Uzun zamandır yazmak gelmiyordu içimden. Amansızca tekrar geldi bu istek. Güneşin altın sarısı oklarıyla dünyayı aydınlattığı gibi içimi aydınlatıyordu yazılar. Mutluluk aşılıyordu,iyi hissetmemi sağlıyordu. Bana "insan" olduğumu hatırlatıyordu.
Neydi peki bu "İnsan"? Anatomisi,Fizyolojisi,iki eli ayağı olan bir varlık mıydı? Ruhuyla,karakteriyle, çevresiyle var olabilen tanrının bir parçası mıydı? Hâlâ cevabını vermekte zorlandığım bir soru bu. İkisi birden diyenlere selam olsun buradan :)
Büyük üstad Elif Şafak der ki "İnsan eşref-i mahlukattır. İçindeki semavi özü keşfetmekle yükümlüdür. Çıkacaksın yollara,kendine git gidebildiğin kadar." Yazılar ne kadar öznellik içerse de bu söze katılıyorum ve "İnsan nedir?"sorusuna cevap vermek istiyorum. "İnsan",kendini keşfetmek için yaşayan bir kaşiftir.
Güven,muhteşem bir duygu. Beş harften oluşan bu kelime hayattaki milyonlarca duyguya eşit. Tekil ya da çoğul bu duyguyu hissetmek mümkündür. En önemlisi insanın kendisine hissettiği güvendir. Kendine güvenmeyen insan,çevresinde güven ağı öremez. En büyük sorun da kendimize güvenimiz olduğu halde başka insanların yaptıklarıyla güvenimizi öldürmesi. "Güven ölür mü?"hiç demeyin. Güven insanın şekil bulmuş halidir. Güven ölürse,insan da ölür...
