Ik staar maar wat voor me uit. Ik weet geen eens waarom. Eigenlijk wou ik wat gaan slapen, dat had ik moeten doen. Maar nee, in plaats daarvan lig ik nu diepgefronst naar mijn plafond te kijken alsof er ieder moment een regen aan puppies, boeken en confetti uit zou kunnen vallen. Maar natuurlijk gebeurt dat niet, want dit is de echte wereld.
Mijn wekker gaat af. Het meest afgrijselijke geluid dat iedereen kent, en iedereen onwijs irriteerd. Ik vraag me nog steeds af waarom ik hem nog heb.
Met een geïrriteerde zucht trek ik de stekker van het herrie ding uit het stopcontact. Ik zal hem voorlopig toch niet gebruiken. En voordat iedereen gaat lopen zeuren dat hij nog iedere dag afgaat omdat ik hem niet heb uitgezet, wat ik wel had gedaan maar het ding mag mij gewoon niet, dan maar zeker voor onzeker. Stekker eruit. Klaar met die onzin.
Ik kom overeind van mijn bed en inspecteer voor de 6e keer die nacht/dag mijn koffer. Ik weet dat ik alles mee heb wat mee moest, maar ik heb toch vrij weinig anders te doen.
Uiteindelijk sleep ik mijn koffer en mijn schoudertas mee naar beneden naar de woonkamer.
Mijn vader staat al in zijn jas gehezen in de keuken, zijn kop thee langzaam naar binnen te werken. Zelf giet ik een reisbeker vol met koffie en neem er ook een slok van.
"Zo. Heb je alles?" vraagt mijn vader. "Jep." zeg ik met een poppende p, afwezig starend uit het raam. Ter reactie komt er geknik van mijn vaders kant, hij giet het laatste beetje naar binnen en zet het kopje in de afwasbak. "Nou, zullen we dan maar gaan?" Het was een retorische vraag.
Mijn koffer wordt in de auto geladen en samen met mijn tas op schoot en mijn beker koffie in de hand, stap ik in aan de passagiers kant van onze Audi. Wanneer mijn vader instapt en alles klaar is voor vertrek, starten we de auto en rijden de woonwijk uit, richting de snelweg, opweg naar Schiphol Airlines, wat ons ongeveer anderhalf uur tot 2 uur zal kosten om daar te komen.
Om deze tijd op te vullen zal ik je maar vast inlichten over waarom ik zo saai ben, dat ten eerste, maar ook waarom ik zometeen in mn uppie op het vliegtuig stap naar de andere kant van de wereld. Ja.
Al sinds ik klein ben heb ik altijd al willen reizen. Je ziet dan van die leuke tv-programma's over wat voor avonturen iemand kan beleven in exotische landen zoals Brazilië, Spanje, Rusland, Indonesië, Australië en noem maar op. Het zag er uit als vrijheid. Wanneer je ouder bent kunnen gaan en staan waar je maar wilt. De meest fantastische dingen meemaken en dingen zien waar velen de kans niet voor krijgen. Mensen ontmoeten, vriendenkringen opbouwen en jaren later met geur en kleur kunnen vertellen aan je kleinkinderen hoe het komt dat ik hun opa ben tegen gekomen en hoe ik het voor elkaar kreeg om relatief jong al helemaal over de wereld te hebben kunnen reizen zonder last te hebben van geldzorgen.
Maar zoals vele dromen van kleine kinderen, was ook deze wat vergezocht. Natuurlijk kan je dat allemaal niet berijken. Ik bedoel, ik was wel aardig op weg. Op school deed ik er namelijk alles aan om zo veel mogelijk over andere landen, talen en culturen te leren. Ik deed zoveel mogelijk in een kleine tijd, zodat ik eerder met school klaar zou kunnen zijn en eerder de wereld rond kon reizen.
Maarja, dan wordt je ouder en ga je meer nadenken. Je motivatie raakt een beetje weg en het volgende moment ben je eigenlijk meer bezig met alleen een beetje te leven in plaats van je doel na te streven. Of nouja, eerder overleven.
