Invisible

Alone?

     Kolejny szkolny dzień mijał jej jak zwykle. Siedziała znów sama w kącie, słuchając szyderczych śmiechów innych uczniów, przewijających się po korytarzu. Wszyscy się z niej śmiali, ale nikt nigdy nie zapytał jej o powód jej zachowania. Nie wiadomo czy wyśmiewano ją z zazdrości, czy też innego względu, jednak kolejne bolesne słowa pogrążały nastolatkę w smutku... To Adrianna Sadowska, uczennica 2 klasy jakiegoś liceum w Krakowie. Miała długie brązowe włosy i głębokie zielone oczy. Wiele chłopaków uważało ją za ideał, więc dlaczego wciąż była sama? Nie potrafiła nawiązywać przyjaźni, bała się przed kimkolwiek otworzyć i powiedzieć co ją męczy. Zadzwonił dzwonek na lekcje. Dziewczyna poszła prosto do sali, w której miały odbyć się zajęcia i zajęła miejsce w ostatniej ławce rzędu pod oknem. 

    Jak zwykle tylko ona siedziała sama, a puste miejsce obok niej zajmowała torba. Ada popatrzyła w okno na płatki śniegu powoli opadające na białe ulice... Opadały jak jej nadzieja na to, że będzie lepiej. Wreszcie weszła wychowawczyni, prowadząc za sobą jakiegoś wysokiego, wysportowanego chłopaka. Uśmiechnął się przyjaźnie i stanął obok kobiety.

-Klaso, proszę o spokój. To nowy uczeń waszej klasy, Alan. Chcesz coś o sobie powiedzieć lub może wy macie jakieś pytania do kolegi? - powiedziała nauczycielka. Klasa jak i "nowy" milczeli. Ada wpatrywała się w niego jak w obrazek. - Nikt nic? Więc usiądź tam na końcu klasy obok Adrianny.

Dziewczyna nie odrywając wzroku od Alana, wzięła torbę robiąc mu miejsce. Chłopak siadając odparł:
-Więc jesteś Adrianna, tak?

-Takk... - odparła nieśmiało.

-Dlaczego taka dziewczyna jak ty siedzi sama?

-Nie lubią mnie tu. Popatrz na nie... Czy którakolwiek wygląda jakby chciała się ze mną przyjaźnić? 
Alan rozejrzał się po klasie. Inne dziewczyny patrzyły na Adę z zazdrością i powiększającą się nienawiścią.

-No właśnie... - powiedziała- Nie mam przyjaciół, każdy z nich mnie zostawił dzięki plotką...
-Więc ja będę pierwszym - mówiąc to uśmiechnął się do niej.