My beautiful, terrible life [ON HOLD]

Chapter 5

Ik werd wakker en in mijn ogen prikte een fel licht. Ik rook een slecht geur. Ik was zeker in het ziekenhuis, maar waarom kon ik me niet meer herinneren. Ik keek om me heen maar zag niemand. Op het tafeltje naast mij stond een glas water met een briefje ernaast.

'Beste mevrouw. Gelieve op de bel te drukken als u ontwaakt bent en dit leest.'

Ten eerste: 'mevrouw'?! Ten tweede: waarom zijn mijn ouders hier niet?! Maar ik stopte met nadenken en deed wat op het briefje stond. Even later kwam een verpleegster binnen.

'Goedemorgen, Mary. Hoe gaat het?' vroeg ze. Ze zag er vriendelijk uit, ik schatte haar een jaar of 50.

'Ik voel me wel oké. Wat is er gebeurd?' vroeg ik op mijn beurt.

'Je ouders vonden een leeg doosje slaappillen en daarna vonden ze jou. Ze waren ongerust en brachten je daarom hierheen. Ze reden meteen weer weg. We hebben je maag leeggepompt. Je hebt geluk gehad, we waren er snel bij. Wil je je ouders bellen?'

Nadat ik het verhaal gehoord had, twijfelde ik geen seconde. 'Nee, bedankt', antwoordde ik kort, 'Wanneer mag ik naar huis?'

'Vanmiddag. We raden je wel aan om eens per week met een psycholoog te gaan praten over je problemen. We willen natuurlijk niet dat dit nog eens gebeurd.'

'Ja', zei ik zacht en ik viel in slaap met de gedachte dat ik mijn leven niet mocht opgeven. One Direction was er ook nog altijd.

*** Hey guys! :) Wat vinden jullie eigenlijk van mijn verhaal tot nu toe? Laat maar en reactie en vote achter ♡ ***