(Kayla 15 yaşında Ailesini trafik kazasında kaybetmiştir.)
Kasvetli siyah ve gri arasında dolanan yağmurun yağacağını haber veren gök yüzündeki ton elimdeki son 1 2 kr'un bana verdiği acıyla yağmaya başladı.
Havanın derecesini aldırmadan yürüyordum. Sırılsıklam olmuştum.Rüzgarın bana olan hafif dokunuşunda bile donuyordum. Koca sokakta kimse yoktu nereye gittiğini bilmediğim bu yoldaki zor adımlarım la acınacak haldeyim. Kolumda duran saatin yelkovanı 10 akrebi ise 8 gösteriyordu. Karnımın açlıktan çıkardığı sesi çok net duyabiliyordum. Ayaklarımı artık hissedemiyordum. Kıyafetlerimin ıslak olması beni yoruyordu.
Önümdeki 3 katlı binanın altındaki banka doğru yürürken kendimi biranda yerde buldum. Yolun 100 m ilerisinden 30 35 yaşlarında biri bana doğru geliyordu. Elini uzatarak beni düştüğüm yerden kaldırdı. Kolumdan tutarak beni sokağın başındaki bir binanın yanına götürdü. Üstünde yetimhane yazıyordu.
"Artık burada yaşayacaksın korkma"
(Kayla 18 yaşını doldurduğunda kaldığı yetimhaneden ayrılmak zorunda kaldı ve kendine kalıcak bir yer bulması gerekiyordu. Tam bu sırada yurd müdürü istanbuldaki bir kolejden burs ayarlamıştı.)
Yorumlarınız benim için çok önemli...Eleştirebilirsiniz bu arada yıldıza dokunmayı unutmayın :-):-)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SONSUZ MUTLULUK
RomanceDerin bir insanım ben, Herkes anlayamaz .. Gülümsemelerim kahkahalarım çoktur. Ama bir o kadarda üzüntülerim, hayal kırıklıklarım da çoktur. Hepsini gülümsemelerimin arasına saklar, kendime mutluluk maskesi yaparım. "İyiyim" derim soranlara, "bişeyi...
