Sessiz Okul:Patika

Sessizlik Part -1

Nefes alış verişlerim her seferinde daha hızlanıyordu.Kalp atışlarımı kulağımda duyuyordum.Korkuyordum ve endişeliydim.Selin'e bakarken aklımdaki onca soru kaybolmuştu.Yerine korku ve endişe bürünmüştü.
Selin"Lara!Ne bizim başımızı belaya sokabilirki?"
ONA NE DIYECEKTIM Kİ?
"Ben demincek ölüm davetiyesini elime aldım."
Selin bana deliymişim gibi bakıyordu.
"Lara...Bundan daha kötü ne olabilirki?"
Hortumun sesi,hızı ve kuvveti herhaliyle dibimizde tütüyordu.Selin'nin yanına çökerek:
"Bundan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacak"
Göz yaşlarım birer,birer süzülmeye başladı.
...
Pencereler titremeye başlamıştı.O kadar hızlıydı ki nereden geleceği belli olmuyordu.Depodaki ölüm sessizliği ondan daha korkutucuydu.Selin'nin elini sıkıyordum.Ağlamak içimi rahatlatmıştı ama bu yeterli olmamıştı.Selin hala benden cevap bekliyordu.Gözleri yavaşça beni süzdü.Hafifçe elini genleştirdi ve bakışlarını titreyen camlara doğru çevirdi.Bir cam fazla titreşmeden deponun dışına(yani bahçeye )devrildi.Ama bir parçası hala yerinde duruyordu ve o parçanın üstünde dikkatimi çeken bir yazı vardı.Cam parçasında RİW"yazıyordu.
"Selin camın üstünde yazan yazıyı gördün mü?"
Selin bana kafayı yemişim gibi bakmaya devam ediyordu.
"Lara orada bir şey yazılı değil ki?"
Ne demek istiyordu.Orada"RIW"yazıyordu.
"Tamam,boşver"bunu söylememim hemen ardından hortum deponun yanında belirdi.Selin ve ben birbirimize sarılarak kaderin bize getireceği hediyeyi bekliyorduk;YAŞAM...
Herkes sessizce birbirlerine sokulmuştu.Ağlayanlar çığlık atmaya başladı.Hortum depoyu içine aldığı sırada iki tane daha cam kırıldı.Ve okulun çoğu eşyasıda hortuma kapıldı.Hortumun hareketiyle deponun çatısına düşüyorlardı.Sessizlik bu insanı korkutuyordu.Ölüm korkusu sessizliğe bürünmüştü.Hortum deponun olduğu yerde hareket ediyordu.Ve birden hızı yavaşladı.Hatta rüzgar kesildi.Hortum yavaşça kayboluyordu.Bitti derken hortum birden hızlandı ve ardından kayboldu.
...
Ortam uzun süre sessiz kalmaya devam etti.Bu sessizliğin hayri halamet olmadığını anlamıştım.Sanki birazdan kıyamet başlayacaktı.
Müdür:Çocuklar yavaşça dışarı çıkıyorum.O süre zarfında sessiz olun.
Herkes müdüre onaylarcasına bir bakış attı.
Yavaşça kapıya yaklaştı.Ve deponun kilidini anahtarıyla açtı.Kapının açılma sesi etraftaki tek gürültüydü.Müdür yavaş adımlarla basamağı çıkmaya başladı.Ilk çok tedirgindi.Hatta arada bir dönüp bize bakıyordu.Cesaretini toplayarak hızlı adımlarla basamağı çıktı.Ve ortadan kayboldu.
...
3 Saat sonra;
Müdür hala geri dönmemişti.Korku ve endişe ortalı hareketlenmişti.Fısıldaşmalar başlamıştı.
Selin bana yaklaştı:
"Lara!Ne oluyor?"
Nefes alarak:
"Sabah sınıfa gittiğimde İlke bana bir şey anlatmaya başladı.Ama ben onu dinlemedim.Bana almalımıyız diye sorup duruyordu.Bende al dedim.Sonra Duyal'ı gördüm.Niye bizle konuşmadığını sordum..."
Selin sözümü keserek"Ne dedi sana ha ne dedi"diyerek bir den bağırmaya başladı.Etraftakiler ne olduğunu şaşırarak bize bakmaya başladılar.
Matematik öğretmeni olan Erica hoca bize dönerek"Bir sorun mu var?Niye eşek gibi anırıyorsunuz?"
Ikimizde kafamızı yok şeklinde salladıktan sonra Selin kullağıma yaklaştı."Eee?"
Yutkunarak"Bizi tanımıyor.Bunu gözlerinin içinden gördüm.Ilk küstü sandım ama..bilmiyorum tanımıyor işte"
Selin'in nutku tutulmuştu.Aglamaklı bir sesle "Tanımıyor mu?"
Ona kafamı evet şeklinde salladım.
"Sonra hortum ortaya çıktı.Ilke beni duvara çekti ve "aldım ve hepsi senin suçun "dedi.Ne diyeceğimi şaşırdım. Beğersem Ernaların yere düşen not defterlerini almışlar.Ve birinci sayfayı açmalarıyla birlikte...hortum çıkmış"
Selin yanımda sessizce göz yaşı döküyordu.Sessizce...
...
Umutlar tükenmişti.Müdüre bir şey olmuştu kesin.Bunu düşünürken öğretmenler harekete geçmişlerdi.Onu yanlız bırakmanın vicdan azabını yaşıyorlardı.Herkes full dikkat öğretmenleri izlerken kapı açıldı.Büyükbir çığlık koptu.Gelen...Müdürdü.
Müdür"Dışarısı çok sessizdi ve hiçbir şey olmamış gibiydi.Bu beni tedirgin etti..."konuşaması bölünmüştü.Müdürü dinleyen öğretmenler sessin geldiği yere bağıracakken bu sessin ağlama sesi olduğunu farkettiler.Bu okulun en sessiz kızı Jaleydi.Onunla ilk tanıştığımızda ben evimin penceresinden atlayıp annemden kaçmaya çalışıyordum.Onlarca plan Jale'nin üstüne düşmemle sona ermişti.O günden sonra kantinde sıramızı beklerken aynı okulda okuduğumuzu öğrenmiştik.Ne seksilik ama sjjsnsnsnns
...
Niye ağlıyordu?
Müdür aynı soruyu aklımı okumuş gibi sesli sordu.Jale birden burnunu çekerek"Büşrrrrrrrrrrraa" diyerek haykırmaya başladı.
...

