Hi everyone! Sorry if ngayon lang po ulit ako nakapag-update. Naging busy po kasi ako last week and got lazy too. But asahan niyo na po na mas mabilis na akong mag-ud this July. :)
By the way, you could visit the page DULCE EL CATPRESSO for some one shots and flash fictions. Visit my timeline too, for some announcements 😉.You could also message me or my my page if you want me to write or dedicate a story to you. Thank u and hope you'll keep reading!
——-
"Congratulations Laure Ann!"
Napangiti ako nang makita si mama sa hamba ng pintuan, na may dala-dalang cake.
"Thank you mama!" Sigaw ko at niyakap siya.
"Oh basta wag kang maglololoko sa Espanya ha? Baka sundan kita dun." Pagbabanta niya.
"Okay lang po akong magloko nay kasi pag-uwi ko, may pasalubog kayo." Nakangisi kohg bulong. Kumunot ang noo nito at tumaas ang kilay. "Ano iyon?"
I giggled. "Secret po."Bigla niyang kinurot ng malakas ang pisngi ko.
"Nay." Angal ko.
"Naku kung may balak kang iba diyan, baka hindi kita ipasama papunta doon!" I pouted on what she said.
"Walo po siyempre. Basta may gift akong bongga sa inyo pag-uwi." She avoided me when I attempted to kiss her cheek. Humaba ang nguso ko.
"Basta wag kang magloko Laure Ann!" Tumango lang ako at nilambing-lambing siya. Panay pa rin ang pang-iirap at taas taas ng kilay niya.
"Ma, wag ka ngang ganyan. Nagmumukha kang patola." I teased her.
"Hmmmp." Umirap ito kaya mas lalo akog tumawa.
"Ang maldita naman ni Donya Laura." Patuya kong sabi. Kinurot-kurot ko ang pisngi niya.
"Laure Ann!" I cutely smiled and tilted my head. Ngumuso naman siya para pigilan ang ngiti.
Bigla niya lang ako niyakap ng maghigpit.
"Umuwi kang walang gasgas!"
"Eh nay di yun maiiwasan. Naging engineer ba ako para di magkagasgas? Siyempre di yun maiiwasan kasi-"
Natigil ako nang makitang umiiyak na siya.
"Ma!"
"Ang layo ng Espanya anak! Baka mapano ka doon! Paano kung maiwan ka nila tapos wala kang pera? Saan ka pupulutin? Paa-"
"Ma naman! What ifs lang po yun! Tsaka matalino at matatag kaya itong anak niyo! Kaya ma wag ka ng umiyak! Pramis may Prada shoes po kayo pag uwi ko." I said to comfort her. Pero mas lalo lang siyang umiyak.
"Just don't do anything that would harm you Laure!"
——————————————
— 🇪🇸, currently happening
Natigil ako nang biglang bumukas ang pintuan. And to my horror, it was the guy from last night! Agad akong nag-iwas ng tingin.
"A-ahm y-yung k-kagabi, w-wala lang i-iyon diba?" Nauutal kong sabi nang hindi makatingin sa kanya.
Pero hindi siya nakuntento. He closed our distance and held my chin, making me forcefully looked at him. Those grays eyes again.
"If that's what you want. Let's forget about it." Nakahinga ako ng maluwag sa sinabi niya.
"A-h sige t-thank y-you."
Kumunot ang noo niya. "For what?"
"Thank you sa sperm." Nabilaukan ako sariling sinabi. I said out loud and abruptly!
Umangat ang sulok ng labi nito. His lips for a smirked.
"S-sige u-wi na ako-" Nasapo ko ang noo ko. Wala ako sa Pilipinas at nandito ako sa Espanya? What happened to me? Nasaan yuug mga kasama ko? Baka umuwi na sila? Naiwan na nila ako? Mamumulubi na ba ako dito? Aaaaaaaaaaaaa I am screwed!
"Pwede bang pahatid sa embassy? Please po wala akong ibang kilala dito. Naiwan na siguro ako ng mga kasama ko kagabi." Halos magmakaawa na ako sa harap niya.
"Calm down Laure. You're colleagues are now on Vie Rosê." May inabot itong paperbag sa akin. "Change. I'll drive you there." He said lastly before walking away and leaving me dumbfounded.
Shit!
