Ölüm. Ya sonra?

Ölümden sonra.

Gidişinden kaç yıl geçti. Mevsimler bulutların arkasında saklandl, sonra yine Güneşe kavuştu. Ben ise ölmüş bir baharda kaldım sensizlikde. Yağmurlar hiç durmuyordu gözümde. Bu yürek dilenmek istemiyordu. Bilmiyorum. Her geçen gün bir az daha ihtiyacım oluyordu sana. Sığınaksız, duvarsız bırakıp gidişinle kendimi ortalıkta hiss ediyordum sanki. Aklımda değilsin amma milyonlarca insanı birleştirdiğimde bile bir sen yapamıyorum kendim için. İnsan yıkıldıkca kalkmasını öğreniyor ve kaybettikce büyüyor, büyüdükce anlıyor ki her şey sınavdan ibaretdir. Ben bu sınavda sınıfta kaldım sanki. Demek ki, insan yaşamadan ve yanılmadan göremiyor hiç bir şeyi. Kendimi tanıdığım günden beri dünya adı verilen bir savaş içindeyim. Mağlup oldum, galip geldiler ama direndim. Her savaşta bir az daha güçlendim. Şimdi galip gelsem de, mağlup olsam da bir manası yok gibi. Ne için savaşdığımın manası yoksa, mağlubiyetinin də hükmü kalmıyor artık. Etrafımda milyonlarca kulak var, amma her ker kendi kulaklığını takıp kendi hayel dünyasını yaşıyor. Kimse senin gibi görmüyor beni. Sakıncası yok, baba, sen uyu. Benim konuşmama fikir verme. Oysa ben "Facianın Doğuluşu"nda bağırıyordum, seninle birlikte ölüp, annemle bir yaşlandığımı. Kabrin nurla dolsun, mekanin Cennet olsun, BABAM !