Öğretmenler onun yanına giderek ona soru soruyorlardı.
....
"Gerçek şu Büşra hortum sırasında yanımdaydı ama sonrasında ortadan kayboldu.Sadece gözlerimi kapamıştım.Kaybolması 1 saniye idi..."
Konuşmaya devam ettikçe tüylerim ürperiyordu.Müdür bizim daha fazla burada kalmamıza dayanamadı ve hemen bizi depodan kovdu.Dışarı çıkınca herkeste korku dolu adımlar seziyordum.Korkuları geçince depoda yaşanan kayıp olayını konuşmaya başladılar.
O kız kimdi?
Onu nereden bulabilirdim?

Cevabı belliydi'ÖĞRENCİ TABLOSU'
...
Kimseye gözükmeden tablonun olduğu kolidora doğru hızlı adımlarla koşturdum.
Tabloya geldiğimde ise gözüm B harflerinde Büşra ismini aradım.
.
.
.
.
.
.
.
.
Neredeydi?
.....
Gözüme sadece bir tane Büşra ismi takılmıştı.O da tekdi.

Bu oydu.Bu kız okulun müsameresi gününde intihar etmek için çatıya çıkan kızdı.
Tabloya bakarken tuylerimin irkildiğini hissettim.
Ve o ses kulaklarımı siper etmişti...