De streef naar perfectie.

hoofdstuk 11

Hij geeft me een glas cola. 93,75 calorieën. Niet aandenken Harry. Gewoon rustig blijven. Hij mag niks door hebben. 'Ik wilde je iets vragen.' Zijn stem is weer bezorgd. Ik hou er niet van. 'Wil je me vertellen waarom je elke ochtend en avond je hoofd leeg moet maken, waarom je paniekaanvallen hebt en je van alles in een boekje schrijft waar niemand iets van af weet.' Ja, laatst was ik weer begonnen met schrijven. Met alleen sporten had ik geen controle meer over de chaos in mijn hoofd. Ik schreef de chaos op maar ook hoeveel ik op een dag at, tips om aftevallen en een paar hele goeie smoezen. Na een stilte waarvan geen van ons dacht dat ik zou praten, begin ik te praten. 'Mijn verleden.' Hier wilde ik het graag bij laten. Ik hoopte dat Louis dat ook zou doen. Maar ja hij zou Louis niet wezen als hij niet elk detail wilde. 'Vertel het me Hazz. Open je voor me.' Hij pakte mijn hand vast en wrijft met zijn duim er overheen. Opeens begin ik te praten. Ik kan het niet stoppen. 'Twee jaar geleden heb ik ziekte Anorexia Nervosa vastgesteld gekregen. Ik was zo geobsedeerd met het niet eten van eten dat het helemaal mis ging. Het begon eigenlijk met dat ik best behulpzaam was. Mijn beste vriend had ook Anorexia en vroeg me te helpen om ervan af te komen. Ik ging op internet er informatie naar zoeken. Maar hoe langer ik hem hielp, hoe erger de trekjes bij mij werden. Ik viel een enorme hoeveelheid af. Mijn mentor begon wat te vermoeden. We hadden een gesprek en heel mijn dekmantel viel af. Ik stortte al mijn gevoelens op tafel. Hij zei me dat ik hulp zou krijgen. Ik werd boos heel erg boos. Schreeuwend dat ik geen hulp nodig had rende ik weg. Ik viel flauw en werd naar het ziekenhuis begeleid. Al snel was de conclusie dat ik naar een kliniek moest. Ik heb daar een jaar gezeten doordat ik probeerde af te vallen in een kliniek. Ik kwam niet aan en er werden strengere maatregelingen getroffen. Na een jaar was ik op goed gewicht. Toen mocht ik eindelijk naar huis.' Louis kijkt me geschrokken aan. 'Het spijt me.' Zijn gezicht is schamend naar beneden gericht. 'Het geeft niet.' Voorzichtig gaat zijn hoofd weer omhoog. 'Ben je nu beter?' Ik kijk hem glimlachend aan. 'Ja ik ben beter.' Eén van zijn bijzondere glimlachen siert weer om zijn lippen. Het doet pijn maar ik besef me nu maar al te goed dat ik weer een stap dichter ben bij Anorexia.

We komen net terug van het ziekenhuis. Sam, Lottie en Fizzy zouden vanavond voor iedereen zorgen omdat wij op weg zijn naar mijn ouders. Ik wil ze heel graag weer zien. Als we voor de deur staan opent mijn moeder de deur. Ik spring haar in de armen en ze vangt me op. Na een poosje geknuffeld te hebben met mijn ouders is Lou op de bank gaan zitten. Ik kijk hem aan en hij glimacht vriendelijk terug. Je kan zien dat dit hem pijn doet. Ik ga naast hem zitten en trek hem in een knuffel. We praten eindeloos door tot het laat begint te worden. Louis en ik gaan weer naar huis. Sam en Lottie zitten nog op de bank tv te kijken. Lottie heeft zich tegen Sam aan genesteld. Het ziet er heel schattig uit. Ik wilde dat ik ook zo kon liggen met Lou. 'Hey.' Begroet Lottie en Sam ons tegelijkertijd. We zeggen ze ook hallo en gaan bij ze op de bank zitten. Na een poosje gaan Sam en Lottie naar bed. We blijven met z'n tweeën over. 'Lou.' Hij heeft zijn blik vastgeprikt op het tv-scherm en humt wat. 'Is het goed dat ik even naar buiten ga?' Hij knikt zonder zijn ogen van het scherm te halen. Opeens begint hij te lachen. Snel been ik me een weg naar buiten. Het doet pijn als Lou zo doet.

Bij het park aangekomen ga ik weer sporten. Maar dit keer niet alleen. Anna is erbij. Ze vertelt me wat ik moet doen wat erg prettig is. Zodra ik ga denken moet ik aan Louis denken. Tuurlijk denk ik graag aan hem en helpt het me te motiveren maar nu even niet. Als ik nu begin met denken aan Lou moet ik huilen. Ik moet meer gaan afvallen zodat hij me leuk gaat vinden. Ik laat me weer vallen op het gras als Anna het voor nu goed vindt. Na een poos rusten doe ik de deur weer open. Ik zie Louis nergens dus hij zal wel alvast op bed liggen. Ik sluit alles af en ga dan naar de badkamer. De drang om nu alles eruit te kotsen is groot. Ik pak mijn telefoon en bel de enige vriend die ik heb. Hij moet me helpen. Als hij niet opneemt pak ik een tandenborstel en ga gefrustreerd voor de wc zitten. Ik wil niet kotsen. Nu Harry! Toe maar! In deze tijden ben ik blij dat ik Anna heb. Ze helpt me met beslissingen nemen. Als mijn avondeten eruit is loop ik verzwakt naar de onderste la van de kast in de badkamer. Ik haar hier mijn vitamine pillen en mijn chroom pillen uit. Ik slik neem ze in en loop dan naar het bed dat ik met Louis deel.

Zo zacht mogelijk kleed ik me om in een boxer met een groot shirt. Ik ga in bed liggen zo dat ik naar Lou kan kijken. Plotseling gaan zijn ogen open en ik schrik me dood. Een grote glimlach siert zich om zijn lippen. 'Hazz, waarom heb je een shirt aan het is veel te warm.' Ik haal mijn schouders op, in de hoop dat hij te moe is om te zorgen dat ik hem uit doe. Hij streelt met zijn hand mijn wang een gloeiend gevoel achterlatend. 'Je bent prachtig Hazza.' Je weet net als ik dat hij liegt Harry. Speel zijn spelletje mee. De vertrouwde stem van Anna helpt me weer. Ik glimlach naar hem en begin te blozen. Gelukkig is het donker en kan hij dat niet zien. Opeens komt Louis in beweging. Hij gaat boven op me zitten. Ik voel dat dat pijn doet omdat mijn lichaam zo verzwakt is. Ik haal mijn gezicht neutraal zodat hij niet merkt dat ik pijn heb. Uit het niks begint hij me te kietelen waar ik absoluut niet tegen kan. Ik begin te lachen en stop te roepen. Na een poosje zegt Louis: 'Zeg dat ik de mooiste, knapste en liefste persoon bent die je in heel je leven hebt gezien.' Zijn grijns wordt groter en ik begin weer te blozen. Na een tijdje komen de woorden er op een of andere manier er toch een beetje hoorbaar uit. Hij stopt met kietelen en legt zijn handen naast mijn hoofd neer. Zijn lippen zijn maar een paar millimeter van elkaar verwijderd. Langzaam gaat hij steeds verder naar mijn lippen. Ik sluit mijn ogen en...