Mafia's Slave ♡ Jikook

0.6

Sabahın ilk ışıkları suratıma çarparken huysuzca mırıldandım.Elimde olsa tüm günümü yatarak geçirebilirdim.Yataktan kalkıp tuvalete girdim. Tanrım cidden berbat gözüküyordum... Bir an önce kendime çeki düzen vermeliydim. Aşağı indiğimde harika kokular geliyordu. Günaydın~~
Günaydın oğluşum... Hadi otur ve kahvaltını yap. Ben kahvaltı ederken annem tabağıyla oynuyor arada ağzını açıp sanki söyleyeceği seyden vazgeçmiş gibi tekrar kapatıyordu. Anne konuşmak ister misin ? Annemin incileri tek tek masaya damlarken konuşmaya başladı. Jimin , son bir aydır sen ,  sen gibi davranmıyorsun. Senin için endişeleniyorum. Artık daha çok korkuyorum oğlum. Sen küçüklüğünden beri hep saf sevecen bir çocuk oldun kendini koruyamazdın ki sen. Hep yaralarla gelirdin kollarıma iyileştirirdik beraber. Şimdi oğlum ? Büyüdün diye mi bunlar. Bu kollar seni sarmalamak yaralarını iyileştirmek için her zaman açık. Annen seni hep sevecek. Daha çok ağlamaya başlayan annemle ona kocaman sarıldım kendi gözyaşlarımı da ekledim. Belki bir belki bir buçuk saat aralıksız ağladık. Her şeyin birikmişliği vardı üzerimizde. Daha fazla dayanamayarak onu alıp yatağına yatırdım. Son kez bakıp kapıyı kapadım. Boğulmuş gibi hissediyordum... Kendimi dışarı attım. Gökyüzü bile dar gelirken bunların hepsinin nedenini düşünüyordum. Karşıdan gelen arabaya donmuş gibi bakarken kendimi çimlerle bakışırken buldum.
-Tanrım dikkat etsene. İyi misin ?
-Ah teşekkür ederim b-ben sadece biraz fazla dalgınım.
-Ben MinCheol ve az önce az kalsın ölüyordun.
-Bende Jimin. Park Jimin... ve evet az önce az kalsın ölüyordum.
Ikimizde konuşmanın saçmalığına gülerken gözüm gülüşünde takılı kalmıştı... konuşmasıyla gözlerimi dudaklarından alıp gözlerine çevirdim.
-Şey bu benim numaran eğer dertleşmeye ihtiyacın olursa saat kaç olursa olsun arıyabilirsin.
+82*********
-Sağ ol MinCheol Hyung.
Biraz daha konuştuktan sonra işlerinin çıkmasıyla bana veda edip gitti.

Yürümekten yorulduğumu fark ettiğimde bir banka oturdum. Kendimi biraz olsun daha iyi , kafası dağılmış hissediyordum. Sanırım eve dönmeliydim...