Μ' αγαπάς; Σε μισώ.

Κεφάλαιο 21

"Μην εμπιστευτείς ποτέ κανέναν. Οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας για να φύγουν. Μας αποστραγγίζουν και μετά μας πετάνε σαν σκουπίδι, δεν μετανιώνω για ό,τι εκανα, φίλη. Αν μπορούσα θα τον σκότωνα πάλι, ανάθεμα την ώρα που τον παντρεύτηκα."

Η γυναίκα στο επάνω κρεβάτι έσβησε το τσιγάρο της στη σιδερένια κουκέτα του κελιού. Κοιτούσε το ταβάνι φυσώντας τον καπνό προς τα εκεί. Οι φωτογραφίες του γιου της κοσμούσαν τον φθαρμένο γκρι τοίχο παρέα με μια παιδική ζωγραφιά. "Για τη μαμά." Έγραφε στο κάτω μέρος με πολύχρωμα γράμματα.

Καθόμουν στο κάτω κρεβάτι με τα χέρια μου να στηρίζουν το κεφάλι μου,   όλα ήταν μπερδεμένα, όλα λαβύρινθος.

"Δεν περίμενα ποτέ ότι θα συνέβαινε αυτό σε μένα... Και να που έγινε." Γέλασα με την κατάσταση μου. Πείσμωσα, θύμωσα, μόνο εμένα θα έχω από εδώ και πέρα, μόνη μου θα γίνομαι κομμάτια και μόνη μου θα τα μαζεύω. Κανέναν δεν έχω ανάγκη.

"Δεν θέλω να έρθω!" Ούρλιαξα έχοντας γατζωθεί από τη πόρτα του δωματίου μου. Ο Ιάσονας με τραβούσε  προς την ντουλάπα μπας και φιλοτιμηθώ να ξεκινήσω να ετοιμάζομαι.

"Θα αργήσουμε! Πρέπει να ετοιμαστώ και εγώ."

"Δεν με νοιάζει δεν έρχομαι. Θα ρεζιλευτώ! Μοιάζω εγώ με πωλήτρια έργων τέχνης; Ούτε για αυτόματος πωλητής δεν πείθω." Κλαψούριζα.

"Καλά κάνε ότι θες." Ο Ιάσονας ενοχλημένος σταμάτησε να με τραβάει. "Συνέχισε να ζεις στη σκιά των άλλων."

"Δεν ζω σε καμία σκιά."

"Τότε είσαι απλώς δειλή. Έχεις συμβιβαστεί σε μια ανιαρή ζωή που φοβάσαι να αντιμετωπίσεις τον άντρα που σε έκλεισε φυλακή για κάτι που δεν έκανες."

"Νομίζεις ότι εσύ είσαι καλύτερος; Έχεις τυφλωθεί από τη δίψα σου να τον εκδικηθείς. Και σου λέω εγώ ότι τον βρίσκεις, μετά τι; Τι θα του κάνεις; Θα τον δειρεις; Θα τον σκοτώσεις;"

"Όχι. Θα τον κλείσω φυλακή. Εκεί αξίζει να μείνει και όχι σε πολυτελή ξενοδοχεία."

"Ωραία τα λες, αλλά χωρίς αποδείξεις δεν τον κλείνεις ούτε σε ζωολογικό πάρκο."

"Αυτές προσπαθώ να βρω. Και χωρίς τη βοήθεια σου δεν θα τα καταφέρω."

Άφησε πάνω στο κρεβάτι τη μια πρόσκληση.
"Σε περίπτωση που αλλάξεις γνώμη." Είπε και έφυγε.

Έκατσα στο κρεβάτι με ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία, η ζωή που έχω και από την άλλη η ζωή που θα μπορούσα να έχω. Η ζωή που πρέπει να διεκδικήσω.
Κοίταζα μια την πρόσκληση, μια το κενό. Μια τη πρόσκληση, μια το ταβάνι.