Arisma, Opgesloten

Hoofdstuk 2

De dagen erna ging ik verder met het hek afmaken voor de geit zijn hok, die van de kippen en deed ik een poging om een wc hokje te maken. Gelukkig hadden alle dieren het overleeft die nacht. Ook moest ik nog een plekje vrij maken voor de groenten die ik ging verbouwen. Ik was hier nog wel even zoet mee en om me heen was de geit lekker aan het grazen en die schaap deed precies het zelfde. Ik werd er ook vrolijk van en begon zacht een liedje te zingen. Het was die dag ook prachtig weer. De zon scheen vrolijk en overal om me heen hoorde ik vogeltjes zingen. Ik wist niet zeker of ik vandaag nog aan het wc hokje kwam maar ik deed me best. Die dag ben ik er niet aan toe gekomen maar de dagen daarna had ik genoeg te doen. Ik was dan ook elke dag bezig met wat nieuws en elke dag kwam er ook weer wat nieuws om te doen. Ik was vrolijk met de dieren en je zag dat mijn buik elke week een stukje groter was geworden. Ik was ook een paar keer terug gedaan naar het dorp om natuurlijk eten te halen en dat kost ook best wel veel tijd. Ik had daar wat stof gehaald om nieuw kleding van te maken. Ik was namelijk wel zo slim om de dingen die ik nodig had om kleding te kunnen maken mee te nemen van het kasteel.

Ook bedacht ik van wat als ik nu heel veel kleding maak dan kan ik het gaan verkopen op de markt. Ik had namelijk bijna geen geld meer. Ook had ik natuurlijk groente verbouwd die nu ook al heel goed is dus die kon ik dan ook gaan verkopen op de markt. Ook kon ik de melk van de geit verkopen op de markt en dat was nogal gewild dus daar verdienen ik veel aan. Toen ik het schaap kocht had hij niet zo heel veel wol maar nu we een paar weken verder zijn is zijn vacht zo dik geworden dat ik het er af kon halen. Ik heb er een mooie dikke deken van gemaakt. Het zal namelijk binnen kort ook wel weer kouder worden. Ik had in de weken dat ik daar wonden ook al een aantal mensen ontmoet waar ik bevriend mee werd of een vaste klant was geworden bij mij op de markt. Zelf zat ik natuurlijk ook al een beetje te rekenen wanneer mijn kind kon komen en ik dacht dat dat ergens in oktober wel moest zijn.

Dag in dag uit ging het vaak het zelfde en het enige wat veranderde was dat ik vaker moest overgeven en dat ik vaak last had van me buik omdat me kind er een keer tegen aan trapte. Ik werd er zwak van. Er was al een aardige tijd voorbij gegaan zins in weg was gegaan bij het kasteel. De buik groeide ook hard. Ik merkte dat ik ook steeds meer moest gaan eten om geen honger te krijgen.

~

Ik had niks meer gehoord van Caroline zins de dag dat ze vertrok, ik was kapot er van in mezelf. Ik miste haar niet normaal. Er waren al zoveel weken voorbij gegaan. Ik was er eindelijk achter gekomen wat die zin betekende, of tenminste dat dacht ik. Ik was verder gegaan met me leven, mijn vader had een meisje aan me uitgehuwelijkt. Ik zou met haar op 15 oktober gaan trouwen. Ze was wel aardig maar het liefst zou ik niet mijn hele leven met haar willen delen. Maar ja ik had niks te zeggen. Met mijn hoofd was ik elke moment van de dag bezig met wat er tussen mij en Caroline was gebeurt die laatste nacht hier in mijn kamer. Elke keer zag ik het opnieuw voor me. Zij die er geweldig uit ziet, die me pleziert, zachte kusjes gaf in me nek, de geluiden die ze maakte, haar stem, haar glimlach. Ik kon het niet uit mijn hoofd halen, en nu, nu werd ik uitgehuwelijkt aan een ander meisje waar ik al die momenten met haar moet gaan delen, vreselijk vond ik het. Ik raakte er wel al snel aan gewent dat ze helemaal uit me leven was maar het idee alleen al dat er een kind rond loop van mij in deze vreselijke wereld maakte me bang. Ik had niemand om dat geheim mee te delen. Me vader wou dat ik wat meer ging doen en niet zo vaak op me kamer zat. Hij deed er alles aan om een vrouw te vinden voor me al de hele tijd. Ze is zins vorige week naar me kasteel verhuist om me wat beter te leren kennen. Ze is beeldschoon, ze is blond met blauwe ogen. Ze is slank en niet zo lang. Haar karakter is heel lief tegen mij. Ik hoorde alleen dat ze laatst heel erg is uitgevallen tegen haar dienstmeid daar maak ik me wel zorgen over, volgens mij is ze best wel een bitch. Ik maakte me er eigenlijk niet al te veel zorgen over. Me vader zorgde er ook elke dag voor dat ik iets met haar ging doen of dat ik bij haar was. Ik had het idee dat me vader nog liever met haar zou willen trouwen. De momenten met haar waren ook wel heel erg leuk moet ik toegeven maar elke keer als ik alleen was moest ik weer denken aan Caroline.

