Καθόμουν στο αμφιθέατρο της σχολής...Ήμουν μαζί με κάτι αλλά παιδιά με τα οποία κάνω περιστασιακά παρέα αλλά δεν είμαστε και φίλοι...είμαστε απλά γνωστοί.
Έπειτα από αυτό που συνέβη σήμερα το πρωί δεν μπορούσα να σταματησω το σφίξιμο στο στομάχι μου...ήμουν ανίκανος να ελέγξω την δυσφορία που με είχε κατακλύσει.
Ντρεπόμουν...Ντρεπόμουν όσο τίποτα άλλο!
Κανένας πέρα από εμένα δεν ήξερε τι συμβαίνει στο μυαλό μου...κανένας δεν γνώριζε τις σκεψεις μου αλλά δεν έπαυα εγώ ο ίδιος να αισθάνομαι παράξενος...άρρωστος που εκανα τέτοιες σκεψεις για εκεινον...Είναι σχεδόν σαν αδερφός μου!Πως στο καλό-
Τα μάτια μου καρφώθηκαν πάνω του ανεξέλεγκτα.Καθόταν λίγα μονάχα μέτρα μακριά μου...
Τα μαυρα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα...Φορούσε μια απλή μαύρη κοντομανικη μπλούζα...Οι γωνιές του προσώπου του ήταν αρκετά έντονες...ενώ οι μυς στα μπράτσα του φαίνονταν πιο πολύ από ότι πιο παλιά...
Ή μπορεί να ήταν και η ιδέα μου-
Η αλήθεια είναι ότι ποτε δεν είχα παρατηρήσει λεπτομερώς τα χέρια του...
Ένα αχνό λακακι εμφανίστηκε στα μάγουλα του έτσι όπως γέλασε με τους φίλους του...
Το πρόσωπο του είναι τόσο συμμετρικό...και το δέρμα του ήταν πάντα τόσο καθαρό και λαμπερό και-
Ποτε δεν είχα παρατηρήσει ποσο λευκό ήταν το
χαμόγελο του.
Γέλαγε και διασκέδαζε μαζί τους...Φαινόταν χαρούμενος και το απολάμβανε...
Δίχως να το ελέγχω έσφιξα το σαγόνι μου.
Αισθανόμουν ανεξήγητο θυμό...Έναν ανεξέλεγκτο εκνευρισμό που τον έβλεπα να είμαι έτσι...
Φαινόταν χαρούμενος και ένιωθα εξαγριωμένος με αυτό...Ένιωθα εξαγριωμένος που γελούσε με αυτους τους άσχετους και που δεν μιλούσαμε.
ΕΓΩ ήμουν ο κολλητός του και γελάει με όλους αυτους τους μαλακες δίχως καμία δυσκολία...
Όταν τα μάτια του συναντήθηκαν με τα δικά μου ξεροκατάπια ανηξερος τι να κάνω.
Για τα επόμενα δευτερόλεπτα τα μάτια μου ήταν καρφωμένα στα ιδιαίτερα δικά του...και δεν μπορούσα να απομακρύνω το βλέμμα μου...ήμουν ανίκανος να κοιτάξω οπουδήποτε άλλου.
Το χαμόγελο του εξαφανίστηκε...
Αισθανόμουν θυμό...τοσο έντονο,ανεξήγητο θυμό κοιταζοντας τα μάτια του.
