Old Best Friend

Hoofdstuk 2

👆🏼 Ayden Collins

Verveeld kijk ik uit het raam terwijl mijn mentor blijft praten over wat we allemaal verkeerd hebben gedaan. Het zal wel. Ineens hoor ik mensen enthousiast praten en juichen en mensen teleurgesteld zuchten. Verward draai ik me naar Liv die zuchtend onderuit gaat zitten. "Wat is er?" Vraag ik. "Kamp! We gaan op kamp. Weet je wel in zo een bos vol beesten?" Klaagt ze. Ik grinnik. Kamp? Mijn moeder laat me nooit gaan. Ik kan stiekem gaan? Nee als ze erachter komt wordt ze woedend. Ik kijk rond door de klas en denk na. Ik ga.

Als ik klaar ben met school fiets ik gelijk door naar het bejaardentehuis. Ik heb vandaag vrij maar ik moet degene die vandaag eigenlijk moet werken vervangen. Niet dat ik dat erg vind hoor. Ik groet de mensen die ik tegenkom en ga opzoek naar Samuel. "Heyyy Ally! Kom me eens helpen." Hoor ik. Ik draai me om en lach als ik hem zie met 2 karretjes met drinken. "Gaat het goed." Lach ik. "Ja hoor heel erg. Blijf daar maar staan hoor. Geen hulp nodig." "In dat geval." Grinnik ik. Ik pak een koekje en leun tegen de muur. "Ally!" Roept hij semi verontwaardigd. "Wah." Zeg ik met 2 koekjes in mijn mond. "Koe." Snauwt hij semi boos. Ik grinnik en help hem.

"Ally, mevrouw Collins krijgt bezoek. Kan je haar wat thee en koekjes brengen?" Vraagt Lena, een van de werkers hier. "Tuurlijk." Ik neem het dienblad met thee en koekjes van haar over en loop naar mevrouw Collins' kamer. Beleefd klop ik op de deur en na wat gestommel gaat de deur open. "Ha meisje. Kom binnen." Zegt ze glimlachend. Ik glimlach en stap in haar kamer. "Ga maar zitten." Zegt ze en wijst naar de bank. "Oh nee hoor hoeft niet," zeg ik, "ik wil u en uw bezoeker niet storen." "Ach meisje, ga toch zitten. Hij is wat later vandaag wegens bijles." Ik knik. Tjaa... die heb ik ook vandaag... een keer overslaan mag toch wel? Ik bedoel... ik moest wel anders moest Samuel alles alleen doen vandaag.

Ik ben zo diep in gedachte dat ik niet merk dat mevrouw Collins naast me is vaan zitten. "Wie komt er vandaag op bezoek als ik vragen mag, mevrouw Collins." Vraag ik nieuwsgierig. "Mijn kleinzoon." Zegt ze met een glimlach en een glinstering in haar ogen. "Hij is rond jouw leeftijd. Ik denk dat je hem wel gaat mogen. Oh en noem me maar Aleida." Vertelt ze. "Ik ben benieuwd maar ik wil jullie niet storen." "Je komt er gewoon bij zitten." Zegt ze waarschuwend maar met een glimlach. Ik glimlach. Ach ja als het haar gelukkig maakt. "Oké dan." Enthousiast lacht ze.

Net op dat moment hoor ik de deur open gaan. Daar zul je hem hebben. Ik draai me om en mijn mond valt bijna open van verbazing. "Allison? Wat doe jij hier?" Vraagt hij net zo verbaasd als ik. "Uhm... Ayden." Mompel ik. "Ayden schat! Jullie kennen elkaar al?" Juicht Aleida enthousiast. "Um nee.. ja... nou jawel we zijn klasgenoten." Zeg ik. "Alleen klasgenoten? Hmm?" Grijnst Aleida. "En vrienden. Toch Ally?" Zegt Ayden en slaat zijn arm om me heen. "Speel even mee." Fluistert hij in mijn oor. Wat? Waarom? Wat is dit? Waarom moeten we doen alsof we vrienden zijn. Verward kijk ik hem aan vragend om een uitleg. Hij knikt als teken dat hij het later uitlegt.

"Goed kom zitten. Vertel hoe kennen jullie elkaar? En hoelang al? Hebben jullie ooit," begint ze met een grijns, "je weet wel samen gedaan?" Beschaamd kijk ik haar aan. Nooit. Nooit zou ik het met hem doen. "Nee oma. We zijn al vrienden sinds we kind waren. We zitten bij elkaar op school en leerden elkaar kennen tijdens het buitenspelen." Antwoord Ayden serieus maar ergens ook een beetje beschaamd. Ja juist. We leerden elkaar kennen tijdens de pauze op de basisschool. Ik pak mijn telefoon en zie dat het uit is. Waarschijnlijk heb ik hem uit gedrukt in mijn zak ofzo. Snel ontgrendel ik mijn telefoon en zie dat het al 9 uur is. Wat 9 uur?! Ik spring op. "Sorry Aleida ik moet gaan het wordt laat." Ik geef haar een snelle knuffel en wil de deur uitlopen. "Wacht laat mij je brengen." Biedt Ayden aan. "Nee dankje." "Laat Ayden je maar brengen. Je weet het nooit wat er kan gebeuren." Zegt Aleida. "Het is nog licht dus geeft niks." Weiger ik. "Ben je met de fiets?" Vraagt Ayden. Ik knik. "Mooi ik ook. Ik breng je thuis. Kom." Zegt hij. Hij geeft zijn oma een kus op de wang en neemt afscheid. Grijzend zwaait ze tot we weg zijn. Als Ayden de deur sluit vraag ik: "Waarom moesten we doen alsof we vrienden zijn?" "Nou ja nog bedankt voor dat. Mijn oma heeft wel eens over je verteld. En ja ze um zeg maar vindt ons wel leuk bij elkaar dus... ze zou gelukkig zijn om haar kleinzoon met iemand te zien die ze mag weet je wel." "Uhm..." verbaasd kijk ik hem aan. Wat?! "Als vrienden dan he." Voegt hij er snel aan toe. Vreemde jongen. Wat bedoeld hij. "Ik wist niet dat jij de Allison was die ze bedoelde maar ja ik wilde haar gewoon blij maken." Zegt jij beschaamd. Het klinkt niet echt geloofwaardig maar goed. Wat is er mis met hem? "Nou oké goed ja laten we gaan.

Ik ben aan het verhuizen dus het kan lang duren voor er een nieuw hoofdstuk komt, sorry 😕❤️