Romance or Revenge?

Κεφάλαιο 1

Ανοίγω την πόρτα του σπιτιού και μπαίνω μέσα. Μένω να κοιτάω για λίγο γύρω μου, προσπαθώντας να κάνω τον εαυτό μου να αποδεχτεί πως δεν είναι πια εδώ. Προσπαθώ να μην αφήσω τον εαυτό μου να κλάψει άλλο, μα δεν τα καταφέρνω. Κλείνω την πόρτα και ακουμπάω με την πλάτη μου πάνω της, ξεσπώντας σε κλάματα. Νιώθω τα μάτια μου κόκκινα και πρησμένα, πονάνε, μα δεν μπορώ να σταματήσω. Ποτέ δεν θα συνηθίσω αυτή την απώλεια. Θα πληρώσει αυτός που το έκανε.

Πριν από λίγη ώρα, βρισκόμουν στην κηδεία του πατέρα μου. Ήταν η πιο φρικτή εμπειρία που έχω ζήσει ποτέ στη ζωή μου. Ευτυχώς, ήταν η κολλητή μου η Νάντια εκεί και μου έδινε κουράγιο, αλλιώς δεν ξέρω τι θα έκανα. Άλλωστε, πλέον μόνο αυτήν έχω.

Τον πατέρα μου τον σκότωσαν σε ηλικία 43 ετών. Ναι, αυτός και η μητέρα μου ήταν νέοι όταν αυτή έμεινε έγκυος σε μένα. Η μητέρα μου έχει πεθάνει, όπως μου είχε πει ο πατέρας μου, αν και πάντα απέφευγε να μιλάει για αυτό το θέμα και άλλαζε κουβέντα με την πρώτη ευκαιρία. Ίσως τον πλήγωνε πολύ να μιλάει για αυτήν.

Δεν την θυμάμαι την μητέρα μου. Όταν πέθανε ήμουν 4 ετών κι έτσι δεν έχω καμία ανάμνηση ή μνήμη από εκείνη. Η αλήθεια είναι πως δεν μου έλειπε ποτέ. Ποτέ δεν ένιωσα έντονα αυτή την έλλειψη της μητρικής φροντίδας. Ο πατέρας μου με πρόσεχε και μου στεκόταν πάντα, δεν είχα κανένα παράπονο από αυτόν. Τον λάτρευα. Και τώρα είμαι εδώ, μόνη μου σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο του Λονδίνου, ψάχνοντας απλά μια απάντηση σε ένα και μοναδικό ερώτημα. Γιατί;

Το κουδούνι που χτυπάει με βγάζει από τις σκέψεις μου. Ποιος να είναι; Σκουπίζω τα δάκρυα από τα μάτια μου με γρήγορες κινήσεις και φέρνω το χέρι μου στο πόμολο της πόρτας. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανοίγω. Μπροστά μου εμφανίζεται ένας άνδρας. Φαίνεται σχετικά νέος, γύρω στα 40. Κρατάει ένα σημειωματάριο στα χέρια του, είναι ψηλός και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είναι σκληρά, κάνοντάς τον να φαίνεται επιβλητικός. Μένω να τον κοιτάω παίρνοντας ένα ύφος όλο περιέργεια, περιμένοντας να μου πει τι θέλει.

"Η δεσποινίς Άντισον Σμιθ;" με ρωτάει. Η φωνή του είναι βαριά και αισθησιακή.

"Η ίδια" του απαντώ, σταυρώνοντας τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.

"Ντετέκτιβ Νίκολς, ήρθα διότι θα πρέπει να σας κάνω μερικές ερωτήσεις σχετικά με τον πατέρα σας" μου λέει παρατηρώντας με εξεταστικά.