a night with peter pan "xiuchen

i'll be feelin' pain, i'll be feelin' pain just to hold on

"Sormayacak mısın?" dedi. Yağmur atıştırıyordu. Ayağı yere sürttü, boş sokak boyu sesi dalga dalga yayıldı. Yüzümü yüzüne döndüm, kapşonundan fırlayan ıslak saçları ve düşürdüğü omuzlarıyla tedirginmiş gibi bir hali vardı. Onu okuyamadım.

"Sormayacağım." Yürümeyi bir an bıraktı, başını yana eğdi. Önüne düşen saçlarından bir damla düştü ve yavaş yavaş yağan yağmura karıştı. Gözlerinde bir zamanlar dünyanın eksenini bile kül edecek bir yangının sadece yarı parlayan yarı sönmüş közlerinden izler gördüm.

Tek yorgun bedenin benimki olmadığı yüzüme vurdu. Minseok hyung düşünür gibiydi, daha eskiyi ve daha fazlasını. Daha derin olduğunu biliyordum. Gözüktüğünden bile daha efsunlu olduğunu ve bunun bedelini bir şeylerden doğumundan beri mahrum kalarak ödediğini biliyordum ama daha fazlası vardı. Hep daha fazlası olurdu; söyleyeceklerimizin, duyacaklarımızın, yaşayacaklarımızın ve yaşadıklarımızın. 

"Sadece," dedi o en baştaki tereddüdünü koruyarak. "Eski aklımla bir şeylere bulaşmıştım."

"Ve bunun da bedelini çekiyorsun."

"Hayır kaçıyorum."

Kaşlarımı çattım. "Benim kaçmamamı söylerken mi yapıyorsun bunu?"

Elini kaldırıp yüzünü sıvazladı. Boğuk sesi avuçlarının içinde yükseldi. "Daha fazlası var Jongdae."

"Bazen," dedim gözlerimi gözlerine dikerek. "Bazen aklımdan geçenleri hissetmenden çok nefret ediyorum."

"Çok yoğun düşünüyorsun."

"Xiumin," dedim "sokaktan kalma adın değil mi?" Islak saçlarını geriye atarken kıkırdadı. "Bugün o çarpık surat bağırana kadar, o ismi bir daha duymayacağımı düşünüyordum. Öyle görmüştüm çünkü."

"Şimdi başına dert mi aldın?" 

"Ben başıma büyük bir derdi uzun zaman önce aldım."

Ayakkabımın ucunu yere sürttüm. "Peki ne görüyorsun hyung?" 

"Bir ışık görüyorum Peter Pan. Üzerinden üzerime doğuyor ve geriye pek de bir problem kalmıyor." Yutkundum. Devam etti. "Düşerek öğreniyoruz uçmayı ve ben ışıkların arasında kanat açmış bir serçe görüyorum."