Eksik Duvar

Tanıtım

Bekledim bekledim bekledim ama o gelmedi. Onun yokluğunda yapabileceğim tek şey ona değil onu yazmaktı. Aramızda zaman farkı değil sevgi farkı vardı. Benim kalbim ona hep iken onun kalbi bana her zaman hiçti. Ama kalbimin onun için atan ritmi hiç değişmedi.  Beni yok etti, ama o hep içimde bir yerlerde nefes almaya devam etti. 

Hep bir adım daha yakın olmak isterken o kilometrelerce uzağa gitti benden ama şimdi farklıydı. Karşımdaydı. Haksızdı ama buradaydı, benim için değildi ama buradaydı. 

'' Adel!''  Akın'ın ismimi söylemesiyle sola döndüm. Gülümseyerek bana yaklaşıyordu. Suratımın bembeyaz olduğuna kalıbımı basabilirdim. Toparlamam gerekiyordu gülümseyerek bende Akın'a bir adım attım. 

''Ne güzel tesadüf bize katılır mısın?'' Yanıma gelip sarılmıştı. Sorduğu soru üzerine arkasında kalan masaya bakışlarımı çevirdim. Katılır mıydım? Ona yıllar sonra bu kadar yakın olmaya kalbim dayanabilir miydi, bilmiyordum. 

''Adel bize katılsana.'' Akın'ın eşi Nesli'de masadan sesleniyordu.  ''Olur.'' Aklımın süzgecinden nasıl geçtiğini bilmediğim kelimeler dudaklarımdan döküldüğünde pişman olacağımı biliyordum. Akın'la birlikte masaya doğru yürümeye başladık. Attığım her bir adım beni kendimden daha çok uzaklaştırırken içimde oluşan anlam veremediğim heyecan kalbimi durduracak gibiydi. O'na yaklaşıyordum, yıllardır görmekten korktuğum kalbimin var olduğunu bana hissettiren adama.  

Beni unutmuş muydu, doğru soru o değil Adel o seni hatırlamış mıydı?  Bizi tekrar mı tanıştıracaklardı, hiç sarılmamışız gibi adımı ilk defa mı ağzına alacaktı? Tokalaşacak mıydık , kokusu üstümden hiç silinmeyen adamla?  Kendini tanıtırken  gülümseyecek miydi, geceler boyu onun için gözyaşı döktüğümü bildiği halde? 

Merhaba arkadaşlar, aylardır kafamda olan kurguyu sizinle paylaşmak için bir adım attım. İnşallah sizlerde benimle aynı heyecanı paylaşıp yanımda olursunuz.