İyi olmak neydi?
İnsanlar genellikle iyiliği şu şekilde tanımlardı;
Aklından kötülük geçmeyen kimseler her zaman iyidir.
Hayır aklından kötülük geçmeyen birisi iyi değildir. Zaten hayatınız boyunca öyle bir insana rastlayamazsınız.
İyi olmak tam a...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Herkese merhaba! Açıkcası aklımda uzun zamandır olan bir kurgu vardı, Fakat nasıl yazacağıma bir türlü karar verememiştim. Hatalarım olursa şimdiden af diliyorum. Yoruma nasıl bulduğunuzu, konu hakkında ki değerlendirmelerinizi yaparsanızı çok sevinirim.
İnsanlar hep küçümsemek zorundaydı. Çünkü onlar hayatları boyunca hâyâllerinin gölgeleri altında yaşayan esirlerdi. Küçük ellerim, bin türlü cesede dokunmuştu.
Bu cesetler;
Bir insan veya hayvan bedeni değildi. O cesetler kokmuyordu, Sıradan değildi, Ahlâksız değildi.
Onlar insanların hayatlarına şair olmuş kitaplardı. Hepsi şair oldukları için, kendileri gibi bir ölüme terk edildiler.
Sessizce, Usulca.
Onları ölüme terk edenlerden biri de bendim. Hayatta kalmak için kaç cesede tanık olmuştum. Benim olayım hep şuna benzerdi;
Bir oda düşünün duvarları bomboş. Nasıl yaşanır on yıl o evde? Bir gün birinin bile resim asmak aklına gelmez mi? Ne yapmıştılar?
Kimsede uyarmamıştı onları. İşte sonunda anlamsız biri olmuştular. İşte sonları gelmişti. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç bir resim asmamışlardı. Kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamamışlardı.
Benimde olayım buydu.
Kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşayamamak.
Tüm sözlerin sadece esiri olmak.
Fakat o duvarlara resim asacağımı biliyordum, tamamen gerçek bir yaşama tanık olacağımı biliyordum.
Artık şunu çok iyi anlıyordum. Yaşamak sadece mutluluk değildi, hayat çok kısaydı. Mutluluk ise ondan daha da kısaydı. Böyle bir hayat da kör kütük mutlu olmak için yıprandığımızın farkında değildik.
