gossip ✘ gay

dokuzuncu bölüm

Anahtar sesinin ardından gelen kapının açılma sesi beni uyandırırken boynumun tutulmuş olduğunu fark ettim. Bakışlarım hemen karşımda hala uyuyan Okan'la karşılaştığında onun güzel suratından gözlerimi alamadığım için kapıda dikilen uzun boylu adamı görmemiştim. Onu fark ettiğimde hızlıca yerimden doğruldum ama aynı zamanda sessiz olmaya da çalışmıştım. Karşımdaki genç adam bana onun abisi olduğunu anlamam için yeterken ardından giren diğer adamı görmüştüm. Onun babası olduğu belliydi. Saatin kaç olduğunu bilmiyordum ama hava hafiften kararmıştı. 

İkisi de bir şey demeden kapının önünden giderken derin bir nefes verdim. "Gökhan," diye mırıldandığını duydum Okan'ın. Bakışlarım doğruca ona dönerken, "Efendim?" diye mırıldandım. Uykulu bakışları üzerimde geziniyordu. Bir şey demeden uzandığı yerden doğruldu ve pürüzlü sesiyle, "Saat kaç?" diye sordu. Cebimden telefonumu çıkarıp baktım. "Altı buçuk olmuş." 

Elleriyle zaten dağınık olan kıvırcık saçlarını biraz daha dağıttı. "Eve gitmen lazım," diye mırıldandı. "Okul çoktan dağıldı. Ailen merak eder."

"Evet," diye cevapladım. "Ama önce iyi olduğunu bilmem lazım." Kendimi yanına bıraktım.

Bunu duyunca genişçe gülümsedi. Onun gülümsemesi beni de gülümsetirken, "Sorun yok," dedi. "Ben iyiyim." 

"Abin ve baban geldi." 

"Bir şey dediler mi?"

"Hayır, birkaç saniye durup bakıp gittiler. Sanırım odalarındalar."

"Babam sakin miydi?"

"Öyle görünüyordu. Baban sana neden o kadar tepki gösterdi? Eşcinsel olmanla bir problemi yok zannediyordum."

"Babam bipolar," derken düşünceliydi. "Bir süredir işle ilgili sıkıntıları olduğu için zaten hassastı. Kardeşiyle arasının bozulması ona iyi gelmedi. Sadece, depresif dönemine girmemesini umuyorum." 

"Ah, bunu diyeceğimi düşünmezdim ama iyi bir şey değil mi? En azından sana vurması isteyerek yaptığı bir şey değil." 

"Öyle." Birkaç dakika öylece sessizce durduk. O sırada telefonum çalmaya başlamıştı. Arayan kişinin annem olması ve benim nerede olduğumu sormasının ardından beni kapıdan geçirmek için ayağa kalkmıştı. Ayakkabılarımı giydikten sonra kafasını kapıya yaslamış bana bakan çocuğa döndüm. 

"Bundan sonra bir sorunun olduğunda haberim olsun. İçine atma. Bu zamana kadar yalnız olmuş olabilirsin ama artık ben varım değil mi? Arkadaşlar bu yüzdendir, Okan." Dudaklarına belli belirsiz bir gülümseme yerleştirip başıyla beni onayladı. Birbirimizle vedalaştık ve arkamı dönüp kendi evime doğru ilerlemeye başladım.