~

Inmiddels was ik hoog zwanger dus heb ik er voor gezorgd dat er een voetvrouw hier af en toe kwam om mij te helpen met de het huishouden, ook gaf ze me tips als ik ineens heel er kramp krijg of ergens anders last van krijg. Vandaag was ik alleen thuis en over een uur zou de voetvrouw weer opnieuw komen. Ik merkte dat de pijn steeds er werd dus ben ik naar binnen gegaan en op me bed gaan willen. Inmiddels ging ik al helemaal dood van de pijn. Ik denk dat de baby elk moment kan komen. Ik probeerde op te staan om wat water te pakken voor mezelf. Ik zak door mijn knieën en val op de grond. Mijn benen lijken wel spaghetti bandjes te worden. Ik kom niet meer overeind. Van de pijn en de paniek begin ik te schreeuwen. 'Aaaauuuu. omg, kut zooi, auw, fuck, tering, omg help, godverdomme.' Ik ben allerlei dingen aan het roepen van de pijn, ik kan mijn eigen toch niet meer in bedwang houden. Langzaam kroop ik naar het bed toe om er op te gaan liggen. Alles deed pijn. Ik keek op een klein klokje die ik gehaald had en zag dat de voetvrouw pas over een uur zal komen. Als deed pijn. Ik moest wat ruimte maken zodat de baby er uit kan komen maar ik wist niet waar ik de kracht vandaan moest halen om dat te doen. Ik schreeuwde en huilde van de pijn. Ik voelde dat mijn vliezen gebroken waren. Het vocht liep naar beneden toe.

'Ik hoorde u van een afstand schreeuwen, is alles wel oké?' De voetvrouw kwam naar binnen gerent. 'Help me de baby kom!' Ze schoot in 1 keer alle kanten op. Ik werd helemaal duizelig van alles. Het deed pijn, de druk, ik kon niet heel veel meer aan. Ik kon mijn ogen niet meer open houden. Van de vermoeidheid vielen mijn ogen steeds verder dicht. Ik hield het niet meer. Langzaam vielen mijn ogen weer dicht maar dit keer bleven ze dicht waardoor ik buiten bewust raakte.

Langzaam werd ik wakker van het geluid van een huilende baby. 'Het is een meisje! Gefeliciteerd.' Het duurde even voordat het tot me doordrong. Er werd een prachtige baby in mijn armen gelegd. Zij straalde maar ik ook. 'Hoe gaat u haar noemen?' 'Arisma.... ja Arisma Adams word haar naam.' Ik was helemaal verdronken in haar mooie donkerbruine ogen. Ze was het mooiste kind die ik ooit gezien had. Het moment duurde niet lang want diep van binnen wist ik dat ik het niet kon houden. Ik was te jong en als iemand er achter komt wie haar vader is dan... Ik kon het niet doen, ik moest haar als adoptie wegdoen. Het deed me pijn in mijn hart. Ik gaf haar terug aan de verpleegster. 'Mag ik pen en een papier.' vroeg ik. Ik had voordat ik de bevalling ging doen al opgegeven dat het een adoptie zou worden. Ik schreef een brief die bij haar zou worden mee gegeven. Ik wilde het niet meer vasthouden of aankijken, hoe meer ik naar haar keek hoe lastiger het zou zijn om er afscheid van te nemen.

Lieve Arisma Adams,

Nu ben je oud genoeg om dit te weten te komen. Ik heb je ter adoptie gedaan omdat ik het niet aan kom om jou een goed leven te geven die je verdient. Ik heb je vastgehouden op het allereerst moment dat je ademde, ik had nog nooit zo'n mooi kind als jij gezien. Ik weet dat je vragen zou hebben, ik kan ze niet beantwoorden. Ik was te jong om voor jou te zorgen. Ik had mijn eigen leven nog niet eens op een rijtje, sorry. Je moeder houd van je.

Het gaat je goed

Lief je moeder Caroline Adams

De dagen na de bevalling waren vreselijk. Ik had mijn kind al weggedaan. De hele dag lag ik in mijn bed te huilen. Hoe kon ik dit doen, waar blij ik nu voor leven? Ik was boos op mezelf. Ik dacht er zelfs over na om een einde te maken aan me leven. elke dag was de voetvrouw bij me omdat ik hele hoge korts had die maar niet weg ging. Ik voelde me kut en was dood op. Ik sliep voor een groot deel van de dag. De voetvrouw ging niet eens meer naar huis toe omdat ze zo bezorgt was over mij. Ik had pijn, het heel koud en ik zweet veel. Ze wist niet wat het was en ze hoopte en bidden dan ook elke dag dat ik beter zou worden. Daar in tegen ging het alleen maar slechter met me. Het was nu de derde nacht na de bevalling en met mijn ging het alleen maar slechter en de koorts steeg nog meer. Drinken kon ik nog amper en bewegen al helemaal niet. Die avond laat terwijl de voetvrouw sliep ben ik overleden omdat er nog een stuk van de placenta in mijn baarmoeder zat. Dat is heel dodelijk voor de vrouwen en bij mij was het dus vitaal geworden. Daarvoor was ik nog even wakker geweest en had ik de laatste herinnering aan Arisma in mijn gedacht. Van de pijn begon ik heel hard te schreeuwen waardoor de voetvrouw wakker werd. Ze schrok zich dood. Ze wou me helpen maar voordat ze wat kon doen was ik overleden. Ze was te laat.