Kıskanç Abim

Kıskanç Abim 7

Öyle şeyler vardır ki;insan onları daha yapmadan pişman olur, fakat yine de yapar....

Sabahın ilk ışıklarıyla uyandım.Odamdan çıkıp baktığımda daha kimse uyanmamıştı.Bende hemen odama geri dönüp soğuk bi duşa girdim.Soğuk duş iyi geliyordu.Yani en azından bana.Banyodan çıkıp üstüme klasik pantolon ve tişört giydim.Saçlarımıda kurutup odamdan çıktığımda annem kahvaltı hazırlıyordu.Hemen yanına gidip yardım ettim.Bugun yine moralim bozuktu ve ailem bunu farkedemicek kadar kör.Zaten gerek yok.Yaşadıklarımla baş etmeyi öğrendim.Öyle herkese kolay kolay bişey anlatmam da zaten.Yine kendi dünyamdan çıkmamı sağlayan etken abimin öküz gibi 'günaydın' bağırışıydı.Serhatda gelince kahvaltımızı yapıp okul için evden çıktık.Otobüse bindiğimizde abim Serhatı itip hemen yanıma oturdu.Kıskanç bi abi..

Okula vardığımızda bahçede Berki gördüm ve oda beni.Baktığımı farkedince gülümsedi.Buyuzden kafamı hemen çevirdim.Gözlerim Ardayı aradı ama bahçede yoktu.Sınıftadır muhtemelen diye düşündüm ama sınıfa girdiğimde hayal kırıklığına uğradım.Nerdeydi bu çocuk.Bi anda aklıma Berk'in dün söyledikleri geldi.İşte şu anda korkuyordum.Hemen telefonumu çıkarıp Ardayı aradım.Dııt dıııt.Açmıyor.Açmıyo işte kesin başına bişey geldi.Lanet olsun hep benım yüzümden.Sınıftan koşarcasına çıkıp bahçedeki şerefsiz Berkin yanına gittim ve bağırmaya başladım.

-Arda nerde Berk naptın ona?

-Napıcam ben ona ya?

-Dün öyle demiyordun ama.Naptın ona berk nerde o nerdee?!

-Çokmu seviyorsun onu.Çok mu endişenlendin.Benim içinde endişelenir misin.Niye o?Neden ben değil?

-Bunun cevabını biliyosun Berk.

-Bilmiyorum.

-Hıh tabi.Berk..Arda nerde?

-Bilmiyorum Serra.

-Yalan, yalan söylüyorsun.

Yere çöküp ağlamaya ve sayıklamaya başladım.

-Yalan söylüyorsun kesin bişey yaptın.Arda..

Herkes bana bakıyordu.Herkes..

-Serra!

Şu anda duymayı istediğim tek ses buydu.Arkamı döndüm

-Arda..

Yerimden kalkıp öyle bi sarıldım ki.Abim gelse umrumda olmazdı.

-Nerdesin sen Arda.Niye açmıyosun telefonunu.Okadar korktumki sana bişey oldu diye.

-Sakin ol.Sadece geç kaldım.Telefonuda duymadım.Niye bu kadar korktunki?

-Ben..korktum işte.

Söyleyemedim nedenini.Söyleyemezdim.

-Hadi sınıfa gidelim.

Arkamı dönüp berke baktığımda yüzü düşmüştü.Oh olsun.Başka bişey demicem.Sınıfa gittiğimizde bi süre Ardayı izledim.Bugun resmen canımdan can gitmişti.Şimdi değil ama eninde sonunda bişey yapacaktı o.

Bütün gün boyunca yapmayı en çok sevdiğim şeyi yaptım.Yazdım..

Sayfalarca yazdım.Çünkü beni sadece kağıt ve kalemim anlıyordu.Anlamıyordum bazı şeyleri.Bi anda çıkıp gelmesi, seviyorum demesi..Bana yaşattıklarından sonra pek mantıklı gelmiyor.Değiştiğim için mi acaba yada nebiliyim belkide yine dalga geçiyor o zaman ki gibi.

Insan kendisine acı çektiren bi insanı sevebilirmi?Malesef..Çünkü ozaman boyunca bana acı çektirdiği halde,beni kırıp benle dalga geçtiği halde onu sevmiştim.Neden sevdim ki.

Bir zamanlar iyi bir fikirdin.Şimdi ise muhteşem bi hatasın..Berk..

İnstagram:ceydanur.yakc
Oylamayı ve yorum atmayı unutmayın💙💙