My beautiful, terrible life [ON HOLD]

Chapter 7

Ik werd wakker met twee prachtige ogen die naar mij keken. (Nee, ik had geen vriendje. Ik had een Niall standy gekocht op hun site, ook al vond ik 30 euro nogal veel voor zo'n kartonnen bord)

Ik kwam beneden en zag een mooie bos bloemen op tafel staan. Er hing een kaartje aan waarop stond: 'Veel sterkte! X'

Ik belde meteen naar papa. Hij was bijna de enige persoon die ik nog had, plus ik was heel ongerust.

P: Papa M: Mary

M: Papa? Wat is er gebeurd...? Ik zag de bloemen en...

P: Oh meisje, Mary... Het spijt me zo...

M: Maar... Wat is er?

P: Je mama... Is overleden... Ze heeft-

Na enkele tientallen seconden die uren leken, maakte hij zijn zin af...

P: Er zelf een einde aan gemaakt.

Het klonk zo ongeloofwaardig, maar dat kon Mary op dat moment niets schelen.

Die woorden maakten mijn leven kapot. Ik liet mijn telefoon uit mijn handen vallen en begon te roepen en te tieren. Ik trok mijn haren uit, liet mezelf op de grond vallen. Ik was woedend. Woedend op mijn vader, als ze geen ruzie hadden gemaakt, was ze er misschien nog.

Maar ik voelde me ook zelf schuldig. Ik liep naar mijn kamer en nam een koffer. Één ding wist ik zeker: Ik ga hier weg.

*** Eindelijk gebeurt er weer iets in mijn verhaal! :D Even voor diegene die denken: 'Dit is toch een Horan fanfic?' => Vanaf het volgende hoofdstuk wordt het NOG interessanter! ;) Thanks voor de votes en comments! ♡ ***