmayacağını düşündüm,balkona çıktım.Sigaramın ucunu deri ceketimin cebindeki küçük çakmakla yaktım.Dumanı yavaş yavaş içime çektim,sigaraya bağımlı mıydım?Hayır değildim.İçimdekini zehirlemek için içiyorumdur belki de.Bugün yaptıklarımı düşündüm;sahi ben kaç gündür dışarıdaydım?Barlarda sürünüyordum beynim uyuşana kadar içiyordum,parasını ödeyemediğimde dayak yiyip yaka paça sokağa atılıyordum.Beni oradan genellikle Yoongi kurtarıyordu.Gelip beni evine götürür,gerektiğinde pansuman yapar,uyumam için yatak bile hazırlardı.Bu ucuz hayatımda değer verdiğim tek insandı.Bunları düşünürken külü düşmeye yüz tutmuş sigaramdan büyükçe bir duman çektim içime.
"Onun dumanında boğulman için tanrıya dua ediyorum"
"Şu sikik sesini kes artık!"
Sigaram bittiğinde uyumak için yatağa yattım.Her yerim sanki bir kamyon altında kalmışçasına sızlıyordu.Üstümü dahi çıkaramamıştım yorgunluktan.Büyük ihtimalle yarın bir doktor randevum vardı.Yoongi her gün ısrar ediyordu gitmem için,sürekli randevu ayarlıyordu bana.Ama hiçbirine gitmedim bugüne kadar.Hasta değildim ben,neden bana hastasın diyordu ki?Hasta mıydım ben,neydi hastalığım,neden hasta olduğumu ben hissetmiyordum?
O sadece seni hasta olduğuna inandırmak istiyor.Biliyorsun sen hasta değilsin.Anlamıyor seni kimse.Hasta değilsin sen,değiliz hasta değiliz."
