Telkens opnieuw

Telkens opnieuw part 2

Ik word wakker en zie het geschrokken gezicht van Lisa. 'Waar was jij nou?', vraagt ze en kijkt me bezorgd aan. I lig op de bank in de woonkamer van Lisa. Ik begin te stamelen: 'ik.. Ik weet het niet'. 'Het was opeens zwart en toen..', ik stop met praten en bedenk me of ik dit wel aan Lisa moet vertellen. ' en toen wat?' Vraagt Lisa en kijkt me doordringend aan. 'Ik zag m'n overleden opa en nichtje', fluister ik Lisa staart me ongelovig aan. 'Meen je dit?', vraagt ze. 'Ja', zeg ik zacht en kijk naar de grond. ' verdomme marjolein zie je dit vaker?', vraagt Lisa en gaat op de tafel zitten voor de tv. Ik denk aan de weken na de eerste keer dat ik het zwart (zo noem ik het totdat ik weet wat en waar het is en ik ben) was.

Nadat ik alles aan Lisa heb vertelt bel ik m'n moeder om te vragen of ik bij Lisa mag logeren. Uiteindelijk loop ik terug de woonkamer in want ik was in de gang aan het bellen. 'En?', vraagt Lisa benieuwd. 'Ja, ze vind het goed', zeg ik en plof neer op de bank. 'Mooi, dan gaan we popcorn maken', zegt Lisa. 'Lisa...', begin ik en kijk in haar richting. 'Ja?', vraagt Lisa en loopt naar de keuken. 'Wil je het asjeblieft aan niemand vertellen?', vraag ik voorzichtig. 'Waarom zou ik dat doen?', vraagt Lisa verbaasd als ze de magnetron dicht doet. 'Nou misschien verklaar je me wel voor gek?', zeg ik terwijl ik de tv aan zet en wat zap. 'Nee natuurlijk niet!', zegt Lisa en pakt een bak voor de popcorn. 'Je bent m'n beste vriendin, ik vertel geen geheimen door van mensen en zeker niet van beste vriendinnen', zegt ze met een peinzende uitdrukking op haar gezicht.

Als we film kijken voel ik een rilling langs m'n rug. 'Lisa?', zeg ik en ik voel me licht in m'n hoofd worden. 'Lisa?', zeg ik weer en ik weet niet of ze antwoord maar ik hoor niks. Ik zie overal zwarte vlekken en ik zie de kamer draaien. 'Majolein?' Ik hoor de stem van Lisa in de verte maar ik kan haar niet zien of aanraken. 'Marjolein?', schreeuwt Lisa nu. Ik raak in paniek en sla wild om me heen. 'Lisa?', ik schreeuw de longen uit mijn lijf maar er komt geen geluid uit mijn mond. Daar is het zwart telkens opnieuw.

'Opa?', vraag ik voorzichtig. Ik kijk om me heen en ik lig weer in de zwarte dikke massa waar ik de vorige keren ook lag. Ik moet dit onder controle proberen te krijgen denk ik bij me zelf en sta op. 'Ik ben marjolein, 15 jaar, ik woon in den-haag, ik woon met mijn moeder en zus', begin ik op te dreunen. Ik heb geen geheugenverlies dat is duidelijk. Hoe kom ik hier uit? Waarom ben ik hier? Dan voel ik een hand op m'n schouder en ik draai me met een ruk om. Ik gil en val achter over op de grond. Daar staat m'n nichtje met een grijs en grauw gezicht. 'Mila?', vraag ik terwijl ik probeer overeind te komen. 'Mila, waarom ben ik hier?', vraag ik. Mila staart me aan en zegt niks. Dan voel ik de grond onder m'n voeten verdwijnen en krijg het gevoel alsof ik val. 'Nee, nee, Mila ik moet hier blijven, ik moet snappen waarom ik hier ben', schreeuw ik en sla wild met m'n armen en benen. Ik probeer Mila's arm te pakken maar ze trek hem weg. 'Sorry'. Is het enige wat ze fluistert en ik val weer weg.

'Majolein?', de stem klinkt bezorgt en ik probeer met m'n handen te voelen wie het is en waar ik ben. 'Ben je er weer marjolein?', ik hoor voetstappen en een deur dicht slaan. Ik til mijn hoofd omhoog en kijk rond om uit te vinden waar ik ben. Dan herinner ik me alles weer. Het zwart, de film, hoe ik weg viel en Mila. Ik voel dat ik in paniek raak. Ik moet terug! 'Mila', met moeite pers ik het woord uit m'n mond. 'Marjolein, je bent hier, in mijn huis', zegt de stem en dan weet ik weer wie het is, het is m'n beste vriendin Lisa.

'Vertel me alles', zegt Lisa en we gaan op haar bed zitten. Ik ben ondertussen alweer bijgekomen en Lisa heeft thee gezet. 'Ik zag Mila', zeg ik nog steeds verbijsterd. 'Je overleden nichtje?', vraagt Lisa. 'Nou, niet helemaal', begin ik aarzelend. ' waarom niet, wat is er met Mila?', vraagt Lisa voorzichtig maar ik hoor aan haar stem dat ze nieuwschierig is. 'De politie heeft nooit kunnen bewijzen dat Mila dood is', zeg ik en ik ben vastberaden dit verhaal aan Lisa te vertellen. 'Hoe bedoel je "de politie"?', vraagt Lisa. ' nou, ik en m'n nichtje waren aan het spelen gewoon buiten, we speelde verstoppertje en ik moest zoeken, maar sinds verstoppertje is ze niet meer terug gekomen', zeg ik. 'Meen je dit?', vraagt Lisa en ik zie dat ze geschrokken is. ' ja en mijn opa had een hele goede band met ons maar die overleed aan een hartaanval', ik twijfel of dit wel het juiste moment was om het te vertellen. 'Dus er is nog een kans dat Mila nog leeft toch?', vraagt Lisa. ' weet ik niet?', zeg ik en Lisa hoort de teleurstelling in mijn stem want ze legt haar hoofd op mijn schouder. ' misschien komt ze je waarschuwen voor iets of iemand', zegt Lisa. Ik kijk naar het hoofd op mijn schouder. 'Denk je dat?', vraag ik en ik probeer niet te enthousiast te klinken. 'Ja', zegt Lisa.

Ik doe de voordeur open en loop naar binnen. 'Hallo lieverd, hoe was het logeren?', vraagt mijn moeder. 'Leuk, ik ben boven', zeg ik dwars en loop naar boven. Als ik boven ben gooi ik m'n tas met slaapspullen op mijn stoel en pak m'n laptop en zet hem aan. Ik log gelijk in op Skype, Twitter en msn zoals standaard. Zoals verwacht krijg ik gelijk een bericht van Lisa. Ik klik het bericht aan en klap gelijk mijn laptop van schrik dicht. Ik loop mijn kamer uit naar de badkamer en kijk in de spiegel. 'Het is niet echt', mompel ik en gooi wat water in m'n gezicht.

Terug in m'n kamer klap ik m'n laptop weer open en klik ik op Twitter. 'Dus het is toch echt', zeg ik tegen mezelf. Op het scherm staat mijn naam gelinkt door een onbekend persoon. In de tweet staat een link naar een foto en ik klik hem aan. Als ik de foto zie schieten de tranen in m'n ogen. Op de foto staan 2 meisjes van een jaar of 11. Ik zie aan de manier waarop de meisjes lachen wie het zijn. Ik en Mila.