İçimdeki umut ateşini öyle korudum ki etraftaki o fırtınalara rağmen sönmedi. Onu içimde öyle harladım ki nerdeyse bütün herkes fırtınası estirse sönmezdi.Ama ben vazgeçtim. Herkesin fırtınalar estirip söndüremediği ateşe sadece üfledim titredi ve söndü. Bir daha alev almasın diye gözyaşımdan bir damla su döktüm.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yaralı
PoetryŞair değilim bakmayın Çünkü yazılan bir yazı Bilmek ve bilmemek arasında bir çizgide ki birinin yazısı
