İnsanın ilkleri özeldir, güzeldir, unutulmazdır.
Birde bazı kesimler vardır sadece unutulmazı yaşar. Ben de sadece unutulmazı yaşayanlardan oldum.
İlk nerde, nasıl olsun, kiminle olsun vardır elbet böyle hayallerimiz. Hatta küçük yaşlarda bunları konuşmaktan düşünmekten bile utanırız. İşte ben de o yaşlardaydım daha. Konuşmaktan bile utandığım yaşlarda malesef ki en acı şekilde yaşadım o ilki. O zamanlar beni çok sevdiğini sandığım bir sevgilim vardı. Aptallık işte. Babam beni pek kıskanmazdı bana çok güvenirdi çünkü. Başta bunun eksikliğini hiç yaşamamıştım. Taa ki birisi tarafından kıskanılıp sahiplenilene kadar. Önce tatlı kıskançlıklarla başladı. Yaşım daha 14-15 falan nerden bilelim aşkı sevdayı. Kıskandığı zaman aşık sandım, aşığım sandım. Aslında kıskançlık koskoca bir hastalıkmış. Gençliğimi çalınca anladım. Sözde beni çok sevdi deli gibi sevdi. Gibi fazla delice sevdi evet. Asla sağlıklı bir sevgi değildi. Bir sevgi ne kadar yaralar bi insanı?
Sevilmek ne kadar yorar?
Aşk sanıp tüm hayatınız mahfolunca tüm cevapları almış oluyorsunuz en acı şekilde.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HAYALİM OLDUN
Non-FictionSen ki gerçek olması muhtemel varlığım. Adını Hayal koymak istediğim için mi HAYALİM oldun?
