Το πτώμα

~Κεφάλαιο πέντε~

Ο μολυβένιος ουρανός μου έλεγε πως έπρεπε να κάνω κάτι γρήγορα.  Η αυτοκτονία θα ήταν μια λύση.  Αλλά έπρεπε να υποφέρω, έπρεπε να τιμωρηθώ για τις οδυνηρές αμαρτίες μου. Έτοιμος να αντιμετωπίσω τη μοίρα μου, κατευθύνθηκα προς το αστυνομικό τμήμα. Καθώς πλησίαζα ο ρυθμός της ταχύτητας των βημάτων μου,όλο και αυξανόταν. Ενώ περπατούσα μία σκέψη, που δεν περίμενα να περάσει από το μυαλό μου, μία σκέψη βαθιά θαμμένη στο υποσυνείδητο, ήρθε στην επιφάνεια αποφασισμένη να με προβληματίσει.

 Γιατί; Γιατί έγιναν όλα αυτά;

 Όλα ξεκίνησαν από ένα λάθος, από μια ανόητη εφηβική βλακεία. Εκείνο το βράδυ είχαν πιει λίγο παραπάνω οι τέσσερις τους και από ένα ανόητο μεθύσι το αυτοκίνητο βγήκε εκτός πορείας και τελικά σκότωσε έναν άνθρωπο. Τρομοκρατημένοι και μέσα στην παραζάλη τους δεν σκέφτηκαν ψύχραιμα και τον άφησαν εκεί μόνο του και αβοήθητο ώσπου τελικά πέθανε. Ένοιωθαν τύψεις για αυτό που έγινε αλλά αποφάσισαν να κρατήσουν το μυστικό τους κρυφό, μέχρι το επόμενο μεθύσι τους, όπου ο Τζορτζ αποκάλυψε όλη την αλήθεια στον άτυχο Τζέιμς, τον πλέον νεκρό, δολοφονημένο συμφοιτητή μας.  Αργά ή γρήγορα ο Τζέιμς μου τα είπε όλα και θα τα έλεγε αργά ή γρήγορα, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο και σε κάποιον άλλο, αφού πρώτα εκείνοι μου είχαν αποκαλύψει την ζοφερή αλήθεια. Και εγώ είχα μπλεχτεί σε αυτήν την ιστορία εντελώς άδικα, με είχαν τυλίξει στα δεσμά τους χωρίς να το θέλω.

Τελικά έφτασα στο αστυνομικό τμήμα. Λίγο πριν μιλήσω οι σκέψεις συγκρούονταν στο κεφάλι μου σαν χειροβομβίδες. Τι θα πουν οι άλλοι; Τι θα πουν οι γονείς μου; Πως θα νιώσει η οικογένεια του; Μήπως κάνω λάθος; Μήπως θα ήταν καλύτερα για όλους αν απλά πήδαγα και εγώ από αυτόν τον γκρεμό;

Δεν υπήρχε όμως γυρισμός. Έπρεπε να το κάνω. Αν ήταν να αποκαλούμαι άνθρωπος έπρεπε να το κάνω.

  Τους τα είπα όλα. 

 Δεν ξέρω τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια. Η εξιλέωση ποτέ δεν θα έρθει, το ξέρω και δεν την περιμένω αλλά πλέον μια απίστευτη ανακούφιση έχει αντικαταστήσει το άγχος.  Άφησα μια βαριά εκπνοή να πλανηθεί στην ατμόσφαιρα.

Κατάφερα να κάνω το σωστό, αν και ήταν το δυσκολότερο μονοπάτι που χρειάστηκε να ακολουθήσω σε όλη μου τη ζωή. Παρόλα αυτά το ακολούθησα και ένιωθα περήφανος. 

Τώρα, το φως θα θριαμβεύσει αν και νομίζω πως το σκοτάδι κατάφερε να εισχωρήσει σαν ένα πυκνό σύννεφο, που η μαυρίλα του τυλίγεται γύρω σου και σε παγιδεύει, φυλακίζοντας σε λίγο λίγο μέσα του, μην αφήνοντας σε να φύγεις και να αγγίξεις έστω και μια ακτίνα φωτός. Και αν κατάφερε να εισχωρήσει σε ένα μικροσκοπικό κολέγιο, σε ένα μάθημα μονάχα με πέντε φοιτητές, φαντάσου που αλλού μπορεί να εισχωρήσει;

                                                                                                                                                             Συγγνώμη Τζέιμς.

                                                                                                                                                                   Συγγνώμη.

The end.