HARRY POTTER ✉ Güç Kardeşliği

✉ Mürekkeple Tanışma

Sanırım bir şansı daha hakkediyor bu kurgu. Birçok kişi bölümlerin gelip gelmeyeceğini sordu ama nedense yagmurtas2 bana yazdıktan sonra tekrar yazasım geldi. Teşekkür ederim. 😊😊

✉✉✉✉

İçimdeki güce inanıyordum. İster parlak, ister karanlık olsun, o bana ait. Bu güç bana ait.

✉✉✉✉

Karanlığın ve sessizliğin tam ortasında, yalnızlığın tadını çıkarırken beklenmedik bir gürültü patladı. İrkilerek yatakta doğruldum ve tedirginlikle karanlık odaya göz attım.

"Kim var orada?" Cevap yoktu. Derin nefeslerimi yavaşlatmaya çalışırken aynı gürültü bir kez da kulaklarıma ilişti. Bu sefer kaçırmadım ve gürültünün kaynağını korkmuş gözlerimle yakaladım. Ah, tanrım. Rahatlama hissi bedenimi gevşetirken ayağa kalkıp gece kuşumun yanına gittim. Sanırım uçamadığından dolayı huysuzlandı. Izzy'e biraz yemiş atıp kafesinin kapısını açtım. Koluma atlamaya yeltendiğinde buna izin verip pencereye ilerledim. Kolumdaki ağırlığı hoşuma gitmişti. Pencereyi açınca bir anda canlanan Izzy'nin gözleri mutlulukla geceyi seyrediyor, siyah tüyleri parıldıyordu. Kolumdan havalanınca boştaki kolum hafifçe yukarı savruldu. Izzy, geceye karışmaktan büyük şevk duyuyordu anlaşılan.

Pencereyi açık bırakıp yatağıma geri dönüyordum ki masanın üzerinde, okul kitaplarımın arasında o gizemli defteri gördüm. Üzerinde Tom Marvolo Riddle yazan. Eski bir günceye benziyordu. Sarı saçlı adam bunu neden o kıza vermişti ki? Neden bunu almasını amaçlamıştı? Kafa karışıklığıyla deftere baktım bir süre. Acaba içine baksam mı? Sonunda bir karar verip birkaç mum yaktım. Adamın bakışlarından iyi bir niyetinin olduğunu düşünemiyorum. Bu işte bir bit yeniği var ve bunu çözmem gerek. Masanın başına geçip siyah, deri kapağı açtım.

Boş bu!

Hızla diğer sayfalara baktım ama aynıydı. Hayır, bu böyle olmamalı. Gözlerimi kapatıp deftere odaklandım. Bir şey bulmayı umuyorum, işe yarar bir şey. Birden deftere doğru bir çekim sezdim. Ufak değildi, güçlüydü, fazla güçlü. Göz kapaklarım ağırlaştı. Çekim git gide daha çok artıyordu. Bir an, kendimde gözlerimi açacak gücü aradım ve çok geçmeden aradığımı buldum, o bağdan kopardım kendimi.

Derin bir nefes alıp geri çekildim. Ayağa kalkarken sandalye yana doğru devrildi. O şey... o şey de ne öyle? Bu daha önce gördüğüm büyüler gibi değil. Daha umutsuz, daha çaresiz. İçinde yazan mı gizlenmek istenmiş yoksa yazanı ortaya koymak için mi efsunlanmış?

Masaya yaklaştım. Deftere uzanırken elim mürekkep şişesine çarptı ve kitabın üstünü birkaç damla mürekkeple süsledi. Ah, cidden mi? Sakarlığın sırası değil Valerie, defteri mahvettin! Mürekkep şişesini eski haline getirdim. Deftere hüsranla bakıp temizlemek için bir şeyler arayacaktım ki gerek kalmadan kendi kendine temizlendi. Elimde garip bir cisim tutuyor gibi bir halim vardı ki öyleydi.

Defter mürekkebi yutuyorsa o zaman... yazılanları da yutmuştur. Aklıma gelen parlak fikirle bir tüy kalem çıkarıp birazı dökülmüş mürekkebe batırdım. Deftere ne yazacağımı düşünürken bir mürekkep damlası daha deftere düştü, sonra emildi. Yazacağım şeyi içine alacak sanırım. Bunun lanet olası bir saçmalık olduğunu şiddetle düşünerek deftere kısa bir cümle yazdım.

Nesin sen?

Yazı anında emilirken ben daha çok yazıların açığa çıkacağını düşünmüştüm, o yazıların benimle konuşacağını değil.