İmkansız'a Aşık Olmak

Heykele Veda...

Operasyonun 5. günündeyiz, oldukça kan döküldü. Etrafa her baktığımda cansız bedenler görüyorum.

26 Kasım 2019
Bir yıl önce geldim Karabayır'a, astsubay olarak göreve başladım ilk operasyonumda yaralanmıştım, geldiğim hastanede güzeller güzeli oldukça kibar bir kadınla tanıştım. Ne hoş ki şuan da benim eşim. 7,5aylık bebeğimizin gelmesini bekliyoruz, bu operasyondan sağ salim dönmek istiyorum, evde beni bekleyen hamile bir karım var. Eylem... Onu çok seviyorum, bir kızımız olucak adını Zeynep koymayı düşünüyoruz. İnşallah bi aksilik çıkmaz onu sağlıkla kucağımıza alırız.

Ortalık durulmuş, silah sesleri azalmıştı. Çavuşun yanına gidip sordum "Bi sorun mu var? Ne oluyor?" elini başına koyup selam verdi "Terör unsurları temizlendi, 2 saate bölgeyi temizleyeceğiz komutanım!" başımla onayladım.
Çavuş yanımdan ayrıldığında yüzümde bir tebessüm olmuştu, bu operasyon başarıyla tamamlandığı için gurulanmıştım. Bi an da omzumda bir acı hissettim, yediğim kurşunun acısı olmalıydı, sıhhiyelere göstermemiştim onca yaralı içinde benim omuzumla mı uğraşacaklar?

Bölgeden dönüyorduz 3 helikopter vardı, şehitlerimizi önden götürmüşlerdi zaten. Hepsi için dua etmeye başladım, bir sesle durdum
"Fethi? İyisin" ses Ateş'e aitti. Kafamı ona çevirip baktım "Evet, sadece omzum yaralı. Sen?" başını aşağı yukarı salladı "Gayet iyiyim. Yalnız... Çaylak kötü, bir ayağı kopmuş, yanında siper bombası patlamış." telaşla cevap verdim "Ne! N nerde şuan iyi mi?" ateş elini kaldırıp "Sakin ol gayet iyi, ameliyata girecek. Akşam yanına uğrarsın. Bizim hastanede" başımla onayladım, cidden korkuyordum, Feyzullah benim öz kardeşim gibidir.

Karabayır'a geldik. Hemen üzerimi değişip hastaneye geçtim. Ve Yavuz Komutanımı gördüm "Komutanım!" bana baktı "Buyur Avcı" telaşlı bir ifadeyle sordum "Timden şehit yok değil mi?" Yavuz Komutanım'ın yüzünden anlıyordum herşey yolunda gibiydi "Yok aslanım yok"
Bi oh çektim, birilerini daha kaybetmeyi göze alamazdım.
"Avcı? Git bi Eylem'i gör istersen, kız hamile." gözlerimin parladığını hissediyordum "Feyzullah?"
Yavuz Komutanım omzumu sıvazladı "Git gör karını buralar bende."

Ece geldim. Kapıyı çaldım, güler yüzümde kapı açıldığında karşımda sevdiğim kadını görmeyi bekliyorum.
Uzun sürdü, kapı açıldı. Eylem beni yorgun gözler, güçsüz bi bedenle zar zor gülümseyerek açtı. "Fethi? Sevgilim" diyip bana sıkı sıkı sarıldı, kokumu içine çekti. "Haste bitti karıcım."
İçeri geçtik, koltuğa oturduk. Direk sordum "İyimisin? Bu halin ne?" endişelenmiştim "Iyim, sadece son aylar zor geçiyor." Eylem'i iyi hissettirmek için gülümsedim "Atlatıcaz bebeğim. Hem bak ben de yanınızdayım artık." diyip dudaklarına kısa bir öpücük kondurdum. "Açsındır. Bir şeyler hazırlamıştım" tekrar gülümsedim "Bir duş alayım beraber yeriz." başıyla onayladı.

Odaya çıkıp ebeveyn banyosuna girdim, soğuk bir duş aldıktan sonra giyindim. Saçlarıma biraz şekil verdikten sonra aşağı indim, Eylem sofrayı kurmuş bardaklar çay dolduruyordu. "Gel hayatım."
Oldukça bitkin ve yorgun görünüyordu. "Hastaneye gitmek ister misin?"
"Hayır. Ben iyiyim."
Sofraya oturduk, yemeye başladık Eylem çok az yedi bende onu böyle görünce yiyemedim. Konuştu "Neden yemiyorsun? Beğenmedin mi?" boğazımda ki suyu yuttum "Hayır herşey çok güzel, senin halini gördükçe kötü hissediyorum."
Eylem su içti, "Ben iyim Fethi, lütfen sende iyi ol, bebeğimiz de çok iyi lütfen..." yanına gidip yüzünü avuçlarım içine aldım "Ben iyiyim, sen iyiysen daha iyim. Uyumak ister misin?" başıyla onayladı.
Sofrayı topladım. Yatak odasına çıktık pijamalarımızı giydikten sonra soğuk yatağın içine girdik. Eylem konuşmak için dudaklarını araladı "Sarılır mısın?" gülümseyip onu kollarımın içine aldım. Ama bir elim karnındaydı. Elimde hissettiğim baskı ile gülümsedim. "Tekmeliyor, dimi? Babasını hissetti" gözlerimin içi gülüyordu resmen "Evet. Yalnız çok güçlü. Canın acımıyor mu?" başını iki yana salladı, ama gözlerinde ki acıyı görebiliyordum. Korkuyordum, onu kaybetmekten... Çok korkuyordum. Bu bebek onu çok yoruyordu.