Chasing Astrid

Chapter Eleven

          We finally rested after a long day. Nakahiga na kami pero 'di ko parin maisara ang aking mga mata.

          "Ma, okay ka lang po ba?" biglang tanong nito na ikinabigla ko. I really thought she was asleep.

          "Okay lang si mama. Naghihintay lang na dalawin ng antok. Pero ikaw matulog kana, masama sa bata ang magpuyat."

         "I'm not sleepy pa naman eh," ungot nito at sandaling tumahik na wari'y nag-iisip. "Uhm, ma, girlfriend po ba ni Papa Chef si Tita Veronica? Sabi ni papa 'di pa siya married, so magjowa palang sila?"

         Nabigla ako sa tanong nito dahilan para 'di agad ako makasagot. Pero basi sa nakita at narinig ko kanina ay siguro nga kaya tumango nalang ako.

          She punched through the air. "Yeyy! So you still have a chance! Asawa nga naaagaw, girlfriend pa kaya."

          Namilog ang mga mata ko. "Naku pong bata ka, saan mo nakukuha ang ganyang bagay ha? Masama ang mag-isip ng ganyan."

          "Di naman ako nakaisip nun, narinig ko lang kay Tita Clarrie." agad na katwiran nito.

           Naku, 'yung babaeng yun talaga. Kung anu-anu ang naituturo sa anak ko. Papangaralan ko pa sana siya ng may marinig kaming ingay na nangagaling sa labas ng kwarto.

          "Mama, nandiyan si papa chef. Bumalik siya! Di niya tayo nahatid kanina kaya siguro dito na siya matutulog. Oh-em-gee!" sabik na napatayo 'to.

          Kumunot ang noo ko. Nagkaroon ako ng masamang kutob. 'Di lang 'yun basta yabag ng paa. May kung anong nabasag.

          "Dito ka lang. 'Wag kang aalis dito." bilin ko sa kanya. I slowly walked to the door. Inilapit ko ang taenga ko sa pintuan. Hanggang sa may narinig akong mga boses.

          "Shit! Don't tell me it's happening again." I cursed silently. 'Di imposibleng masundan kami.

          "Mama..."

          "Huwag kang matakot nandito si mama." I said, assuring her.

          Kahit naguguluhan pa tumahimik nalang 'to. I let her in in a large wooden cabinet. This is one of the place where she hides when they were playing hide-and-seek.

          "Betchay, I want you to do something for me. Kahit anong mangyari wag kang lalabas dito hangga't 'di ako bumabalik." I managed to speak despite the fear I felt inside. Fear not for myself but for her. I know this is not good. Someone out there wanted to harm us and I woudn't let anyone lay even a single finger on her. Not gonna happen.

          She nodded. Matalinong bata si Betchay. She knew it from the moment we came here. She may not know the real reason but she knew something is going on.

         "Mag-iingat ka po mama ha? Huwag ka pong mag-alala sa'kin. Pero promise me mama na babalikan mo po ako ha?" she said as her lips trembled a little.

          Niyakap niya ako ng mahigpit. She woudn't let me see her face. I felt tears stinging my eyes, but I raised my chin to keep it from falling. Pinipilit niyang palakasin ang sarili and I will be stronger for her too.

          "I promise." sabi ko nang maiharap ko siya sa'kin. I smiled and kiss the top of her forehead.

          "Take care mama. Papa chef will gonna rescue us." sabi niya pa at talaga bang siguradong sigurado 'to na maliligtas niya kami. But I bet he won't come back.

          "Here we come! Just come out quite and calm and we will not hurt you!" malakas na sigaw ng isang boses sa di kalayuan. It echoed around the house. Sinabayang pa 'to ng mga halaklak.