My beautiful, terrible life [ON HOLD]

Chapter 13

"Ik ben Mark, aangenaam."

Ik slikte even. Mark, dezelfde naam als mijn vader. Waarom kan ik mijn verleden niet gewoon achter me laten?

Ik wist dat ik altijd mensen zou tegenkomen die me aan mijn familie deden denken. Dat is wel normaal. Alleen schrok ik ervan dat dit al zo snel het geval was. Maar ach, deze mensen waren erg lief en hadden het beste met mij voor. In tegenstelling tot sommige anderen...

De vrouw, die Odette bleek te heten, bracht me een hete chocolademelk. Mark, die blijkbaar een cursus EHBO gevolgd had, vertelde me dat het niets ernstigs was. Ik zou alleen maar enkele blauwe plekken zien de volgende dagen. Gelukkig maar, anders kon ik mijn 'Ik-ga-hier-weg-en-kom-nooit-meer-terugplan' wel vergeten.

Odette had de sofa opgemaakt tot een bijna volwaardig bed. Ik vertelde hen dat ze morgen zeker van me verlost zouden zijn. Het lag zeker niet aan hen, ik was gewoon al te lang op dezelfde plaats en dat deed me meer kwaad dan goed, zo te zien. Ik moest mijn reis zo snel mogelijk verderzetten.

En zodra mijn hoofd het kussen raakte, vertrok ik naar dromenland...

De volgende ochtend werd ik gewekt door de allereerste zonnestralen die door de gordijnen op mijn gezicht schenen. Er was nog niemand wakker - logisch, het was misschien net 6 uur én zaterdag - en daar was ik blij om. Nu kon ik me rustig klaarmaken en vertrekken.

Mark en Odette wilde ik natuurlijk niet wakker maken, dus schreef ik nog snel een kattebelletje om hen te bedanken. (In het Nederlands, Mark zou het wel vertalen.)

Lieve Mark en Odette

Bedankt voor jullie hulp en de goede zorgen, dit betekent echt heel veel voor mij. Helaas moet ik nu al vertrekken. Ik wil de wereld gaan ontdekken en op mijn eigen benen staan. Ik zal jullie nooit vergeten. Jullie hebben een speciaal plaatsje in mijn hart.

Veel liefs,
Mary X

Ik kon natuurlijk niet schrijven dat ik niet wist waarheen ik zou gaan, ze zouden dan heel ongerust zijn. Dus liet ik het maar zo. Het belangrijkste had ik in het briefje vermeld. Ik ging ze toch wel missen, die twee. Soms ontmoet je de liefste en leukste mensen toch op een vreemde manier...

Ik had hun adres en telefoonnummer opgeschreven, je weet maar nooit.

Ook ging het al stukken beter met mijn schouder. Zoals Mark voorspeld had, kwamen er blauwe plekken. En nog niet weinig ook! Toch had ik er niet veel last van.

Mijn plan ging verder met de trein. Het duurde niet lang of ik vond een klein stationnetje (Ja, zoals in het liedje: 's morgens in de vroegte.) en ik kon er alle richtingen uit.

Voor een vliegtuigticket had ik absoluut het geld niet, maar met de trein naar Brussel moest wel lukken.

En zo ging het... Niet echt...

*** Hallo iedereen! Wat vinden jullie van mijn verhaal en schrijfstijl? :) Ik zou zo zeggen: Maak reclame over dit verhaal bij je vrienden!! X ***