Χορεύοντας με λέξεις

Νύχτες χωρίς φεγγάρι

Και θα ζητιανέυεις τα βράδια στιγμές στο μπαλκόνι

Θα ψάχνεις πίσω από τις γκρίζες ταράτσες το φεγγάρι

και μόλις το βλέπεις, αυτό θα χάνεται μονομιάς

Το ξέρεις πως όσο ζητάς την ελευθερία

άλλο τόσο χρειάζεσαι τη συντροφιά

Σαν το αποδημητικό πουλί που ερωτεύεται τη φωλιά του

Και καθώς θες να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι δεν εξαρτάσαι από κανένα

το πιεσμένο σου μυαλό θα καίει

και θα σου φωνάζει ότι η εξάρτηση είναι πράγμα ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο

και όσα ήθελα να είμαι, απλώς δε μπορώ

γιατί έχω ψυχή που κατοικεί μέσα στους άλλους

ψηφιδωτό από θρύψαλα άλλων ραγισμένων ψυχών

Με πληγώνει όμως να μην μπορώ να γίνω σαν αυτούς που θαυμάζω

Ποιο είναι άραγε το μυστικό;

να μη σε πονάει η μοναξιά;

Πείσε με ότι είσαι αυτό που χρειάζομαι και μείνε μαζί μου

μόνο έτσι θα σωθώ

καλά τα είπε αυτός ο Λακάν

μόνο μέσα από τον άλλον μπορούμε να υπάρξουμε

ως αντικείμενο της επιθυμίας του

και αυτός, ως αντικείμενο της επιθυμίας μας

και όσο κι αν παλεύω να ζήσω μόνη

η έλλειψη μου με κηνυγά

και αυτή η τρύπα με πονάει

και ο πόνος, το σύμπτωμά μου,

με εγκλωβίζει σ'αυτό το φαύλο κύκλο,

του να είμαι χωρίς να είμαι

του να είμαι χωρίς το είναι μου

μέχρι που ενώνομαι και γω με την τρέλα με την οποία παλεύω

Μα ακόμα κι όταν χάνεται το φεγγάρι

εγώ θα μαι εκεί

και θα το ψάχνω μέσα στα αστέρια

και στο θολό ουρανό

κι ίσως το να ξέρω ότι δε θα το βρω

ίσως να είναι ο τρόπος να το βρω

-ή να συμφιλιωθώ με την έλλειψή του.

Με πονάει όμως, να βλέπω άλλους γεμάτους

κι εγώ μισή

να ξέρω ότι το φεγγάρι όχι απλώς δεν υπάρχει,

αλλά έχει φύγει για άλλους ουρανούς.