Old Best Friend

Hoofdstuk 7

"Tuurlijk is ze boos." Zeg ik terwijl ik tegen een steentje schop. Liv en ik zijn even aan het wandelen voor we naar huis gaan. "Ik bedoel tuurlijk is ze boos maar hoe boos kan ze zijn? Ze heeft zelf gezegd dat ze wilt dat ik weg ga." Zeg ik dan. "Nee tuurlijk niet schat," zegt ze en slaat haar armen omme heen, "ze is je moeder en ze houdt van je. Ze moet dat gewoon nog beseffen. Tuurlijk wilt ze je niet weg." Sceptisch kijk ik haar aan. Jaja. Zenuwachtig laat ik mijn vinger langs de muur glijden.

"Anders ga ik wel mee?" Biedt ze aan. Ik glimlach. "Nee het komt goed hoor." Ze slaat haar arm om mijn schouder en zegt dan grijzend: "of je vraagt Ayden mee." "Liv!" Sis ik en sla haar zacht op haar schouder. Ze lacht en wijst dan ergens naar toe. Niet zo maar ergens. Naar een glimlachende Ayden. Ik lach en zwaai.

Hij komt op me aflopen en geeft me een knuffel. "Aaaaawww cuteeee." Zegt Liv vertederd. Ik zucht en maak me met tegenzin los van Ayden. "Yooooo Ayden maat." Zegt Liv met een lage stem.  Raar kijken we haar aan. "Nee? Oké," ze kucht even en praat dan weer verder, "oke ik zal weer normaal praten. Ik moet vandaag heeeeeel nodig naar de tandarts en Ally hier," ze wijst naar mij, "durft niet alleen naar haar enge grote boze wolf uhm moeder. Die ene die je al hebt ontmoet weet je wel. Iets groter dan all..." "ja ja genoeg!" Zeg ik dan.

"Je hoeft niet mee. Echt niet ik red me wel. Ik ben geen klein kind." Zeg ik dan snel en stuur Liv een moordende blik. Ze grijnst en loopt dan stil weg. "Ummm..." zeg ik ongemakkelijk. "Ik ga wel met je mee hoor." Zegt Ayden met een knipoog. "Nee nee ik durf zelf te gaan hoor," lach ik, "het is maar mijn eigen moeder. Niet de koning." "Ik ga mee. Misschien kunnen we dan een normaal gesprek voeren, want vroeger mocht ze me hoor."

Ik lach. Ja mijn moeder shipte ons vroeger... zijn moeder trouwens ook. "Ja nou eh ze is veranderd he. Hoe dan ook. Je hoeft niet mee als je niet wilt." "Ik ga. Ik wil mee." Zegt hij. Ik glimlach zenuwachtig. Alsjeblieft laat dit niet uit de hand lopen... Een awkward stilte ontstaat. "Ik ga mijn tas inpakken oké?" Zeg ik dan om de stilte te verbreken. We zeggen gedag en lopen beide een andere kant op.

"Graag gedaan schat." Grijnst Liv als ik binnen kom. "Stop met grijnzen." Snauw ik semi-geïrriteerd. "Hoe gaat mijn moeder reageren als ze ziet dat ik Ayden ook heb meegenomen?" Zeg ik dan met een serieus gezicht. "Maak je daar geen zorgen om. Ayden beschermt je. Ik weet het zeker." Ja dat zou hij doen. Vroeger. Maar nu?

~~

Zenuwachtig zet ik mijn fiets tegen het hek aan. Ayden doet hetzelfde en pakt onze tassen. Ik wil er wat over zeggen maar ik ben er te zenuwachtig voor. Komop het is je moeder. Ik denk aan de ene keer dat ze me sloeg omdat ik de hele dag weg was. "Je kunt het." Glimlacht Ayden lief en pakt mijn hand vast.

