What did i do! {drarry} •dutch fanfiction•

Proloog

Oke mensen zoals jullie waarschijnlijk zien heb ik het hoofdstuk dat ze ouder zijn en alles,weg gehaald en daar dit voor in de plaats gezet. Ik vond dit mooier om mijn boek mee te eindigen. Ik weet niet helemaal zeker of ik mijn boeken online hou en alles maar dat zien we nog wel. Veel leesplezier!

'Harry wacht!' Harry draaide zich om en keek in de ogen van Hermelien 'Hermelien wat is er' 'waar ga je heen met je stomme hoofd je moet zo naar binnen' zei Hermelien boos 'huh welke zaal' zij Harry verward 'zeg me nou niet dat je het vergeten bent?' En ze porde hem in zijn borst, ze keek Harry verbaast aan toen hij keihard in lachen uitbarste 'je dacht toch niet dat ik het echt vergeten was Hermie' lachte hij, Hermelien zuchte 'gelukkig maar want ik zou je er jaren later nog elk jaar aan herinneren' zei Hermelien die nu ook wel een beetje moest lachen 'nou ik ga nu maar dan' en ze duwde hem alvast richting de grote deuren 'zenuwachtig' vroeg Hermelien die Harry diep zag in en uit ademen 'zenuwachtig? Nee joh ik sta op het punt on het belangrijkste moment van mijn leven te beleven, hoezo zenuwachtig' zei Harry op een sarcastische toon. 'Oke ik zie je zo' zei Hermelien voordat ze samen met Ginny door de grote deur liep. Harry zuchte nog een keer en draaide zich toen naar Hagrid, hij had Hagrid gekozen om als vader viguur mee te lopen omdat de andere helaas allemaal gestorven waren in de strijd. 'ey joh makker t gaat allemaal goedkomen met ye' zei Hagrid op zijn Hagrid manier. Harry glimlachte kort en haalde toen zijn arm door die van Hagrid. Hagrid opende met een arm de grote eikenhouten deuren en ze liepen langzaam over het rood groende bloemetjes bestrooide pad naar het altaar. Toen ze er bijna waren keek Harry eindelijk omhoog, wat hij eerst nog niet had durven doen bang van de boze en minachtende blikken, maar hij kon gewoon niet niet in die mooie storm grijze ogen kijken. De man waar de ogen van waren kon hij straks echt de zijne noemen. De naam Malfidus zal alleen nog geschiedenis zijn er zouden geen volgelingen meer komen, geen vooroordelen meer voor die slechte naam. Draco glimlachte met de grootste glimlach die Harry ooit had gezien, hoe kon hij het laten om nu niet ook te gaan glimlachen. 'Bang Potter' hoorde hij hem fluisteren 'nooit Malfidus' dit was de laatste keer dat hij hem zo kon noemen dus maakte hij er ook gebruik van.Hij zette al de slechte gedachten van zich af en besloot zich nu alleen te focussen op wat het gelukkigste moment van zijn leven moest zijn.

Het geloftes leggen ging als een waas aan Harry voorbij en voor hij het wist mocht hij de ring om Draco's vinger laten glijden. 'En dan mag u de bruidegom nu ku-' hoorde Harry de man zeggen, hij kon echt niet wachten en voordat de man was uitgepraat had Harry zijn lippen al op die van Draco gedrukt. Draco liet voor Harry's gevoel al veel te snel los, maar hij realiseerde zich nu pas dat ze zich nogsteeds voor het altaar bevonden.

'Harry kwam naar ons toe op 1 september, de eerste keer dat ik met de Zweinstein expres naar school zou gaan. Met de vraag hoe hij bij de trein moest komen, mijn moeder legde ons uit en Ginny zat hem de hele tijd aan te staren. Dat was de eerste keer dat ik dacht dat ze samen zouden eindigen' Ginny wierp hem een boze blik toe maar hij negeerde het en ging vrolijk half dronken verder met zijn speech 'in de vakantie kon ze mar niet stoppen met praten over DE HARRY POTTER ze tekende dan ook steeds hartjes in haar schrift' de tweede boze blik werd geworpen 'dat schooljaar redde hij haar ook nog eens van de bazalisks. Haar crush werd alleen maar erger over de jaren' zo'n boze blik had  niemand ooit nog gezien.