Yine bir pazartesi sabahı. Sendrom mu desek yoksa huzursuzluk mu bilemedim. Uzun zamandır yazmıyorum aslında,ilham bekliyordum sanırım. Aslında hayatta ilham verecek birçok şey varken,bana ilham veren az şeyin olması hayattaki en büyük aforizmalardan biri. Yinede beni seven birinin olduğunu hissetmek,hiçbir şey kadar ilham veremez bana. İlham dediğimiz şey belki de aşktan ibarettir belki de çıkmazdan...
Balkona çıktım,uyku mahmuru halimle etrafa baktım. Ne kahvaltı yapmak istedim,ne de çay içmek. O an beni sigara kurtarabilirdi. Hemen bir sigara yaktım. Sigaranın verdiği mutluluk ve herşeyi unutturan o iki dakikalık enerjisi yeterdi dünyadan soyutlanmaya. Çiçeğim Cihannüma eskisi kadar güzel görünmüyordu. Bizim negatif olaylar,duygulardan etkilendiğimiz gibi bitki ve hayvanlarda etkileniyordu. Bir yandan ağlama isteği geliyor,bir yandan mantığımı kullanmak için büyük bir savaş veriyordum içimde. Ağlamak rahatlatıyor sanki insanı. İnsanlar için rezillik, acındırma, zayıflıktan başka birşey olmasa da yine de rahatlatıyor.
Yazdıkça sanki içimde tarifsiz bir duygu yaratıyorum. Duygularımın,ruhumun derinliklerindeki en büyük temsilci yazılar. Yaşama umudu yüklerken, eskileri hatırlatıp canını yakar yazılar. Bir an yüzünde gülücükler çoğalırken bir anda hüzün basar vücudunun her kısmını. Arafta kalmak mutluluk ve hüznün arasında sıkışmak, en çözülmez olanı.
