Karalama Defteri

Kibrit Hikayesi

Derinlerin derininde, buzul denizin diplerinde, gömerek sakladığım bir ben var.
Ben olduğunu bildiğim ve herkesten sakladığım, kendimden bile.
Avutur dururum kendimi olmadığım gibi oynayarak.
Ama kuru, buz gibi bir yalnızlık vurdu mu, en içlerden yaşlı ve soğuk bir ses anlatır asıl durumumu.
Daldırır beni en karanlık diplere, çalkantılı dalgalarıyla asıl ben.

Ben okyanustan korkarım, beni yutacak gibi gelir bana koca koyu dalgalar.
Asıl ben, çok acizim. Aciziyetimi ben gibi bana bakan herkes görüyor.
Bundandır ki ben rezilim. Hem bir aciz hem de rezil rüsva.

Hem ben bencilim. Haddimi bilmez bir itim, çirkinim, beğenilmezim. Ben ikinci, ara karakterim. Ben unutulanım, ben önemsenmeyenim. Ben ardından acınarak konuşulanım. Ve bunu bilenim. Ben derdi herkesce görünen ama dermanı olmayanım.

Beni dünya alem görür de birisi çıkmaz ben itini adam edecek.
Ben ki tüm o aldığı eleştirileri hakikatten hakedenim. Kalbi hastalıklı olanım. Doyumsuzum. Ben ki her mahluku bile güzel görenim.

Ben ki bu buz tutmuş insanların dünyasında yanmaya çalışan bir kibritim.
Ben ki günah keçisiyim, her daim imkansızlar isteyenim.
Benim o sürüklene sürüklene toz duman olup havaya karışan.

Herkesi isteyen hiç kimsesizim.
Ben o sevgi kanseriyim, sevgim kontrolsüzce sağa sola büyüyüp büyüyüp de öldürüyor beni içten içe.
Ben o denli açgözlüyüm ki bir isteğim olmuşsa bile doyumsuzca burun kıvıranım.

Ben o kendini erteleyip duranım, tembelim ama umutluyum riyakarsızca.
Bilirim ki bendeki en iyi ben bile yalnız kalacak umutsuz bir vaka.

Ben, ruhumun isteğine uygun çakmamış bir yıldırımım.
Kara bulutlar arasında bir gökkuşağı köprüsüyüm.
Beni biliyorsunuz, beni biliyorum. Ben olmamak için susuyorum. Nefretim hem herkes olamamış kendime, hem ben olamamış herkese.

O anlayıp da yardım etmeyenlere. Şans vermeyenlere, beni bana elleriyle itenlere.
Ben zamansız bir mahlukum. Zaman bana düşman. Doğsaydım yeterince yenisinde veya bozutmamış kadar eskisinde.
Eminim bulurdum dermanımı bir kulaç ötemde.

Şimdi ise ben hızla kara bulutlar içinde batıyorum. Her gelen bir rengimi alıyor benden. Soluyorum yavaş yavaş.
Ben hem o bulanığım, ne istediğimi bile seçemez oldum.
Aşktan sonra tatmin olmazsam şaşırmam. Acaba olur muyum?
Boş geçiştirici eğlenmeler ve esprilerden sıkıldım.
Ucunda, dolu bir bardağı iki üç damlalık geçiştirmelerle sakin tutmaya çalışıyorum. İşe yaramamaya başladı.

Kimsenin derdini küçümsemem. Ona dert olmuşsa vardır bir sebebi. Ama benimki de doğuştandır ve kurtarılması imkansız olandandır. 

Hepsi çok güzel, yanıyorum boşa. Koskoca buzullar arasında mânasız bir kibritim ben.