Invisible

You shouldn't mess with me

    Ada widziała scenę pocałunku. No nie, tego jest za wiele! On z nią? Teraz już nie mogła trzymać tego w sobie. Zapłakana podeszła do chłopaka.
-Alan, ty nie możesz z nią być!
-A to niby dlaczego? Marika miała rację, ty chcesz mnie tylko kontrolować.
-Nie, nie dlatego...
-Więc słucham, czemu?
-Bo ja cię kocham!
Po tych słowach Adrianna wzięła swój płaszcz i wybiegła ze szkoły. Nie zwracała uwagi na krzyki woźnej, po prostu biegła ile miała sił w nogach... Na jej nieszczęście, kolejny autobus na dzielnicę, w której mieszkała był dopiero za godzinę, a mróz dawał się we znaki coraz bardziej.  Znalazła jakiś blok, za którym usiadła i skuliła się... Przypomniała sobie, że w plecaku ma mały scyzoryk... Wyciągnęła go. Zrobiła parę kresek, a z jej oczu płynęło coraz więcej łez. Przypomniała sobie, jak obiecywała Alanowi, że więcej tego nie zrobi. Teraz Alan na pewno nie będzie chciał mieć z nią nic wspólnego! Przez tą myśl cięła rękę jak najęta... Gdy ogarnęła co zrobiła, zaczęła nerwowo szukać chusteczek. Gdy je znalazła obwinęła nimi zakrwawioną rękę i przycisnęła. Chusteczka natychmiast zrobiła się czerwona... Adrianna wstała i w przemoczonych butach podreptała poszukać innego schronienia. Błąkała się i błąkała, aż trafiła z powrotem pod szkołę. Nie miała zamiaru wracać na lekcje. Widziała przed wejściem jej dawną koleżankę Noemi, z którą zerwała kontakt. Tak się na nią zagapiła, że nie zauważyła dwóch mężczyzn ubranych w czerń. Ogłuszyli ją i wciągnęli do czarnego Audi a7. Wszystko czarne... Dziewczyna ocknęła się się w jakiejś piwnicy, przywiązana do krzesła. Jedynym źródłem światła była nieznaczna, mała żarówka. Nad nią stali ci dwaj mężczyźni...
-Kim jesteście?!
-Ty nie musisz wiedzieć kim my jesteśmy.
-Ważne, że my wiemy kim ty jesteś, Adrianno Sadowska... Masz 16 lat i mieszkasz w tym domu - pokazali jej zdjęcie jej domu.
-Skąd wy to wiecie?
-Mamy swoje źródła... Nie powinnaś zadzierać z pewną osobą, teraz czekaj na zbawienie - zaśmiali się złowrogo.
Dopiero w tym momencie Ada naprawdę poczuła, że została porwana...