FRIGGA | The Daughter of Loki

00 | "Loki'nin kızı"

Yıl: 2016 / Ragnarok Öncesi

Beyaz spor ayakkabılarımla yerde tempo tutarken sinirle merdivenleri izliyordum. Her sabah bana bunu yaşatması çok sinir bozucuydu! "Astrid! Üç dakika içinde burada olmazsan seni beklemeden gideceğim! Bugün doğum günüm biraz anlayışlı ol!" Yukardan bir takım sesler gelsede bana cevap vermedi. Derin bir nefes vererek sakinleşmeye çalıştım ve aynada son kez kendimi kontrol ettim. Bu yeşil elbisemi seviyordum. Gözlerimle aynı renkti ve sarı saçlarımla çok hoş bir uyum sağlıyordu. Altın rengi takılarımı son kez düzeltip tekrar Astrid'e bağıracağım sırada babam gülerek saçlarımı öptü. "Sakin ol tatlım. Kardeşinin yavaş hazırlandığını biliyorsun." Omuzlarım aşağı düşerken aynadan bana gülümseyen babama baktım. "Her seferinde onu beklemekten sıkıldım. Şu ayrı araba olayını tekrar düşünsen olmaz mı? En azından doğum günü hediyesi olarak?"

Sonunda merdivenlerden inen kardeşim "Emin ol bunu ben de çok isterdim Fria. Senin okul sevdan yüzünden her seferinde erkenden okula gitmekten memnun değilim ve hayır. Bana araba alınmadan sana da alınamaz." Babamın yanağına kocaman bir öpücük kondurup beni yana ittirdi ve aynada kendini kontrol etmeye başladı. Yine fazla süslenmişti. İstemsizce yüzümü buruşturup babama baktım. "Gerçekten... Benden önce onu yapmak zorunda mıydınız?" Babam gülerek bizi evden dışarı ittirdiğinde hızla arabaya gidip sürücü koltuğuna oturdum. "Sizi seviyorum kızlar!" Babama gülümseyerek el salladıktan sonra okula doğru sürmeye başladım. Astrid yanımda oturmuş radyo kanallarında gezinmekle meşguldü. Kardeş olup birbirine bu kadar zıt olan bizden başka birisi var mıydı acaba? Aramızda bir yaş olması sebebiyle babam ikimizi okula aynı anda yazdırmıştı. Küçük olan ben olmama rağmen kendimi hep büyük kardeş gibi hissederdim çünkü Astrid tamamen başına buyruk ve söz dinlemez birisiydi. (Like father, like daughter. İkisi de fevri kardeşleriyle uğraşıyorlar asnsnsm) Babam onun daha çok anneme çektiğini söylüyordu.

Babam bir tarih profesörüydü. Daha çok mitolojik olaylara bağımlı da diyebiliriz. Bu yüzden bize İskandinav isimleri vermişti. Astridr ve Frigga. Kendisinin Norveç asıllı bir Amerikan olduğu düşünülürse bu durum daha da ironik hale geliyordu. Annem Amora da babam gibi iskandinav kökenliydi ve açıkcası bir işte çalışmıyordu. Babam onun her zaman gizemli ve birazda deli bir yanı olduğunu söylerdi. Anneme ilk görüşte aşık olmuş, iki ay içinde de evlenmişti. Bir süre mutlu bir yaşam sürselerde annem ben iki yaşındayken öldü. Ne Astrid ne de ben ona dair çok fazla anıya sahip değiliz. Sadece fotoğraflar ve bir kaç eski video kaydı. Ama bu da bir şeydir. Babam o günden beri sevgisini ikiye katlayarak bizi büyütmeye çalışıyordu. Onu bu dünyadaki herkesten daha çok seviyordum. O, benim kahramanımdı.

   Sonunda okula vardığımızda Astrid hemen yanımdan ayrılıp arkadaşlarının yanına gitmişti. Karakterlerimiz farklı olduğu için doğal olarak arkadaş çevremizde farklıydı. O okulun popüler kesimiyle arkadaşlık etmeyi tercih ediyordu, bense onlardan uzak kalmayı. Bu silik ve sessiz bir tipim demek değildi. Aksine dikkat çekmeyi, bakımlı olmayı severdim. Hatta dürüst olmam gerekirse biraz gıcık bir karakterim vardı. Ama en azından kız kardeşime göre daha zekiydim ve gerektiğinde mantığımı kullanabiliyordum. Örneğin arkadaşlarının hepsinin birer işe yaramaz olduğunu anlamıyordu.

   Dolabımdan kitaplarımı alırken omzuma dokunan kişiyle düşüncelerden sıyrıldım. Yüzümde büyük bir gülümseme oluşmasını engelleyebildiğim söylenemezdi. "Hey! Naber?" Kızaran yanaklarıyla gülümsediğinde muzip gülümsemem ona eşlik etmişti. Karşımda böyle utanmasını açıkcası sevimli buluyordum. "Hey! Şey... Imm... İyiyim teşekkürler. Sen?" Tek kaşımı havaya kaldırarak dolabımı geri kapatıp kilitledim. "İyiyim Parker. Sorduğun için sağ ol. Ned nerede? Sizi pek ayrı görmezdim." Bir süre gözlerini kırpıştırarak suratıma baktı ve yeni fark etmiş gibi yanına bakındı. "Buradaydı. Aaa... Neyse. Ben... Ben şey o zaman... Ned'e bakayım. Hoşçakal. Evet." Hızlı adımlarla yanımdan uzaklaştığında kendimi tutamayıp sesli güldüm. Peter Parker kesinlikle türünün son örneğiydi.