NO STRINGS ATTACHED

PART47

Madisson

I wake up in an unfamiliar room. Dahan dahan akong bumangon sa kama. I look around the room. Nagsimula na akong kabahan. Paano ako napunta dito ? At kaninong bahay to? Pinilit kong tandaan amg nagyari kanina. I was in the airport upang ihatid si Adam. Then I feel dizzy at.. Shit ! I fainted? Ngunit sinong nagdala sakin dito? I remember may tumawag ng pangalan ko. The voice sound so familiar . I think si ..

Napatigil ako ng biglang bumukas ang pinto ng kwartong kinaroroonan ko. "Gising ka na pala. Kumusta na ang pakiramdam mo?" He asked. Lumapit siya papunta sakin . Umupo siya sa tabi ko. Ang dami kong gustong itanong sa kanya pero ni isang salita walang lumabas sa bibig ko. Hindi ko siya tiningnan , hindi rin siya nagsalita. Pinapakiramdamn lang namin ang isa't isa.

He released a heavy sigh bago siya nagsalita. "Look Mad, I'm sorry for bringing you here, nataranta na kasi ako kanina nung nawalan ka ng malay sa airport, kaya imbes na dapat sa ospital ay dito sa bahay kita idiniretso."

I looked at him. Puno ng lungkot ang mga mata niya. "Iyong kotse ko" nasabi ko nalang.

"Huwag kang mag alala, may tinawagan akong tauhan para kunin ang kotse mo , andun na sa parking lot ng condo" sabi pa niya. Hindi na ulit ako nagsalita.

I shouldn't be talking to him kasi alam kong may magagalit pero kailangan ko siyang pasalamatan. Napatingin ako sa wrist watch ko. It's already 12 in the afternoon. Shit ! Late na ako sa trabaho.

Tumayo na ako . " Salamat sa tulong mo , but I need to go. M-may trabaho pa kasi ako" sabi ko. I look around to find my bag. Pero napatigil ako ng bigla niyang hawakan ang bandang siko ko. Tumingin ako sa kanya.

"Hindi ka pwedeng magtrabaho, sabi ng doctor kailangan mo ng 2 araw na pahinga" Nangunot ang noo ko. Kakasabi niya lang kanina na hindi niya ko dinala sa ospital. Pinagloloko ba ko nito ?

"You told me that you didn't bring me to the hospital , anong doctor ang pinagsasabi mo?" Hindi ko mapigilang mag maldita.Tinanggal ko ang pagkakahawak niya. I glared at him. Akala ko ba malinaw na samin na wala na talaga kami. Baka isa na naman ito sa pakulo niya.

Pero napatigil ako. Namumula ang mata niya. Is he crying?

"I called a doctor to check on you" Tumawa siya ng mapakla.

"Ha?" Iyon lang ang naisagot ko.

"And guess what?! The doctor said that.." He paused. Pero di nagtagal, bigla nalang siya napaupo sa sahig at humagulgol .

At kahit naguguluhan ako at hindi naiintindihan ang nagyayari, nilapitan ko siya. "Hey" I tap his shoulder. Ano bang nagyayari sa kanya .

"K-kasi , wala na talagang pag-asa" He cried harder.

"Dati, I always imagine you to be my wife,to be the mother of my child pero ngayon alam ko na, hindi na talaga pwede and I really need to give up this fight" Pumiyok siya . Para siyang bata na nawawala. Yumuko ako at pilit tinitingnan ang mukha niya. What is he trying to say ?

"Noong nalaman kong may sakit ako, mas pinili kong lumayo kasi alam kong masasaktan lang din kita kasi mamamatay lang din naman ako, pero noong mga panahong wala ka sa tabi ko, I fight more, nilabanan ko ang sakit ko kasi mas mamamatay ako ng hindi ka kasama. P-pero I was too late" He burried his face in his palms.

"Congrats, you're 2 weeks p-pregnant" Napitgil ako . I'm w-what?

Dahan dahan siyang tumayo . I look at him. He smiled but it didn't reach his eyes. "I'm sorry, it's just that.."

I didn't let him finish his sentence coz I cursed loudly.

"Putang ina Tristan ! Wag mo nga akong pinaglololoko, Alam mo bang magagalit si Adam pag nalaman niyang magkasama tayo? Ano ba talagang gusto mo? " I scream.