Op een gegeven moment raakte ik heel erg in een dip. Echt geen idee waarom en hoe. Het is waar dat er vele triggers zullen hebben meegespeeld, dat ongetwijfeld. Maar ik weet het niet, opeens was het zo dat mijn leven alleen maar bestond uit binnen zitten, met mijn technologie om me heen verzameld, eten, slapen, opstaan, constant een meh-gevoel hebbend en dan weer alles opnieuw.
Ik kan wel zeggen dat ik op een gegeven moment niet bepaald echt gelukkig meer was. Niet omdat er echt iets was gebeurt heb ik het gevoel, maar meer omdat er niet iets was wat de moeite waard leek om gelukkig om te zijn of zelfs nog maar te lachen, laat staan op überhaupt iets te reageren.
Dusja. Het typische gebeurd. Je ouders worden ongerust, begrijpen je niet, dwingen je om je leven om te gooien terwijl dat nut en uitzichtloos lijkt blahblahblah.
Zucht. Letterlijk zucht.
Omdat ik iedere dag wel aan iets van electronica was vastgekluisterd kreeg ik natuurlijk veel dingen mee van wat er eigenlijk belangrijk zou moeten zijn van iedere 17jarige volgens de media. De rebel die ik ben, wilt daar natuurlijk tegenin gaan, en ondanks dat ik niet echt meer gelukkig werd van het "normale leven" kon ik zo wel iets blijer worden van mijn leven online.
Ik werd eigenlijk een beetje een mengel moes van van alles. Ik schreef boeken, hield blogs bij, was volop te volgen op social media zoals twitter, pinterest, youtube en tumblr. Ook instagram maar dat had zo zijn pieken en dalen. Ik werd deel van verschillende Communities en fandoms. Ennn niet veel later en ik was van gewoon wat blij naar een soort gelukkig gestegen op de balans van Elena.
Langzaam kwam het gevoel voor reizen weer terug door, inderdaad, youtube, pinterest en insta. Alleen liep ik nu rond met een achterstand. Ik had mijn best al lang niet meer gedaan op school, ben er zelfs al in een lange tijd niet meer geweest. Het geld kwam ook niet binnen stromen, en als ik het al had werd het verspilt aan eten en nutteloze alie express bestellingen.
Het enige voordeel aan bezorgde, rare, maffe ouders is dat ze er alles aan willen doen zodat je weer wordt "zoals vroeger". Ik wens ze veel succes en weet zelf al dat er niet veel vooruitgang geboekt zal worden wat dat betreft maar het heeft me wel opgeleverd dat ik nu, volledig op kosten van mijn ouders, opweg ben naar het vliegtuig dat me zal brengen naar Nieuw-Zeeland. En ja, dat is letterlijk de andere kant van de wereld.
Ik ben niet compleet malloterig blut aan deze reis begonnen. Ik had een wat aan de kleine kant potje voor dit soort dingen aan de kant gezet. Door de jaren heen is er al behoorlijk wat uit geraakt, maar ik heb nu wel zo'n aardig bedrag dat ik niet met alleen maar een sneeuwbol terug zou komen. Nu misschien met een paar schoenen en 2 goeie boeken ofzo, wat veel is voor mijn doen.
Dusja. Hier ben ik dan. Totaal geen ochtendmens. De hele nacht opgebleven. Nu op weg naar het vliegveld waar we om half 4 aan zullen komen en ik om half 6 zal opstijgen om vervolgens een reis te maken van meer dan 25 uur, plus een tussenstop in Zuid-Korea met een wachttijd van 4 uur. En dan hebben we het nog niet eens over het tijdsverschil.
Ik drik van mijn koffie en luister traag knikkend op de maat mee naar het lied van mijn favoriete band die door mijn oortjes klinkt. Niet de behoefte voelend om met mijn vader te gaan praten over koetjes en kalfjes.
Dit gaat een lange reis worden.
