Kafam çok karışıktı ne yapmam gerektiğini bilmiyordum.
Ne yapmalıydım?Ne yapmam gerekirdi?
Hayır söylemeyecektim evlenmek istediğimi söyleyemezdim.
Nasıl anlatabilirdim ki? Size daha fazla yük olmak istemiyorum mu diyecektim?
Evet aslında diyebilirdim.En iyisi olacakları beklemekti.
16 yaşlarında çok güzel bir kızdım.Göz alıcı bir havam vardı.Beyaz tenim,siyah sırma saçlarım,yeşil gözlerim ve kiraz dudaklarım bakanı bir daha baktırıyordu.
Yaklaşık 1 ay sonra kapıya görücü geldi.Uzun boylu kahverengi saçları siyah gözleri olan bir adamdı.Pek beğenmemiştim.O yaşta evlilik düşünüp birini beğenmeye mi çalışıyordum ben?Evet tam olarak bunu yapıyordum.Bunun doğru olmadığını biliyordum ama yük olmak istemiyordum.
Kapıyı teyzem açtı içeri girmelerini müsade etti.Bir süredir tanıştıklarını öğrendim.Acaba beni evlendirecekler miydi?Doğrusunu söylemek gerekirse korkmuştum.Neden korkuyordum ki.Evlenmek isteyen ben değil miydim?Evet bendim o zaman korkmanın bir anlamı yoktu.
İçeri geçtiklerinde oğullarından bahsettiler.Bununla pek ilgilenmedim.Asıl merak ettiğim şuydu.Beni evlendirecekler miydi?Eğer öyle olursa beni başlarından atmak istediklerini düşünecektim.Ama yük olmak istemeyen de bendim!
Kafam karma karışık olmuştu.İlknur'un odasına geçtim ve gözlerimi kapatıp olumlu şeyler düşünmeye başladım.
İçerden bir ses geldi.
-Bakın ben yeğenimi size veremem size de değil bu yaşta kimseye veremem.O okuyacak.Ben ona kızım gibi bakıyorum ve 20 den öncede vermeyeceğim.-
Bu teyzemdi evet teyzemin sesiydi gereksiz bir şekilde yüzüme ufak bir gülümseme geldi.Anlam veremedim.
Kapıyı açıp içeriye gitmemin gerektiğini düşündüm.
Gitmişlerdi.