Ik doe mijn sleutel in het slot en maak de deur stil open. "Allison?" Hoor ik iemand met een hese stem zeggen. "Um mam?" Ayden geeft me een kneepjes in mijn hand en samen lopen we naar de keuken. "Oh lieverd het spijt me zo. Ik ben zo een slechte moeder geweest. Het spijt me zo erg. Het is mijn fout." Huilend pakt ze mijn hand vast en kijkt dan naar mijn andere hand. De hand die Ayden vast houdt.

Ze glimlacht kleintjes. "Bedankt Ayden. Het spijt me zo erg wat ik allemaal tegen je hebt gezegd en gedaan Ally." Verbaasd snik ik. Tranen stromen over mijn wangen. "Het is oké mam." Huil ik en sla mijn armen om haar heen. "Nee het is niet oké. Ik maak het goed. Ik beloof het je! Ga maar zitten met Ayden. Ik ga koken." Zachtjes duwt ze mij en Ayden weg.

Ayden en ik gaan zitten. Glimlachend slaat Ayden zijn armen om me heen. "Zie je? Ze houdt van je." Ik knik. "Ayden je eet toch wel mee he?" Vraagt mijn moeder terwijl ze haar schort omdoet. Ayden kijkt twijfelend naar me. "Ik weet dat ik een tijdje niet heb gekookt maar ik vergiftig je niet hoor." "Dat geloof ik graag. Ik hou van uw kookkunsten." "Wat lief. Dus je eet mee?" Ayden knikt en lacht dan naar me. Mijn moeder draait zich om en gaat de keuken weer in.

"Nou gezellig zeg." Mompel ik. "Wat? Vind je het niet gezellig met mij?" Ik haal mijn schouders op. Jawel... maar dat hoef jij niet te weten. Ik pak de afstandsbediening en zet Netflix op terwijl Ayden zijn moeder ofzo appt. "Welke film gaan we kijken." Ik kijk hem grijnzend aan en zet 'the vampire diaries' op. "Neeeeee! Wat is dit nou weer voor een kinderprut?!"

"Eeeeew hartelooos!" "Urg zo duidelijk dar die 2 een stel worden." "Oehh vet!" "Oh mijn gaat ie... oh jezus." "Mijn God hou je mond nou eens!" Snauw ik. "Sorry hoor." Zegt hij en steekt zijn handen in de lucht. Ik rol mijn ogen maar word al snel afgeleid als mijn moeder binnen komt lopen een pan in haar handen. "Eten is klaaaar." Ayden en ik springen op en rennen naar de tafel.

"Bedankt dat je Allison hielp trouwens." Zegt mijn moeder dankbaar. Haar donkere wallen en rode opgezwollen ogen zijn duidelijk zichtbaar. "Het is goed mevrouw Parker." "Ayden liefje noem me maar Annemieke. We kennen elkaar zo lang en je blijft maar zo beleefd." "Ik ga even naar de plee." Onderbreek ik ze. Ayden lacht. "Heb je dat woord nog steeds niet afgeleerd?" "Nope." Zeg ik en schud mijn hoofd.

~~

"Bedankt voor het meegaan. Ik vond het erg gezellig. En ik kijk nooit meer een serie met jou." Zeg ik. "Dus je vond het toch wel gezellig. En ik kom vrijdag ofzo wel langs om aflevering 2 te kijken." Ik rol mijn ogen. "Alsjeblieft niet." We lachen. "Slaap lekker Ally." "Welterusten Ayden."

~~

Met een bosje bloemen in mijn handen loop ik naar huis. Ik kom net terug van werk en mocht bloemen meenemen. Ik heb besloten om een paar roze orchideeën mee te nemen. Mijn moeder houdt van orchideeën. Ikzelf houd meer van zonnebloemen.

Ik loop langs een steegje en zie daar Ayden en Maddy zoenen. Auw... die deed pijn. Tranen komen in mijn ogen. Verdomme Ally ga niet staan huilen hier. Jullie zijn vrienden. Niks meer!

❤️
Vergeet niet het sterretjete lichten ⭐️