Yüzsüz

GİRİŞ

Arkamdan geldiğini biliyordum.Ve birazdan yakalanacağımıda.Kurtulmam imkansızdı.Sokağın sonu gözükmüyordu.Gözükse bile bişey değişmezdi.Ölümüm kaçınılmazdı.

Her zaman hafta sonları gittiğim gibi o akşam huzurevine ziyarete gitmiştim.Sevim Teyze ve Yusuf amcayı  barıştırıp,herkesle sohbet ettikten sonra evime doğru yol almıştım.Ama üşengeçliğime yenilerek ilk defa gireceğim ve sonum olacak bu sokağa girdim.O zaman fark ettim beni takip eden siyah bereli,yüzsüz adamı.Ve elindeki metal silahı.

"Yardım edin!Kimse..Kimse yok mu?İmdat!" haykırışlarımın boşuna olduğunu biliyordum.Ahmet Sevenay'ın kızı olmak zordu.Hem de psikopat bir mafyanın kızı...Hiç bulaşmayın derim.Sağ bacağıma giren ağrıyla bir kez daha küfrettim.Bu sokak ne kadar uzundu böyle.Uzun olmasının yanında,karanlıktı.Nereye bastığımı bilmiyordum.Ve o zaman bu sokağa girdiğim için bir kez daha küfrettim.Çıkmaz sokak!

Arkamı duvara alacak şekilde durdum.Ya da duvara yapıştım demeliyim.Kimse yoktu arkamda.Ya da karanlık gözlerimi kör etmişti.

"Çıksana ortaya,korkak.Sen benim kim olduğumu biliyor musun?" Sesim hafif titresede güçlü çıkmıştı.Babamdan aldığım en iyi özellik ; güçlü gözükebilmek.

"Biliyorum,küçüğüm.Masal Sevenay.Ahmet Sevenay'ın kızı.Benimde bu akşam öldüreceğim kız." Bilincimi kaybetmeye başladığımı hissediyordum.Korkudan mı? Bana ateş ettiği uyuşturucudan mı? Bilmiyorum.Ama son gördüğüm şeylerin bir çift bot olduğuna eminim.