Selam.Eternally|Texting adında yeni bir çalışma yayınladım.Oraya da beklerim :)
Multimedyaya da bir müzik koydum.Az sonra da veda bölümünü yayınlayacağım.
21.06.2019
Throwback*1.bölüm*
Bartu/Meriç
"Geceleri uyuyabiliyor musun Meriç?" Kız başını yukarı kaldırarak gökyüzünü izledi.
"Evet." Dedi derin bir nefes verirken.
"Gerçekten mi?"
"Evet de,bundan sana ne?"
"Doğru,bana ne." Bartu,aramayı sonlandırdı ve yanındaki sokak direğine yaslandı.
Balkon demirlerinden aşağı ayaklarını sallandıran Meriç'i izledi uzun uzun.
Yalan söylediğini biliyordu.
Çoğu gece uyuyamazdı o.
Sık sık ağlardı.
Pişmanlıktan,üzüntüden öldüğünü görebiliyordu.
Bu Bartu'yu ne kadar üzse de bir yandan da rahatlatıyordu,ona gerçekleri hatırlatıyordu.
Meriç kötü biri değildi.
Ailesini bilerek öldürmemişti.
Pişmandı.
Üzgündü.
Sanki bunlar,ailesinin katiline aşık olduğu gerçeğini daha normal kılabilirmiş gibi geliyordu.
Fakat kendinden nefret etmesini de engelleyemiyordu.
Çoğu gece neden,diye düşünüyordu.Neden Meriç,dünyada kız mı kalmadı.
Sonra cevabı kendi kendine veriyordu,insan seveceği kişiyi seçemezdi ki.
1 ay sonra
Meriç'in cenazesinin üstünden günler geçmişti.
Bartu hala aynı yerdeydi,aynı sokak direğine yaslanmıştı.
Fakat izleyebileceği bir Meriç yoktu.
Keşke diye düşündü.Keşke burada olsa da ayaklarını sallandırsa yine balkondan aşağı,düşünceli düşünceli gökyüzünü izlese.
Keşkesi fazlaydı.
Keşke onun karşısına daha önce çıksaydı.
Ona bir kez olsa sarılabilseydi.
Nefret ediyorum diyeceğine çok seviyorum deseydi.
Bunların hiçbiri yaşanmasaydı.
Belki de Meriçle mutlu olurdu,çok mutlu olurdu.
Klişe bir tanışma yaşarlardı.Çarpışırlardı,aynı taksiye binmeye çalışırlardı ya da otobüste dengelerini kaybederlerdi.
Ama mutlu olurlardı.
Gözünden akan yaşı elinin tersiyle sildi Bartu.Bakışlarını balkona çevirdi.Meriç oradaymış gibi düşündü,yüzü gözlerinin önüne geldi.
"Uyumadığın her gece için tekrar edeceğim Meriç,seni seviyorum."