De streef naar perfectie.

hoofdstuk 25

Het is een foto van hoe Louis en ik lagen te slapen. Heel intiem bij elkaar dus. 'Jullie zijn zo schattig.' Ik grinnik om mijn moeder. Ze accepteerde dat ik homo ben waar ik heel blij mee ben. Datzelfde kan ik jammer genoeg niet zeggen van mijn vader. Toen ik zeven was verliet hij ons. Alleen omdat zijn zoon homo is. Die dagen voordat hij weg was waren de hel. Hij schold me uit, sloeg me in elkaar en hij heeft me tot slot de laatste dag dat hij me heeft gezien verkracht. Zoals je het nu hoort was mijn jeugd niet bepaald makkelijk. Ik kan wel liegen maar het was ook niet makkelijk. Toch ben ik blij met wie ik nu ben. 'Hmm goeiemorgen.' De hese ochtendstem haalt me uit mijn gedachten. 'Hey slaapkop.' Het lijkt wel alsof hij in een klap klaarwakker is. Hij kijkt me beledigend aan. 'Meestal ben jij degene die hier altijd lang uitslaapt hoor meneer.' Mijn moeder en Gemma beginnen te lachen. 'O mam wil je het even doorsturen.' Mijn moeder knikt en niet veel later hoor ik een melding van mijn telefoon. 'Dankje.' Ze glimlacht en richt zich dan op Louis. 'Hoe gaat het met je?' Zijn glimlach verdwijnt van zijn gezicht. 'Gaat wel denk ik. Ik ben blij dat Harry me van u mocht helpen.' Ze glimlacht naar hem. 'Eerst noem me geen u want zo heel oud zie ik er hopelijk niet uit.' We lachen allemaal. 'En ik ben blij dat Harry iets voor jullie heeft kunnen betekenen.' Hij knikt en kijkt me aan. Voorzichtig geeft hij me een knipoog. Meteen voel ik gewoon dat ik begin te blozen. Gemma maakt een aahw geluidje waardoor ik nog erger ga blozen. 'Mag ik je misschien iets vragen?' Louis knikt en gaat rechtop zitten waardoor er een stukje van zijn deken naar beneden valt en je zijn prachtige bovenlichaam kan zien. Maar automatisch lig ik nu ook niet meer op hem. Ik volg hem en ga ook rechtop zitten. Er is afstand tussen ons wat niet lang erna weg is. Louis slaat een arm om me heen en drukt me tegen hem aan. Ik neem aan dat dit een teken is dat ik dichterbij hem moet gaan zitten wat ik dus echt niet afsla. Hij legt zijn hoofd in mijn nek en fluistert: 'anders wordt het te koud.' Ik knik en hij richt zich weer tot mijn moeder. 'Waarom stond er eigenlijk op het graf Johannah Deakin en niet Tomlinson?' Ik voel de spanning in zijn lichaam en leg mijn hoofd tegen zijn schouder voor steun. Hij knijpt lichtjes in mijn bovenarm en begint dat het verhaal. 'Mijn moeder heeft drie mannen gehad. Haar eerste man was Troy Austin. Door hem ben ik geboren. Mijn geboorte naam is dan ook Louis Troy Austin. Maar hij verliet ons een week na mijn geboorte. Later kreeg mijn moeder een man genaamd Mark Tomlinson. Voor mijn was hij meer een vader dus hield ik zijn achternaam toen ze gingen trouwen. Mijn naam werd Louis William Tomlinson. Later werd Lottie en Fizzy geboren. Ook Daisy en Phoebe zijn geboren met Mark als vader. Zes jaar geleden verliet hij ons. Twee jaar later kreeg ze een relatie met Dan Deakin. Ze hebben de tweeling Doris en Ernest nog gekregen. Tot mijn moeder overleed.' Ze knikt. 'Sorry dat ik ernaar vroeg.' Hij glimlacht naar haar en antwoord: 'het is oké.' Mijn moeder en Gemma verlaten de kamer waardoor Louis en ik alleen achter blijven. 'Sorry, als ik het wist had ik haar meteen gestopt.' Hij kijkt voor zich uit. 'Het geeft niet.'

Het is een paar uurtjes later en over 4 uur mag ik naar huis. Nu ben ik op weg naar de kamer van Emma en Leo. Als ik dichter bij hun kamerdeur kom hoor ik geschreeuw. 'Het is elke keer wanneer ik eet in de buurt van jou dat je zo trots bent, alsof je een superheld bent en je me gemaakt hebt.' Emma haar stem klinkt ijzig maar gebroken. 'God Emma nee, ik wilde je nooit maken ik wilde alleen maar' 'Dat ik normaal zou zijn! Ik weet het maar dat ben ik niet en dat zal ik nooit zijn!' Leo zijn stem is kalm in tegenstelling tot die van Emma. Ze staan tegenover elkaar bij het bed. 'Zeg dat niet Emma. Ik ken je, dit is het niet.' Even verward kijk ik weer naar ze maar ze hebben me nog steeds niet opgemerkt. 'Ik blijf denken dat je dat doet Leo, maar je doet het niet.' Na een ijzige stilte klinkt Emma haar stem weer. 'Dat heb je nooit gedaan en zal je ook nooit doen.' Ze loopt de kamer uit en botst tegen me aan. Zodra ze ziet dat ik het ben valt ze in mijn armen. Ik laat haar uithuilen en loop dan weer de kamer in met haar. Ze gaat op haar bed liggen. Ik kijk Leo aan met een vragende blik maar hij antwoordt niet. Ik ga naast Emma liggen en kijk haar aan. 'Gaat het met je?' Ze knikt en draait zich op haar zij zodat ze me aan kijkt. 'Dankje.' Ik glimlach naar haar. Ik hoor zachte voetstappen onze kant opkomen. 'Emma, het spijt me.' Emma doet niks, alsof ze Leo niet heeft gehoord. Ik kijk haar verbaast aan. 'Emma, ik snap het gewoon niet oké. Ik snap niet hoe iemand die zo lief, leuk, knap en mooi is zoiets kan doen voor zichzelf.' Radeloos haalt hij zijn handen door zijn haar. Nu reageert Emma er wel op en gaat rechtop zitten en staart ze voor zich uit. Een traan verlaat haar maar ook Leo zijn ooghoek. Leo gaat voor haar zitten en pakt haar hand vast. 'Het spijt me.' De woorden verlaten Emma haar mond maar Leo kijkt haar verbaasd aan. 'Waarvoor?' 'De stem.' Hij neemt Emma in zijn armen en wrijft over haar rug. 'Aan het einde van de dag, ben je een goed persoon. Omdat je niemand pijn deed. De enige persoon die je ooit pijn hebt gedaan is jezelf.' Ze begint te huilen, tussen de woorden door hoor je een snik. Leo heeft haar nog steeds vast en is niet van plan haar snel los te laten volgens mij. 'Je bent sterk Emma.' Ik laat ze even alleen en loop naar de wc.